ความรักสีคราม นิยาย บท 1564

“ลูกผมดึงความสนใจของภรรยาผมไปตั้งแต่ยังไม่เกิด ถ้าเกิดมาเมื่อไหร่ก็แปลว่าผมจะไม่เหลือพื้นที่ในใจเธอแล้วใช่ไหม” แลร์รี่อุทานด้วยท่าทีใส่อารมณ์

โจอันวางหนังสือในมือเมื่อได้ยิน “คุณอายุเท่าไหร่แล้วน่ะ นี่อิจฉาลูกตัวเองเหรอ? เอาแต่ใจไปหรือเปล่า?”

“ผมไม่สนหรอก เวลาทั้งหมดของคุณนอกเหนือจากการดูแลลูกก็เป็นของผม ไม่มีใครขโมยคุณไปจากผมได้”

แลร์รี่ปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเองเหมือนเด็ก ไม่ยอมให้ทารกน้อยที่ยังไม่เกิดเอาชนะเขาได้

“โอเคค่ะ โอเค แล้วแต่คุณเลย”

โจอันโอนอ่อนผ่อนตาม ไม่อยากโต้เถียงกับผู้ชายเอาแต่ใจ

“อ้อแลร์รี่ เราไปตรวจกันดีไหมว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?” โจอันถาม

“ได้ แต่เรื่องนั้นสำคัญกับคุณเหรอ?” ชายหนุ่มถามพร้อมกับหัวเราะหึๆ

“สำคัญแน่ ฉันจะอ่านได้เจาะลึกกว่าเดิมหลังจากรู้ว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”

ถ้าเรารู้เพศของลูกช้าไปล่ะ? เกิดเราเตรียมตัวสำหรับลูกสาวแล้วแต่ลูกดันกลายเป็นผู้ชาย? ถ้าลูกชายโตมาแบบลูกสาวแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?

ตั้งแต่โจอันตั้งครรภ์ สัญชาตญาณของความเป็นแม่ก็ทำให้เธอระแวดระวังมากจนถึงขั้นที่แลร์รี่เริ่มหวั่น หญิงสาวมักตรวจสอบว่าอาหารชนิดไหนที่เธอไม่ควรกินและกิจกรรมใดบ้างที่เธอทำไม่ได้ ทำเอาแลร์รี่พูดไม่ออก

เมื่อคิดว่าตรวจดูก็น่าจะดีกว่า ชายหนุ่มตอบตกลง “ถ้างั้น เร็วๆ นี้เราก็ไปตรวจกัน จากนั้นจะได้บอกพ่อกับแม่”

“ตกลง ฉันก็อยากกลับไปบ้านพ่อแม่ฉันเหมือนกัน มันนานแล้วนะ”

หลังจากเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น โจอันยังไม่ได้กลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่ของเธอเลย แม้ทุกอย่างจะสงบราบรื่นมาระยะหนึ่งแล้ว แต่เธอก็มัววุ่นวายกับความคิดเรื่องลูก จึงไม่มีความคิดจะกลับไปเยี่ยมพวกเขา

หญิงสาวอดรู้สึกผิดไม่ได้

ด้วยเหตุผลบางอย่าง โจอันออกจะกังวลเมื่อได้ยินว่าแลร์รี่จะทำอาหารให้เธอ เมื่อนึกถึงอาหารที่เขาเคยทำก็อดตัวสั่นไม่ได้ แค่เห็นหน้าตาของมันก็แย่แล้ว

“ฉันจะทำเอง แป๊บเดียวน่ะ ฉันไม่เหนื่อยหรอก”

โจอันรู้ว่าแลร์รี่เกรงว่าเธอจะเหนื่อยกับการทำอาหาร และนั่นคือเหตุผลที่เขาเสนอตัวจะทำอาหารเอง แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าปฏิเสธเขาน่าจะดีที่สุด

เหตุผลก็ง่ายนิดเดียว ต่อให้เธอกินลง แต่ลูกในท้องคงกินไม่ลงแน่ ถ้าต่อไปลูกเราไม่ยอมกินอย่างเป็นเรื่องเป็นราวล่ะ?

แลร์รี่เห็นสีหน้าทั้งหมดของโจอัน รู้ว่าฝีมือการทำอาหารอันน่าสะพรึงครั้งก่อนของเขาคงฝังใจเธอ เธอจึงไม่กล้าให้เขาเข้าครัวอีก

แต่หลังจากคราวก่อน เขาก็ได้ฝึกฝนการทำอาหารแล้ว เขาศึกษาตำราอาหารบ่อยครั้ง และตอนนี้ฝีมือของเขาก็ไม่เหมือนเดิม

“ให้ผมทำเถอะ ขอโอกาสพิสูจน์ตัวเองหน่อย เรื่องแบบคราวที่แล้วจะไม่เกิดขึ้นอีก”