ความรักสีคราม นิยาย บท 1487

“ฮึ่ม! ฉันไม่ให้คุณจูบฉันหรอก ถ้ามีคนมาเห็นเราล่ะ?”

“ผมจูบคุณตอนที่เราถึงบ้านแล้วก็ได้”

“ไม่ คุณยังไม่ได้รับอนุญาตให้ทำ!”

“ผมจะไม่หยุดจูบคุณตอนเราอยู่ที่บ้าน อันที่จริง ผมตั้งใจจะทำกับคุณมากกว่านั้น” แลร์รี่พูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“คุณมันนิสัยเสีย”

หลังจากที่ทั้งคู่ขึ้นรถ เสียงของทั้งคู่ก็เงียบหายไป

ภายใต้การเกลี้ยกล่อมของแลร์รี่ในที่สุดโจอันก็ตกลงที่จะย้ายเข้าไปอยู่ในวิลล่าของเขา นับจากนั้นเป็นต้นมา ทั้งคู่ก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

แต่ทว่า ความสุขของพวเขากลับกลายเป็นความทุกข์ของคนอื่น เมื่อเห็นว่าแลร์รี่และโจอันใช้ชีวิตอย่างมีความสุข กาเบรียลล่าก็ทนไม่ได้

"คุณว่าอะไรนะ? โจอันและแลร์รี่อยู่ด้วยกันในวิลล่าของเขาเหรอ?”

เธอรู้สึกไม่พอใจมากกับเรื่องที่ลูกน้องของเธอรายงาน

ชายคนนั้นเป็นนักสืบเอกชนที่เธอจ้างมาเพื่อติดตามความเคลื่อนไหวทั้งหมดของแลร์รี่และโจอัน

"ใช่ครับ เมื่อสองวันที่ผ่านมาแลร์รี่พึ่งจะพาโจอันไปพบพ่อแม่ของเขาด้วยซ้ำ” นักสืบเอกชนกล่าวเสริม

เมื่อได้ยินเช่นนั้น กาเบรียลล่าก็ขว้างแก้วที่เธอถืออยู่ลงกับพื้น เธอรู้สึกหนักอึ้งบนศีรษะจนหายใจไม่ออก

"ทำไม! เธอมีสิทธิ์อะไร!” กาเบรียลล่ากรีดร้องสุดเสียง

“แลร์รี่ โจอันดีกว่าฉันตรงไหน? ทำไมคุณถึงทำดีกับเธอขนาดนี้แล้วยังใจร้ายกับฉันอีก! ฉันรับไม่ได้! ฉันไม่ยอม!”

หลังจากระบายความคับข้องใจ กาเบรียลล่าระงับความโกรธเอาไว้และถามนักสืบเอกชนว่า “พ่อแม่ของแลร์รี่ว่ายังไงบ้าง?”

บางทีพ่อแม่ของเขาอาจจะไม่เห็นด้วยก็ได้

กาเบรียลล่าพยายามมองโลกในแง่ดี อย่างไรก็ตาม โจอันไม่ได้มาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงซึ่งนั่นเป็นข้อพิจารณาที่สำคัญสำหรับชนชั้นสูงในสังคม

“อันนี้ผมไม่ทราบครับ”

นักสืบเอกชนทำได้เพียงติดตามและสังเกตความเคลื่อนไหวเท่านั้น สิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านตระกูลนอร์ตันไม่มีทางที่เขาจะรู้ได้

ตระกูลที่มีชื่อเสียงอย่างนอร์ตันจะรับคนธรรมดาอย่างโจอันเข้ามาในครอบครัวได้อย่างไร?

เธอสวยเหมือนนางฟ้าแล้วยังไง? หากไม่มีการสนับสนุนจากตระกูลที่มีชื่อเสียง เธอก็ยังไม่คู่ควรที่จะได้เป็นส่วนหนึ่งของนอร์ตัน

มีเพียงฉันเท่านั้นที่เหมาะจะเป็นแฟนสาวของแลร์รี่ และเป็นคุณผู้หญิงแห่งตระกูลนอร์ตัน

โจอันเป็นแค่มือที่สามในความสัมพันธ์ของเราเท่านั้น

ขณะที่กำลังทำงานในสำนักงาน จู่ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นว่าเป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก เธอจึงเพิกเฉยเพราะงานยุ่ง แต่ทว่า เมื่อมีสายเข้ามาไม่หยุดหย่อน เธอจึงรับสายในที่สุดเพราะกังวลว่าอาจเป็นเรื่องเร่งด่วน

“สวัสดีค่ะ” โจอันพูดตอบอย่างจริงใจ

“ขอโทษนะคะ นี่เบอร์โจอัน วัตส์หรือเปล่าคะ?”

เสียงของผู้หญิงดังขึ้น

โจอันรู้สึกตกใจเพราะเธอจำเสียงของกาเบรียลล่าทางโทรศัพท์ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น เวลาผ่านไปเนิ่นนานและการพบกันครั้งล่าสุดก็เป็นความประทับใจเดียวที่โจอันมีให้กับเธอ

“ฉันเองนะ กาเบรียลล่า โจอัน เธอลืมฉันแล้วเหรอ?” กาเบรียลล่าพูดติดตลก

“โอ้ นั่นเธอเอง กาเบรียลล่า”

โจอันรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ยินเสียงของเธอ

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ทำงาน เธอมีอะไรให้ฉันช่วยไหม?”