ความรักสีคราม นิยาย บท 1410

เนื่องจากลีน่าต้องการเงินสดมาหมุนอย่างมาก เธอจึงยังต้องเก็บอีเวตต์ไว้ก่อน เรื่องของเรื่องคือเธอหวังที่จะได้รับโชคจากผู้ช่วยที่แสนไม่เอาไหนของเธออยู่

และด้วยเหตุผลเหล่านั้น ลีน่าจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเก็บความอึดอัดใจไว้กับตัวเอง

ริมฝีปากของเธอกระตุกนิดหน่อยขณะที่เธอพูดต่อ “พูดให้สั้นและง่าย เราต้องหาคนมาคอยจับตาดูฟาเบียนไม่ว่าเขาจะทำอะไร ฉันมั่นใจว่าเขาจะต้องใช้วิธีสกปรกบางอย่าง เมื่อเราได้หลักฐานที่แน่ชัดแล้ว เราก็สามารใช้ประโยชน์จากมันบังคับให้เขายอมแพ้ได้!”

อีเวตต์พยักหน้ารับเหมือนจะเข้าใจแต่แล้วเธอกลับส่ายหัวและถามว่า “เธอแน่ใจหรือว่าจะมีคนที่กล้าขนาดนั้นมาช่วยเราวางแผนต่อต้านฟาเบียนน่ะ?”

“ล้อเล่นอะไรเนี่ย? เธอคิดว่าเขาเป็นประธานาธิบดีของประเทศนี้งั้นเหรอ? ฉันจะหาทางให้ได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งนี่แหละ!”

ลีน่าผุดรอยยิ้มร้ายกาจเพราะเธอมั่นใจว่าเธอสามารถบังคับใครบางคนให้ทำตามคำสั่งของเธอได้อย่างง่ายดายแต่เธอก็ต้องยอมเสี่ยงนิดหน่อย

อีเวตต์พยักหน้าเป็นคำตอบเนื่องจากลีน่าเป็นความหวังเดียวของเธอที่จะพลิกสถานการณ์นี้ หากเลวร้ายที่สุดเธอก็จะหนีไปต่างประเทศ ในทางกลับกันถ้าพวกเขาทำได้สำเร็จ ชีวิตของเธอก็จะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

“มีอะไรคืบหน้าไหม?” ฟาเบียนซึ่งมาถึงสนามบินแล้วถามผู้ช่วยที่ไว้ใจได้

“คุณนอร์ตันครับ เรารีบไปยังสนามบินเลยหลังจากได้รับสายแต่ก็ไม่เจอตัวคุณนายนอร์ตันเลยครับ”

ผู้ช่วยของฟาเบียนรู้ดีว่าฟาเบียนรักฮันน่ามากแค่ไหน เขาจึงค่อนข้างจะระวังกับทุกเรื่องที่ต้องรายงานความคืบหน้าให้ฟาเบียนฟังเพราะกลัวว่าคำพูดของเขาจะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของฟาเบียนในขณะนี้

ฟาเบียนรับฟังคำตอบและขมวดคิ้วอย่างเงียบๆ ตัดสินใจจะรออยู่ที่นั่นเผื่อฮันน่าจะกลับมา

หากฮันน่าจะเดินทางไปต่างประเทศ ที่นี่เป็นสนามบินแห่งเดียวที่เธอสามารถใช้เดินทางออกไปได้ ตราบใดที่เธอยังไม่ได้ออกนอกประเทศนี้ไป ฉันจะต้องหาเธอเจอแน่นอน! แค่ต้องให้แน่ใจว่าเธอยังไม่ได้ออกจากสนามบินแห่งนี้ไป

แม่ของพวกเขาทิ้งมันเอาไว้ให้เมื่อเธอได้จากไป ตามที่วินสันบอก แม่ยืนกรานที่จะส่งต่อกุญแจบ้านหลังนี้ให้เธอเพราะแม่รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเธอมากที่สุด

เมื่อวินสันส่งกุญแจให้ฮันน่า เขาพูดว่า “ตอนหาพี่ไม่เจอ แม่โทษตัวเองที่ทำหน้าที่แม่ไม่ดีพอ แม่เลยอยากให้พี่เก็บสิ่งนี้เอาไว้แทนคำขอโทษนะครับ”

จิตใจของฮันน่าว่างเปล่าเมื่อเธอรับกุญแจมา ถึงอย่างไรเธอตัดสินใจที่จะเก็บมันไว้เป็นที่ระลึกเพื่อน้องชายสุดที่รักของเธอ

แม้ว่าฮันน่าควรจะรู้สึกเป็นอิสระที่ได้จากมาแต่ความเศร้าโศกที่อธิบายไม่ได้ก็ยังถาโถมเข้าใส่เมื่อนึกถึงว่าต้องกลับไปที่บ้านหลังนั้น ความสับสนในอารมณ์ก็เริ่มตีขึ้นมาในตัวเธอ

เธอเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า พูดเบาๆ กับตัวเอง “ทุกอย่างคงจบแล้วจริงๆ สินะ...”