ความรักสีคราม นิยาย บท 1566

โจอันอดเหน็บไม่ได้เมื่อเห็นแลร์รี่ตัวพองด้วยความภูมิใจ “ทำไมคุณถึงหลงตัวเองขนาดนี้นะ? แต่จะว่าไป คุณก็เก่งจริงๆ” เธอชมเชยเขาอย่างจริงใจ

แลร์รี่ตัวลอยกับคำชมของเธอ

“กินกันเถอะ” เขาบอกโจอันขณะยื่นช้อนส้อมให้

โจอันรับมาจากมือเขา ขณะที่กำลังอยากกินจนแทบน้ำลายไหล หญิงสาวก็รีบคว้ามันบดมากิน

“ว้าว อร่อยจัง!” นัยน์ตาของเธอเป็นประกายหลังจากเคี้ยวได้ครู่หนึ่ง “คุณชิมดูสิ มันอร่อยจริงๆ นะ”

โจอันกลายเป็นคนตะกละตะกราม หลังจากชวนให้แลร์รี่ชิมอาหารแล้ว เธอก็ไม่สนใจเขาอีกและตั้งหน้าตั้งตาชิมจานอื่นๆ

แลร์รี่ภูมิใจจนอธิบายไม่ถูก

อีกอย่าง เขาเองก็โล่งอกที่น้ำพักน้ำแรงทั้งหมดของตัวเขาไม่สูญเปล่า นี่คือรางวัลสุดแสนล้ำค่าที่ได้เห็นโจอันมีความสุข

“ช้าๆ หน่อยสิ รอผมด้วย”

เธอกินหมดไปเกินครึ่งแล้วตั้งแต่เขายังไม่ได้เริ่มกิน

ผ่านไปครู่หนึ่ง โจอันลูบท้องและเปรยอย่างพออกพอใจ “ฉันอิ่มมากเลย ได้กินของอร่อยแบบนี้มันเยี่ยมจริงๆ”

“เห็นคุณชอบมากขนาดนี้ ผมจะทำอาหารให้คุณกินบ่อยกว่าเดิมก็แล้วกัน” แลร์รี่พูดอย่างดีใจเมื่อเห็นโจอันดูจะชอบใจมาก

“จริงเหรอ? ที่รัก คุณนี่ดีที่สุดเลย!”

พริบตาต่อมา หญิงสาวลุกพรวดมาหาและจูบเขาที่แก้ม

“จากนี้ไปฉันไม่ต้องทำอาหารแล้ว! คุณคือพ่อบ้านที่สมบูรณ์แบบที่สุด!” เธอพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

“ถ้าคุณระรื่นขนาดนี้ ผมว่าคุณทำอาหารดีกว่า ไม่งั้นจะกลายเป็นคนขี้เกียจ” แลร์รี่พ่นลมพรืดเมื่อเห็นโจอันยังยิ้มระรื่น

แต่หญิงสาวก็ยืนกรานอยากทำความเข้าใจมาตลอด แลร์รี่จึงรู้สึกว่าการปิดบังเธออาจบ่อนทำลายความเชื่อใจที่ทั้งคู่มีให้กัน

“ใช่ ฉันอยากรู้จริงๆ คุณบอกฉันได้ไหม? แต่ฉันจะไม่บังคับให้คุณเล่าหรอกนะถ้าคุณไม่เต็มใจ เพราะฉันเข้าใจว่าถึงยังไงทุกคนก็ย่อมมีความลับของตัวเอง”

ถึงจะอยากรู้ แต่โจอันก็ตัดสินใจว่าจะไม่วุ่นวายถ้าอีกฝ่ายอยากเก็บเป็นความลับ

เพราะถึงอย่างไรเธอก็เชื่อมั่นในตัวเขา

“ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากบอกคุณ แต่คุณอาจไม่สบายใจเมื่อได้รู้ แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อคุณอยากรู้ ผมก็จะบอก”

แลร์รี่เริ่มเล่าเรื่องราวของเขา

“คุณสงสัยมาตลอดว่าความสัมพันธ์ของผมกับแคสเปี้ยนเป็นอย่างไร ใช่ แคสเปี้ยนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม เราร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกันและร่วมกันปฏิบัติภารกิจมาหลายร้อยหลายพันครั้ง อันที่จริงผมเคยมีเพื่อนแบบเขาหลายคน แต่สุดท้ายพวกเขาส่วนมากก็จากไป”