คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 479

เมื่อเห็นว่าเธอยอมรับความผิด พ่อของเธอก็ลดเสียงให้อ่อนโยนลง ถึงแม้จะเห็นได้ชัดว่าเขายังคงโกรธ

“เสี่ยวเซียว พ่อรู้ว่าแกไม่อยากไปนัดบอดแต่ถึงกระนั้นแกก็ไม่ควรจะคว้าเอาชายแปลกหน้ามาอ้างว่าเป็นแฟนแก ซอง โม บอกเรื่องนี้กับพ่อวันนี้ พ่อรู้สึกละอายใจมาก!”

“พ่อก็แค่โกรธเพราะตัวเองเสียหน้าเท่านั้นแหละ”

เสี่ยวเซียวบ่นพึมพำในใจ อย่างไรก็ตามที่ยังไม่กล้าจะเอ่ยปากพูดอะไรออกไป ด้วยความกลัวว่าจะถูกพ่อดุขึ้นมาอีก

เธอก้มหน้าต่ำลงและยังคงนิ่งเงียบ เป็นท่าทีของคนที่ยอมรับผิด

พ่อของเธอใจอ่อนยวบก่อนจะถอนหายใจออกมา “ซอง โม เป็นเด็กฉลาดและว่านอนสอนง่ายมาตลอด เขาโดดเด่นมาก และแกก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาก็ควรจะเข้ากันได้ดีสิ ทำไมถึงไม่ชอบเขาล่ะ?”

“พ่อ...” เสี่ยวเซียว เหนื่อยน่ะขึ้นก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ถึงแม้ว่าเขาจะโดดเด่นกว่าคนอื่นก็จริง แต่หนูก็ไม่รู้สึกชอบเขาเลยสักนิด หนูไม่ได้ชอบเขาเลยจริง ๆ”

“ลูกรักการแต่งงานมันไม่ใช่แค่ความรักเท่านั้นหรอกนะที่มากกว่านั้นก็คือการมีความสัมพันธ์ที่ดี และสถานะทางครอบครัวก็เป็นสิ่งสำคัญด้วยเช่นกัน“

พ่อของเธอให้คำแนะนำที่จริงใจแก่เธอแต่เธอกลับไม่เห็นด้วยกับความคิดนั้น “คุณพ่อคะ การแต่งงานที่หนูปราถนานั้น สามีของหนูและตัวหนูจะต้องตกหลุมรักกันอย่างมากเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่น ๆ เป็นแค่ปัจจัยเสริมที่หนูไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเลย”

“ลูก…” พ่อของเธอไม่พอใจในสิ่งที่ลูกสาวตอบกลับมา แต่เขาก็ไม่อยากจะทะเลาะกับเธอ ไม่อยากทำให้เรื่องบานปลาย

ในเมื่อเขาได้ให้คำแนะนำที่ออกมาจากใจอย่างแท้จริงกับเธอไปแล้ว เขาก็ไม่อาจบังคับเธอได้ถ้าเธอจะไม่ฟัง

ดังนั้นพ่อของเธอจึงถอนหายใจออกมา “ช่างมันก็แล้วกัน เดี๋ยวแกก็ต้องเสียใจกับการตัดสินใจของแกเองนั่นแหละ”

“หนูจะไม่เสียใจหรอกค่ะพ่อ” หยิง เสี่ยวเซียว มั่นใจ

“ขอให้เป็นแบบนั้นก็แล้วกัน” พ่อของเธอตัดสินใจที่จะไม่กังวลกับเธอมากนะ เขาจะปล่อยเธอไป เพราะถึงอย่างไรเธอก็ต้องเดินไปตามทางของเธออยู่ดี

หยิง เสี่ยวเซียว แอบหยักริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มคนเดียวอย่างพึงพอใจที่สามารถโน้มหนาวพ่อของเธอได้อย่างง่ายดาย

“เสี่ยวเซียว…” พ่อของเธอเรียกเธอขึ้นมา

“มีอะไรเหรอคะ?” หยิง เสี่ยวเซียว เลิกคิ้วก่อนจะหันไปมองที่เขา

“เจ้าหนุ่ม ซอง โม ขอให้พ่อบอกแกว่า เขาจะรอแก ไม่ว่าจะต้องรอนานสักแค่ไหน”

กลับมาที่โรงพยาบาล ทัง โรลชูว เดินเข้ามาที่ห้องและพบว่าชินจินหายไปแล้ว

“นี่เขากลับแล้วเหรอ?”

เธอขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปที่หน้าเตียง เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของพ่อ เธอก็หยุดนิ่งคิด

เวลาผ่านไปสักพัก เธอหันหลังกลับแล้วเดินออกไป

เธอไม่อยากจะให้พ่อของเธออยู่ที่นี่นาน เธออยากจะรีบส่งเข้าไปที่ประเทศสหรัฐอเมริกาเพื่อที่เขาจะได้รับการรักษาที่ดีกว่า และเพื่อที่เขาจะได้อยู่ห่างจากปัญหาเหล่านี้และปลอดภัยกว่าเมื่ออยู่ที่นั่น

เธอเดินไปที่ห้องทำงานของคุณหมอ สูดลมหายใจเข้าลึกและก่อนที่เธอจะได้เคาะประตู ประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อน

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึง “ชินจิน ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่อีก?”

ใช่ ผู้ชายที่เปิดประตูออกมาคือ ลู ชินจิน คนที่เธอคิดว่าเขาได้กลับไปแล้ว

คิ้วของ ลู ชินจิน เลิกขึ้น ริมฝีปากหยักขึ้นเป็นรอยยิ้ม “ก็เหมือนกับคุณนั่นแหละคุณนั่นแหละ”