ความรักสีคราม นิยาย บท 713

ลาก่อนค่ะแม่

อีฟเวลินเฝ้ามองวิเวียนเดินเข้าครัว จากนั้นส่งสายตามีเลศนัยใส่ฮันเตอร์

เห็นรอยยิ้มน่าเคลือบแคลงของเธอ ฮันเตอร์รู้สึกได้ถึงลางร้าย “คุณคิดอะไรถึงเรียกผมมาที่นี่?” เขากระซิบอย่างระแวง

อีฟเวลินยักไหล่ ดูเหมือนประหลาดใจนิดหน่อย เธอเข็นวีลแชร์กลับไปที่ห้องนั่งเล่นและตอบหน้านิ่ง “ฉันเรียกคุณให้มารับวิเวียนไงล่ะ คุณชอบเธอนี่? เราสองคนก็เป็นเพื่อนกันมาหลายปี ฉันจึงคิดจะยืมมือคุณมาสร้างโอกาสให้คุณสองคนได้อยู่ด้วยกัน ไม่ต้องขอบใจฉันหรอก!”

ฮันเตอร์ฟังแล้วยิ่งสงสัย อีฟเวลินไม่มีทางมีน้ำใจแบบนี้ เขาจ้ำพรวดไปหาเธอ ตั้งใจจะซักไซ้ให้รู้เรื่อง แต่วิเวียนออกจากห้องครัวมาพอดี

“ไปกันเถอะฮันเตอร์” วิเวียนพูด ไม่ทันรู้สึกถึงบรรยากาศตึงเครียดระหว่างฮันเตอร์กับอีฟเวลิน

ฮันเตอร์มองอีฟเวลินอย่างหวาดหวั่นอีกครั้งก่อนจะออกไปพร้อมกับวิเวียนโดยไม่พูดอะไร

อีฟเวลินเฝ้ามองทั้งคู่จากไปด้วยแววตาเต้นระริกอย่างสมใจ ฮันเตอร์ คราวนี้คุณต้องขอบคุณฉัน! ฉันเพิ่งมอบของขวัญที่น่าทึ่งที่สุดให้คุณถึงประตูบ้าน

ขณะที่ก้าวขึ้นรถของฮันเตอร์ วิเวียนนึกได้ว่าเดี๋ยวฟินนิคคงมาถึงและพบว่าเธอออกไปแล้ว จึงส่งข้อความบอกเขาให้รอเธอที่บ้านตระกูลมอร์ริสัน

จากนั้นก็เก็บโทรศัพท์และหันไปถามฮันเตอร์ด้วยความสงสัย “ฮันเตอร์ อีฟเวลินโทรบอกคุณให้มากินมื้อเย็นกับเราวันนี้ใช่ไหม?” เธออดรู้สึกไม่ได้ว่าฮันเตอร์กำลังปกปิดบางอย่าง

“ใช่” ฮันเตอร์ตอบรับและพยักหน้า “เธอเพิ่งส่งที่อยู่มาให้ บอกผมว่าวันนี้เธอกินมื้อเย็นกับคุณ และถามว่าผมอยากมากินด้วยกันไหม แต่คุณก็รู้นี่นะว่าวันก่อนผมเพิ่งทะเลาะกับเธออย่างหนัก ผมไม่อยากยุ่งกับเธอแล้ว แต่ก็กลัวว่าเธออาจทำร้ายคุณ ผมกังวลมาก สุดท้ายเลยตัดสินใจแวะมา”

ฮันเตอร์มองวิเวียนอย่างเป็นห่วง “คุณโอเคใช่ไหม? เธอทำอะไรคุณหรือเปล่า?”

วิเวียนฟังแล้วออกจะระแวง แต่พอหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเย็นที่ผ่านมา ก็ไม่พบอะไรที่น่าสงสัย

ขณะที่เร่งความเร็วไปตามถนน วิเวียนพลันรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว ลำคอแห้งผากราวกับไม่ได้ดื่มน้ำมาทั้งวัน ตอนแรกก็ไม่ได้คิดมาก บางทีในรถคงอบอ้าวไปสักหน่อย น่าจะแค่นั้น

แต่เมื่อเวลาผ่านไป อุณหภูมิในร่างกายของเธอก็เพิ่มสูงขึ้นจนถึงจุดอันตราย วิเวียนรู้สึกเหมือนอยู่ในหม้ออบไอน้ำ

เมื่อทนไม่ไหว วิเวียนกระชากคอปกเสื้อของเธออย่างหงุดหงิดและขมวดคิ้ว มันเกิดอะไรขึ้น? ความเหน็ดเหนื่อยสาหัสตลอดสองวันที่ผ่านมาส่งผลให้เราเป็นไข้หรือ?

ที่บ้านของราเชล อีฟเวลินรู้สึกว่าอยู่ต่อก็ไม่มีประโยชน์ในเมื่อวิเวียนไปแล้ว

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาแม่บ้าน สั่งให้มารับเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้

ได้ยินว่าอีฟเวลินกำลังจะกลับบ้าน ราเชลรู้สึกเสียใจเล็กน้อย “อีฟเวลิน สุขภาพของลูกยังไม่แข็งแรงนะ ทำไมไม่อยู่ที่นี่ต่ออีกหน่อย? แม่เป็นห่วงเวลาที่คิดว่าลูกอยู่ในบ้านหลังนั้นตามลำพัง”