ความรักสีคราม นิยาย บท 1274

“แล้วถ้าผมไม่กลัวล่ะ? ผมจะทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ” ลูเธอร์ยิ้มกว้าง เขาพูดอย่างไม่กระดากปากทำเอาเฮเลนพูดไม่ออก

“เขาก็พูดง่ายสิ ก็คนจ่ายเงินตัวจริงคือฟาเบียน” เจสันพูดตรงๆ “ดูก็รู้ว่าเขาไม่ได้สนใจกาน้ำชาเลยด้วยซ้ำ พอเบื่อก็ค่อยขายมันไปก็ได้ เป็นตรรกะที่เขาใช้ทำเงินยังไงล่ะ”

ฟังจบ เฮเลนก็ขมวดคิ้วใส่ลูเธอร์ ทั้งหมดที่พูดมาเมื่อกี้คือขี้โม้สินะ…แถมยังใช้เงินของพี่เขยฉันด้วยหรอ?

ลูเธอร์หูแดงก่ำเพราะความอาย เขาหัวเราะเบา ๆ พลางชี้แจง “มันอยู่เหนือการควบคุมของผมนะ พี่เขยคุณน่ะทะนงตัวถึงขนาดยืนกรานว่าจะจ่ายเงินให้ทุกการประมูล แม้แต่ผมก็ดึงสติเขาไม่ได้”

เสียงของเขาสั่นเล็กน้อยเพราะกลัวฟาเบียนจะได้ยิน

เฮเลนเม้มปาก อยากจะตำหนิข้อแก้ตัวที่น่าสมเพชของลูเธอร์ ทว่าคำพูดของพิธีกรดึงความสนใจของเธอไปเสียก่อนจนถึงกับต้องหันกลับไปมองที่เวที

“เอาล่ะค่ะ สินค้าชิ้นต่อไปเป็นของหายาก มีแค่ไม่กี่ชิ้นบนโลกเท่านั้น เรียกได้ว่าเป็นจุดพีคของการประมูลในคืนนี้เลย อยากรู้แล้วใช่ไหมคะว่าคืออะไร? โปรดรอสักครู่ค่ะ” พิธีกรหยอกล้อผู้ชมด้วยรอยยิ้มขี้เล่น

เธอค่อยๆ แตะผ้าสีดำที่คลุมสินค้าปริศนาอยู่ สร้างความสนใจให้กับผู้ชม

“อยากรู้จังว่ามันคืออะไร? เกริ่นนำได้คลุมเครือจริงๆ ”

“ให้ฉันเดานะ น่าจะเป็นสินค้าจำกัดจำนวนหรือเปล่า?”

“โอ๊ย! รีบเฉลยเร็วเข้า! ฉันจะตายเพราะรอสักครู่เนี่ยแหละ”

...

ฟาเบียนหันไปมองสินค้าที่ถูกคลุมไว้บนเวทีพลางคิดว่าน่าจะเป็นของชิ้นเล็กๆ จากนั้นเขาก็หันไปหาฮันน่าแล้วถามออกมา “คุณลองทายสิว่ามันคืออะไร?”

“ทายหรอ? ฉันจะทายได้ไงในเมื่อมีผ้าดำคลุมอยู่? พวกเขาไม่ให้คำใบ้อะไรสักคำ”

ฮันน่าเริ่มปวดหัวเมื่อคิดว่าของชิ้นนั้นจะเป็นอะไรได้บ้าง เธอยอมแพ้พลางคิดว่าฟาเบียนอาจจะล้อเธอเล่น

“เชื่อไหมว่ามันคือสร้อยคอ?” ฟาเบียนถามอย่างมั่นใจหลังจากพิจารณาภาพขยายของสินค้าชิ้นนั้นจากรูปภาพบนหน้าจอ

“ดูแค่นั้นก็บอกได้เลยหรอ? ฉันไม่เชื่อหรอก”

ดังนั้นเธอจึงตกลงตามเงื่อนไขของเขา “ได้สิ ตามนั้น”

“เฮ้ ขอผมเดิมพันด้วยคนได้ไหม?” เจสันรีบพูดขึ้นหลังจากได้ยินเรื่องที่ทั้งคู่เดิมพันกัน

“อย่าลืมฉันล่ะ” เฮเลนเอาด้วย

ลูเธอร์นั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเก้าอี้ เขาก็อยากเข้าร่วมด้วยแต่กลัวว่าจะแพ้เดิมพัน เพราะฟาเบียนไม่เคยแพ้เลยสักครั้ง เขายังคิดจะวางเดิมพันข้างฟาเบียนเพื่อเอาชนะด้วยซ้ำ แต่ก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าฟาเบียนจะรู้จริงๆ ว่าสินค้าปริศนาคืออะไร เขารำคาญอยู่ในใจพลางคิดว่าช่างเป็นเกมที่บ้าบอเสียจริง ใครจะไปทายถูกว่ามันคืออะไร ถ้าโดนปิดไว้ขนาดนั้น?

“ฉันเอาด้วย!” ลูเธอร์ยอมเข้าร่วมด้วย เขาพูดกัดฟันใส่ฟาเบียน

“...” ฮันน่ากลั้นหายใจ เธอรู้สึกทึ่งที่ทุกคนสนใจในการเดิมพันมากขนาดนี้

ลูเธอร์ตัดบทแทบจะทันทีหลังจากขอเข้าร่วมเดิมพันเมื่อหันไปเห็นฟาเบียน “ช่างเถอะ ฉันไม่เอาด้วยแล้ว...”

ไม่ใช่เพราะเขาไม่อยากจะเดิมพัน แต่เป็นเพราะเหลือบไปเห็นสายตาของฟาเบียนที่ดูราวกับเป็นเงาแค้น