คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 449

หลังจากทานอาหารเสร็จ ทัง โรลชูว ก็ปฏิเสธ หลี่ น่า ที่อาสาไปส่งเธอที่บ้านอย่างสุภาพ เธอเดินออกมาคนเดียวที่ด้านข้างถนน รอคอยให้ชินจินมาถึง

เป็นคืนที่มืดสนิท ไฟตามข้างทางของถนนทั้งสองข้างส่องประกายหักเหไปบนถนนลาดยาง สายลมพัดผ่านเบา ๆ หอบเอาความเย็นมาปะทะ

ทัง โรลชูว กระชับเสื้อกันลมตัวบางที่เธอสวมอยู่เข้ามา ก่อนจะกอดอกและเงยหน้ามองหารถของชินจิน

ห่างออกไป รถขับเข้ามาใกล้ แสงไฟหน้ารถส่องแสงจ้าระยิบระยับ

ด้วยสัญชาตญาณของ ทัง โรลชูว เธอหันหน้าไปดู และยกมือขึ้นบังแสงไฟที่แยงตา เพื่อที่จะจ้องไปที่รถคันนั้น

‘เอี๊ยด!’ เธอได้ยินเสียงรอรถขุดไปกับถนน

ทัง โรลชูว คิดว่าเป็นรถของชินจิน แต่เมื่อเธอดูใกล้ ๆเธอก็เห็นว่ามันเป็นรถของคนอื่น

นี่มันก็ดึกมากแล้วทำไมรถของคนแปลกหน้าถึงมาหยุดตรงนี้?

เธอหรี่ตามอง ความสงสัยพุ่งพล่านอยู่ในใจ

เธอจ้องไปที่รถคันนั้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และด้วยสัญชาตญาณเธอ เธอจึงก้าวถอยหลังลงมา

จากนั้นประตูรถก็ถูกเปิดออก ชายร่างสูงเดินก้าวลงมา

แสงไฟไม่สว่างมากนัก เธอจึงไม่สามารถมองเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจน

“คนสวย ทำไมเธอยังมายืนรอแท็กซี่ดึกดื่นขนาดนี้ เธออยากให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านไหม?”

ชายคนนั้นพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ น้ำเสียงของเขาดูทีเล่นทีจริง

เห็นได้ชัด ว่าเขาไม่ได้เจตนาที่ดีที่หยุดรถลงมา

ทัง โรลชูว ถอยหลังไป ก่อนจะปฏิเสธเขาอย่างหนักแน่น “ไม่ล่ะ ขอบคุณ”

เธอหันซ้ายหันขวา เตรียมตัวที่จะวิ่งหนีไป แต่เขาก็เร็วกว่าเธอ เขาพุ่งเข้ามาจับแขนเธอไว้

แต่เขาก็แข็งแรงกว่าเธอ เขาลากเธอไปที่ด้านข้างของรถเปิดประตูและพยายามที่จะยัดเธอเข้าไปด้านใน

ทันใดนั้นเอง ความคิดบางอย่างก็วูบผ่านเข้ามาในใจ ทัง โรลชูว เธอยกเท้าขึ้นและถีบเต็มแรงเข้าที่เป้าของชายคนนั้น

“โอ๊ย” ชายหนุ่มร้องขึ้นอย่างตกใจ และปล่อยมือเธอมือของเขากุมไปที่เป้าแล้วงอตัวลง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

ทัง โรลชูว ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป

ทัง โรลชูว หันหลังกลับแล้วรีบวิ่งหนีไป ใบหน้าของเธอตื่นตกใจและหวาดกลัว

เมื่อความเจ็บบรรเทาลง เขาสบถออกมา เมื่อเห็นว่าหญิงสาวได้วิ่งหนีไปไกลแล้ว เขารีบวิ่งตามเธอไปทันที

นี่เขาปล่อยให้เหยื่อที่เกือบจะจับได้อยู่แล้วหนีไปได้ยังไงกัน?

ในขณะที่ ทัง โรลชูว วิ่ง เธอควานหาโทรศัพท์ของเธอในกระเป๋าถือ กดไปที่เบอร์ของชินจิน และโทรออก ในไม่ช้าก็มีเสียงลอดออกมาจากปลายสาย “ชูวชูว…”