ความรักสีคราม นิยาย บท 1565

แลร์รี่มั่นใจขณะตบหน้าอกตัวเองเพื่อรับประกัน

เห็นความมั่นใจของอีกฝ่าย โจอันยอมตกลงอย่างเสียไม่ได้

เราไม่ยืนกรานดีกว่า ดูเขาจะใส่ใจเรื่องนี้มาก

“โอเค ฉันเชื่อใจว่าคุณทำได้” หญิงสาวพูดให้กำลังใจ “แต่ฉันจะอยู่ในครัวกับคุณด้วยนะ ฉันไม่ทำอะไรหรอก แค่ยืนมองอยู่ข้างๆ”

โจอันรู้สึกว่าเธอจำเป็นต้องเฝ้าดูแลร์รี่ทำอาหาร เพื่อจะได้แก้ไขจานที่เขาทำไม่ได้ และกันไม่ให้ชายหนุ่มรู้สึกอับอายหากทำพลาด

“ได้ งั้นไปกันเถอะ” แลร์รี่เร่ง

โจอันยิ้มและตามเขาเข้าครัว

แลร์รี่สวมผ้ากันเปื้อนทันทีที่เข้าครัวและตั้งต้นหยิบวัตถุดิบต่างๆ ออกมา โดยมีโจอันเฝ้าดูอยู่เงียบๆ

มะเขือเทศ มันฝรั่ง ไข่ และเนื้อ

โจอันรู้ได้เดี๋ยวนั้นว่าแลร์รี่กำลังจะทำอาหารจานเดียวกับที่เคยทำคราวก่อน ดูเหมือนเขาอยากพิสูจน์ตัวเองให้เธอเห็นจริงๆ

เมื่อชายหนุ่มเริ่มหั่นวัตถุดิบ หญิงสาวก็อึ้งกับความชำนิชำนาญของเขา

ดูเหมือนแลร์รี่กำลังโชว์ทักษะการใช้มีดมากกว่าแค่การหั่นอาหาร

เธอแน่ใจว่าไม่มีใครแสดงทักษะเหล่านี้ได้ถ้าไม่มีประสบการณ์อย่างน้อยแปดปี

และนั่นคือเหตุผลที่โจอันอึ้ง เพราะแลร์รี่เพิ่งเริ่มทำอาหารได้ราวหนึ่งหรือสองเดือนเท่านั้น

มันคือการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าอัศจรรย์

ชายหนุ่มเตรียมวัตถุดิบเสร็จภายในเวลาไม่กี่นาที เหลือแค่แสดงฝีมือการทำอาหารเท่านั้น

โจอันพูดไม่ออกที่เห็นแลร์รี่คุ้นเคยกับทุกอย่างในครัว เธอตามเขาเข้ามาในนี้โดยตั้งใจว่าจะมาช่วย

แต่ฝีมือการทำอาหารในเวลานี้ของแลร์รี่เหนือกว่าเธออย่างเห็นได้ชัด ถ้าเธอยื่นมือเข้าช่วยตอนนี้คงดูตลก

แลร์รี่หัวเราะหึๆ แต่ออกจะใจเสียเล็กน้อยกับเหตุการณ์คราวก่อน จะว่าไป มันคือเรื่องน่าอับอายในชีวิตของเขา

“ฉันจริงจังนะ คราวนี้ฉันพูดความจริงเลย” โจอันหัวเราะคิก “คุณนี่น่าทึ่งจริงๆ ที่เพียงแค่พยายามรอบสองก็สามารถทำอาหารที่ดูดีแบบนี้ได้”

แต่แล้วความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามา หญิงสาวถามอย่างลังเล “นี่คือครั้งที่สองของคุณจริงๆหรือเปล่า? แล้วคราวก่อนคือครั้งแรกใช่ไหม?”

“คราวก่อนน่ะครั้งแรกจริงๆ แต่คราวนี้ไม่ใช่ครั้งที่สองหรอก ผมทั้งทดลองและฝึกฝนตอนที่คุณไม่อยู่”

แลร์รี่ยิ้มกว้างอย่างยินดีปรีดา ดูกระหยิ่มยิ้มย่องที่เห็นโจอันชื่นชมและประหลาดใจ

“แต่วิธีหั่นอาหารเมื่อกี๊ของคุณน่ะดูอย่างกับคุณเข้าครัวมานานแล้ว” โจอันตั้งข้อสังเกตอย่างออกจะสับสน

แน่นอน เราใช้มีดมานานแล้วล่ะ เพียงแต่ไม่ใช่ในครัว

แต่นั่นคือเรื่องที่บอกโจอันไม่ได้ ชายหนุ่มจึงโกหก “ก็เพราะผมเก่งไง มีผมคนเดียวแหละที่เรียนรู้ได้ดีในช่วงเวลาอันสั้น เป็นไงบ้าง? ผมดูน่าประทับใจไหมล่ะ?”