ความรักสีคราม นิยาย บท 1309

เจสันไม่พูดอะไรขณะมองหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอย่างสบายใจ เขารำพึง ฟาเบียนไม่ชอบความหุนหันพลันแล่นของเรา ถ้าเขาเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อคงไม่ดีแน่

“ฮะ? มีปัญหาเหรอ?” ฟาเบียนตั้งคำถามพร้อมกับจ้องหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยังยืนนิ่ง

“มะ-ไม่มีครับ ทุกอย่างจะเรียบร้อยตามที่คุณสั่ง” อีกฝ่ายลนลานรับปาก

“งั้นก็ไปจัดการ แล้วเตรียมห้องส่วนตัวให้เราด้วย”

เมื่อพูดจบ ฟาเบียนสาวเท้าจากไปด้วยสองขาเรียวยาวของเขา มุ่งหน้าไปยังห้องส่วนตัวบริเวณชั้นสองโดยจับมือฮันน่าไว้

“คุณจอร์แดน ฉัน…”

บริกรสาวเดือดเนื้อร้อนใจมาก แต่ก็ไร้ประโยชน์เมื่อเธอเข้าไปมีเรื่องกับคนที่ไม่ควรแตะต้อง

“เอาตัวเธอออกไปและรายงานผู้จัดการให้เขาดูแลเรื่องนี้” หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสั่งการกับชายสองคนที่อยู่ด้านหลังขณะส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

“ฟาเบียน ผมไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่ามเลยนะ แค่โมโหคนอย่างหล่อนที่ชอบดูถูกดูแคลนคนอื่น อีกอย่าง จนแล้วผิดตรงไหน? คนจนๆ ยังมารยาทดีกว่าผู้หญิงงี่เง่าคนนั้นอีก คุณว่าไหมล่ะ?” เจสันรีบอธิบายทันทีที่เข้ามาในห้องส่วนตัว กลัวฟาเบียนจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พ่อของเขาฟัง

ฟาเบียนมองเจสันแบบจงใจให้อีกฝ่ายขยาด เขาพูดเนิบๆ “ทำไม ตอนนี้นายกลัวแล้วเหรอ แล้วตอนที่ใช้กำลังเมื่อกี๊ ความกลัวของนายหายไปไหน? แค่เพราะหล่อนไร้มารยาท นายก็ลดตัวลงไปเป็นแบบหล่อนเหรอ? รอดูฉันบอกพ่อนายเรื่องนี้ได้เลย”

“มะ-ไม่นะ…อย่าเลยน่ะฟาเบียน”

เห็นแบบนั้น ชายหนุ่มลนลานเข้าหาฟาเบียนด้วยสีหน้าประจบประแจง เขารินชาและเสิร์ฟให้อีกฝ่าย

เฮเลนมีไหวพริบดีมาตั้งแต่เด็ก สมองของเธอทำงานฉับไว

เจสันได้ยินปุ๊บก็อดนึกชมไหวพริบของเธอไม่ได้ เขามองเธออย่างชมเชยความคิดนั้นและโพล่งออกมา “ใช่แล้วล่ะฟาเบียน คราวนี้ผมปกป้องฮันน่านะ อย่าบอกเรื่องนี้กับพ่อผมเลย”

ฟาเบียนมองทั้งคู่ก่อนชำเลืองมองฮันน่าที่ก้มหน้าโดยไม่พูดอะไร เมื่อรู้ว่าเป็นแค่เรื่องแต่งที่ทั้งคู่ช่วยกันโกหกเขาก็นึกขำ “ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอสองคนเป็นกองหน้าที่เข้าขากันได้ดีเหลือเกินเวลารับมือกับคนนอก ทั้งที่ปกติทะเลาะกันตลอดเวลา”

เมื่อรู้ว่าถูกจับโกหกได้ เฮเลนก้มหน้างุดอย่างละอายใจ จากนั้นมองฟาเบียนและทักท้วง “ไม่จริงเลยฟาเบียน คุณไม่ใช่คนนอก อีกอย่าง คำพูดของแม่นั่นก็ช่างดูถูกดูหมิ่นกันจริงๆ ถ้าคุณอยู่ตรงนั้น คุณก็เลือดขึ้นหน้าเหมือนกันแหละ”

“จริงด้วย! ผมแค่ทำหน้าที่แทนคุณนะฟาเบียน ในเมื่อคุณไม่อยู่ ก็เป็นหน้าที่ของผมที่ต้องยืนหยัดปกป้องในฐานะผู้ชายเพียงคนเดียว คุณไม่เห็นด้วยหรอกเหรอ?”

ไม่เห็นด้วยแน่นอน! เพ้อเจ้อไร้สาระ! แค่ยอมรับว่าระงับอารมณ์ไม่อยู่ก็พอ แทนที่จะวางท่าเหมือนตัวเองทำถูก! ทำไมถึงโกหกแทนที่จะหักห้ามตัวเอง?