ความรักสีคราม นิยาย บท 1505

แลร์รี่ทำใจให้เย็นพร้อมกับปลอบใจตัวเองไปด้วย

"จริงนะ? คุณน่ารักที่สุดเลยค่ะ!"

โจอันดีใจมากจนพุ่งเข้าไปจูบแก้มของแลร์รี่ ตอนนี้ความเศร้าทั้งหมดนั้นได้หายไปแล้ว

และพอแลร์รี่เห็นสายตาอันยียวนของเธอ เขาก็ได้รู้ว่าเธอนั้นหลอกเขา โดยที่รู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องยอม

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมติดกับคุณเต็มๆ..."

แลร์รี่ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วปล่อยให้โจอันลากเขาไปยังลานกว้าง

ในขณะที่คนอื่นๆ กำลังเต้นไปตามจังหวะเสียงดนตรี ร่ายกายของโจอันก็เคลื่อนไหวไปอย่างช้าๆ เช่นกัน

"คุณก็เต้นด้วยสิคะ"

"ไม่เอาอ่ะ!"

"เอาน่าที่รัก"

"ไม่เอา!"

พอรู้ว่าตัวเขารวบรวมความกล้าทั้งหมดตามเธอมาตรงนี้แล้ว เธอจึงไม่ได้บังคับเขาต่อ เธอเริ่มเต้นเหมือนกับผู้หญิงที่อยู่รอบๆ ตัวเธอแทน

โจอันยิ้มราวกับนางฟ้าแสนสวย เธอใส่เสื้อกันหนาวคอสูงสีขาว ซึ่งช่วยไปขับเน้นช่วงลำคอระหงส์ของเธอ กางเกงยีนส์รัดรูปที่เผยให้เห็นรูปร่างอันสมส่วนของเธอ และด้วยรอยยิ้มอันแสนหวานที่เผยขึ้นบนใบหน้าอันสวยงามของเธอมันได้ก็ทำให้แลร์รี่ถึงกับตกอยู่ในภวังค์

ตราบใดที่ฉันทำให้เธอมีความสุขได้ ฉันก็จะไม่สนใจเรื่องอื่นอีกแล้วล่ะ

พอได้มองโจอันที่กำลังฝึกเต้นอย่างตั้งใจ เขาก็เผยรอยยิ้มออกมา

แม้แต่คนที่มีมาตรฐานสูงอย่างแลร์รี่ก็ยังต้องตกตะลึงเมื่อได้มองโจอัน ดังนั้นไม่ต้องพูดถึงหนุ่มคนอื่นๆ ในพลาซ่าเลยพวกเขาก็มองโจอันเพราะหลงใหลในความสวยของเธอเช่นกัน

แต่เมื่อพวกเขาเห็นแลร์รี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ พวกเขาก็พากันถอนหายใจออกมา

เพราะเธอมีแฟนแล้ว พวกเขาจึงรู้ว่าตัวเองหมดโอกาส

ถึงคนส่วนใหญ่จะยอมแพ้ไป แต่ก็มีบางคนที่หาญกล้าบ้าบิ่นเข้ามาจีบเธอ

"สวัสดีครับคนสวย ชื่ออะไรหรอครับ?" เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหาเธอและถามเธออย่างเขินๆ

"ขอโทษด้วยค่ะ ฉันมีแฟนแล้ว"

เห็นได้ชัดว่าโจอันไม่ได้สนใจเขาเลย เธอทำแค่ชี้ไปที่แลร์รี่แล้วให้เด็กหนุ่มคิดเอาเอง

ไอ้หนูนี่ก็เป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง ฉันไม่จำเป็นจะต้องไปโกรธหรอก

"ป่ะ ไปกันเถอะ"

จากนั้นเขาก็โอบไหล่โจอันและกำลังจะเดินจากไปโดยที่ไม่สนใจเด็กหนุ่มคนนั้นเลย

"ฝากไว้ก่อนเถอะ!" เด็กหนุ่มตะโกนขึ้นมาด้วยความอับอาย

แม้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจเลย เพราะเขายังเป็นเด็กมันจึงไม่มีความจำเป็นที่พวกเขาจะเข้าไปวุ่นวาย

"แฮร์โรล ไปสืบมาว่าสาวสวยคนนั้นกับไอ้หมอนั่นเป็นใคร" เด็กหนุ่มสั่ง

เขาโกรธมากเพราะนี่เป็นความพ่ายแพ้ครั้งแรกของเขา

"ทำไมไม่ลืมๆ ไปซะล่ะครับ? เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา แถมยังเป็นแฟนกันอีก นายน้อยจะไปทำอะไรเขาได้ล่ะครับ?" ชายชราที่ยืนอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มตอบย่างเคืองๆ

เขารู้ว่าเจ้านายเขาไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร แต่เขากลับจะมาทำเรื่องน่ารังเกียจแบบนี้

"ฉันไม่สน ฉันชอบเธอคนนั้น ไปสืบเรื่องของสองคนนั้นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!" เด็กหนุ่มไม่ยอมแพ้

"ไม่ต้องทำถึงขั้นนั้นหรอก เพราะนายจะไปแตะต้องเธอคนนั้นกับยั่วโมโหผู้ชายคนนั้นไม่ได้หรอก"

ในตอนนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา