คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 609

ลุงจ้าวหายตัวไป

พอฟังที่ จ้าว ฉีเหยิงพูด ความคิดบางอย่างก็แล่นเข้าในหัวของเธอ

ทว่าเรื่องนี้คงไม่ง่ายอย่างที่คิดเสียแล้ว

โรลชูวนิ่งคิดไปพักหนึ่ง ก่อนเอ่ยตอบชายหนุ่มตรงหน้า “งั้นไปกับฉันหน่อย เราจะไปเอาคำตอบเรื่องพ่อของนายจากหล่อน”

จ้าว ฉีเหยิงขมวดคิ้วมองโรลชูวพร้อมสงสัย “ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นตระกูลทังเหรอครับ? แสดงว่าเธอก็ต้องรู้สิ ว่าพ่อผมหายไปไหน?”

ท่าทางร้อนใจปนสงสัยของฉีเหยิง ทำให้โรลชูวได้แต่ยิ้มฝืด “ขอโทษนะ ฉันก็ไม่แน่ใจหรอก เพราะไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้ว แล้วก็ยังไม่แน่ใจเรื่องที่อยู่ของพ่อนายเหมือนกัน”

“อา…” ฉีเหยิงขานรับเก้อ ๆ “ผมขอโทษนะ ไม่รู้ว่าเรื่องครอบครัวคุณจะ…”

โรลชูวส่ายหน้ายิ้ม ๆ “ไม่เป็นไรหรอก ไม่แปลกที่นายจะคิดแบบนั้น”

หญิงสาวขับรถกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง และเมื่อเซา เสี่ยวหวันเห็นหน้าเธอ หล่อนก็ชักสีหน้าขึ้นมาทันที “กลับมาทำไม?”

ทว่าหญิงวัยกลางคนกลับสังเกตเห็นว่าโรลชูวไม่ได้มาคนเดียว เธอพาผู้ชายคนหนึ่งมาด้วย

“อะไร? หาคนมาช่วยหนุนหลังเหรอ?” เสี่ยวหวันเอ่ยเหน็บแนม

หากโรลชูวหาได้สนใจท่าทีเหล่านั้นไม่ เธอทำเพียงเดินเข้าไปใกล้ พร้อมโพล่งสิ่งที่สงสัยออกไป “เซา เสี่ยวหวัน ลุงจ้าวอยู่ที่ไหน?”

คนป่วยชะงักไป แล้วจึงเอ่ยตอบ “เขากลับบ้านตัวเองไปแล้ว”

“บ้านเหรอ?” โรลชูวหัวเราะ หึ “แน่ใจนะ?”

เซา เสี่ยวหวันไม่เข้าใจ ทำไมจู่ ๆ เธอถึงเดินเข้ามาแล้วถามเรื่องของพ่อบ้านคนนั้น ทว่าเสี่ยวหวันก็ยังยืนยันคำเดิม “แน่ใจสิ ตอนที่เขาขอกลับบ้าน ฉันยังจ่ายเงินล่วงหน้าให้อีกสองเดือนเลย”

โรลชูวหรี่ตาลงจับผิด พร้อมส่งออร่าอันตรายใส่คนบนเตียง พลันชี้ไปยังจ้าว ฉีเหยิง ที่ยืนอยู่ใกล้กัน “เซา เสี่ยวหวัน เธอรู้ไหมว่าคนคนนี้เป็นใคร?”

เสี่ยวหวันจ้องมองเด็กหนุ่ม พลันเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันไม่สนใจ แล้วก็ไม่อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร”

ฉีเหยิงหันกลับไปมองโรลชูวอย่างท้อใจ จนร่างบางต้องยิ้มให้กำลังใจอีกฝ่ายเพื่อคลายกังวล

โรลชูวมั่นใจว่าเสี่ยวหวันรู้ความจริงเรื่องลุงจ้าว แต่ถ้าหล่อนยืนกรานไม่พูด พวกเธอคงทำอะไรไม่ได้

เธอสูดหายใจเข้าลึก พลางเอ่ย “ในเมื่อเธอไม่ยอมบอก เราคงต้องขอความช่วยเหลือจากตำรวจแทน”

พูดพร้อมหันมามองชายหนุ่มข้างตัว “นายเคยไปแจ้งความที่สถานีตำรวจไว้บ้างไหม?”

“ไม่เลยครับ เพราะผมคิดว่าท่าน…”

“ไปแจ้งความตอนนี้เลย” ก่อนที่ฉีเหยิงจะพูดจบ โรลชูวก็พูดแทรก

ฉีเหยิงทำหน้างง แต่ก็ยอมพยักหน้าตอบ “โอเค เดี๋ยวผมโทรเลย”

แล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาเบอร์หนึ่งหนึ่งศูนย์ต่อหน้าเสี่ยวหวันทันที