คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 692

เธอได้ยินไม่ผิดจริง ๆ

ซอง อันยีเม้มริมฝีปากอีกครั้งพลางจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีทมิฬทว่าอ่อนโยนของคนตรงหน้า หัวใจของเธอนั้นกังวล แต่ก็มีความสุขในเวลาเดียวกัน

น้ำสีใสเริ่มรื่นขึ้นที่หางตา ไม่นานใบหน้าสวยก็พยักตอบพร้อม “ตกลงค่ะ”

เซิน โมเฟยหัวเราะร่ายิ้มกว้างด้วยความสุข อ้อมกอดแข็งแรงกระชับแน่นราวกับไม่มีวันปล่อยเธอแยกจากอ้อมกอดนี้อีกแล้ว

ร่างบางค่อย ๆ เอนกายพิงแนบไปกับอกกว้าง ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะอยู่ข้างหูอย่างอารมณ์ดี ณ เวลานี้ ซอง อันยีรับรู้ได้ว่าบรรยากาศรอบตัวของทั้งคู่นั้นเต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวาน จนทำให้เธออดแย้มยิ้มสวยออกมาอย่างสุขใจไม่ได้

…

สุภาษิตที่ว่าเมาหัวราน้ำนี่ท่าจะเกิดขึ้นได้จริง

เมื่อหยิง เสี่ยวเซียว ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นสภาพห้องที่ต่างออกไป ก็รีบกุลีกุจอตาลีตาเหลือกลุกขึ้นนั่งระลึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนทันที

นี่เธอดื่มจนภาพตัดไปเลยเหรอ?

แค่คิดก็น่าอายจนไม่กล้าสู้หน้าใครเลย

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ทว่าในขณะที่กำลังนั่งซึมอยู่ ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงที่ดูเป็นกังวลรีบสาวเท้าเข้ามา

หญิงสาวหันตามเสียงประตู ก่อนจะเห็นร่างสูงและใบหน้าหล่อเหลาอันคุ้นเคย พลันนัยน์ตากลมก็แดงเรื่อ

“เซียวเหยา…”

พอเห็นคนรักน้ำตาซึม ลู เซียวเหยาก็กระวนกระวายใจพุ่งตัวเข้าไปหาอีกฝ่ายทันควัน “เป็นอะไร?”

“ฉัน…ฉัน…” เสียงอ่อนว่าพลางสะอึกสะอื้นพยายามเรียงคำพูดให้ได้

แล้วทำไมเธอถึงมานอนเปลือยอยู่แบบนี้ล่ะ?

พอคิดแล้วก็รีบก้มมองร่างกายตัวเองอีกรอบ ไม่นานก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมขมวดคิ้ว ช่วงล่างเองก็เปลือยเปล่าเช่นกัน

เมื่อเห็นท่าทีของเสี่ยวเซียว ช่ยหนุ่มก็อมยิ้ม “เมื่อคืนเธอเมามาก แถมยังอ้วกจนเลอะไปทั่ว ฉันไม่ได้มีชุดผู้หญิงในบ้าน เลยแบบ…ก็อย่างที่เธอเข้าใจอ่ะนะ”

อย่างที่เธอเข้าใจ?

เข้าใจกับผีนะสิ!

“ลู เซียวเหยา!” หยิง เสี่ยวเซียวแผดร้องอย่างเขินอาย มือเรียวคว้าหมับเข้าที่หมอนใบใหญ่ แล้วขว้างใส่ร่างสูงเต็ม ๆ

ทว่ามือหนากลับปัดป้องได้ทัน “เสื้อผ้าเธอซักเสร็จแล้ว ฉันจะวางไว้ในห้องน้ำให้ ถ้าเปลี่ยนชุดเสร็จก็ออกมาแล้วกัน”

พูดจบร่างสูงก็เดินออกจากห้องไปทันที โดยที่คนเป็นแฟนสาวยังไม่ทันได้ตั้งสติตอบโต้เลย