ความรักสีคราม นิยาย บท 1486

ฟินนิคมองไปที่โจอันขณะพูด “โจอัน คราวหน้าถ้าคุณว่างมาที่บ้านของเราได้ตลอดเลยนะ เพราะแลร์รี่แยกออกไปอยู่ข้างนอกตามลำพัง คุณจะได้เตือนให้เขากลับบ้านบ่อยขึ้น”

“เข้าใจแล้วค่ะ คุณนอร์ตัน ฉันจะทำแน่นอน” โจอันตอบด้วยรอยยิ้ม

“ฉันกับวิเวียนไม่เคยก้าวก่ายความสัมพันธ์ของแลร์รี่ แต่เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาพากลับบ้าน แสดงว่าเขาชอบเธอมาก เราเองก็ยินดีที่ได้พบเธอเช่นกัน ทั้งสองคนต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะมีความสุขร่วมกันและดูแลซึ่งกันและกันนะ” ฟินนิคแนะนำอย่างจริงจัง

เมื่อคำพูดของเขาตรงกับความรู้สึกของโจอันพอดี เธอจึงตอบทันทีว่า “เราจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อความผาสุข ไม่ต้องกังวลค่ะ คุณนอร์ตัน”

หลังจากนั้น โจอันก็คุยเรื่องสัพเพเหระกับวิเวียนในขณะที่แลร์รี่คุยกับฟินนิคเกี่ยวกับเรื่องอื่นๆ กว่าพวกเขาจะรู้ตัว ก็ล่วงเลยมาถึงกลางคืนแล้ว

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น วิเวียนให้โจอันให้นั่งข้างเธอ หลังจากนั้นเธอก็ถอดสร้อยข้อมือออกจากข้อมือตัวเอง

“โจอัน สร้อยข้อมือเส้นนี้เคยเป็นของคุณย่าของแลร์รี่ พูดอีกอย่างก็คือแม่สามีมอบมันให้กับฉันและตอนนี้ฉันให้เธอ ทั้งเธอและแลร์รี่ต้องพยายามมีความสุขอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรก็ต้องเผชิญไปด้วยกัน เข้าใจไหม?”

โจอันรู้สึกประหลาดใจที่วิเวียนอบอุ่นกับเธอมากขนาดนี้ เธอไม่คาดคิดว่าวิเวียนจะช่างใส่ใจถึงเพียงนี้ในการพบกันครั้งแรก ถึงขนาดมอบมรดกตกทอดของครอบครัวให้เธอ

เธอรีบลุกขึ้นและตอบว่า “คุณนายนอร์ตัน ของขวัญชิ้นนี้มีค่าเกินกว่าที่ฉันจะรับไว้ได้ ถึงแลร์รี่กับฉันจะมีความสุขที่คบหากัน แต่นี่เป็นสิ่งที่ฉันยังไม่สมควรได้รับค่ะ”

“ตราบใดที่ฉันบอกว่าเธอสมควรได้รับมัน เธอก็ต้องรับมันเอาไว้นะจ้ะ”

วิเวียนคาดไว้แล้วว่าโจอันจะปฏิเสธ “โจอัน เห็นได้ชัดว่าเธอทั้งสองรักกันมาก เรื่องแต่งงานก็เหลือแค่รอเวลาเท่านั้น เพราะฉะนั้น ก็ไม่ผิดอะไรที่ฉันให้สิ่งนี้กับเธอล่วงหน้า นอกจากนี้ เธอจะปฏิเสธของขวัญชิ้นแรกที่ฉันให้เธอจริงๆ เหรอจ๊ะ?”

"แต่..."

ก่อนที่โจอันจะพูดอะไรต่อแลร์รี่ก็ขัดจังหวะขึ้น “โจอัน รับไว้เถอะ แม่ของผมชอบคุณจริงๆ นะ ถ้าคุณปฏิเสธ ก็มีแต่จะทำให้เธอไม่พอใจ”

หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ในที่สุดโจอันก็รับสร้อยข้อมือเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของเธอเอง "คุณนอร์ตัน คุณนายนอร์ตันคะ ฉันจะรักษาสร้อยข้อมือเส้นนี้ไว้ยิ่งกว่าชีวิต และจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับแลร์รี่เพื่อไม่ให้คุณทั้งคู่ต้องผิดหวัง”

หลังจากนั้นเธอก็หันไปหาฟินนิค “ไปก่อนนะคะ คุณนอร์ตัน”

หลังจากกล่าวลาแล้ว โจอันก็จับแขนของแลร์รี่และจากไปพร้อมกัน

ตอนที่เธอก้าวพ้นประตูหน้าบ้าน โจอันถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอพูดด้วยความดีใจว่า “แลร์รี่ ฉันไม่คาดหวังมาก่อนเลยว่าพ่อแม่ของคุณจะเป็นคนที่น่าทึ่งขนาดนี้ ฉันมีความสุขมาก!”

แลร์รี่เกลี่ยเส้นผมของเธออย่างอ่อนโยนและตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “แน่นอน ผมบอกคุณแล้วว่าพวกท่านเป็นคนสบายๆ และอบอุ่น คุณกลัวมากเกินไป”

“ฉันไม่ได้สักหน่อย! ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกท่านต้องชอบฉันแน่ๆ ฉันน่ะ น่ารักจะตายไป!” โจอันยืนกราน

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ยอมรับว่าตัวเองกลัว

เมื่อเขาเห็นว่าเธอประกาศความน่ารักของเธอเองย่างไม่อาย เขาเองก็ต้านทานความน่ารักเอาไว้ไม่อยู่จึงดึงเธอเข้ามากะจะหอมแก้มสักฟอด แต่กระนั้น เธอก็สามารถหลบหลีกได้อย่างว่องไว