ความรักสีคราม นิยาย บท 892

วิเวียนแทบหมดลมหายใจหลังจากที่จูบเขาอย่างยาวนาน ในที่สุดเธอก็ปล่อยเขาและหายใจหอบ

แต่ฟินนิคกดริมฝีปากของเขาแนบชิดกับริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่ม

“คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”

รอยยิ้มขี้เล่น โค้งอยู่ที่มุมปากของเขาขณะที่เขาถูริมฝีปากสีแดงอิ่มเอิบของเธอ

วิเวียนหลบเลี่ยงและเอามือออกจากเขา

“คุณติดค้างคำแก้ตัวกับฉัน”

เธอหวังว่าจะได้คำตอบที่พอใจจากฟินนิค ในคำถามทั้งหมดที่ทำให้เธอไม่สบายใจ

”ผมไม่ได้กลับมาเร็วกว่านี้ เพราะผมอยากรอจนกว่าผมจะมีสิ่งที่ทำให้คุณได้มีชีวิตอย่างที่คุณต้องการ ตอนแต่งงานกันเราก็เจอกันแบบนี้ คุณจำไม่ได้เหรอ?"

ไม่มีร่องรอยสายตาขี้เล่นก่อนนี้ในแววตาลงเหลือให้เห็นแล้ว

วิเวียนพบกับสายตาที่แน่วแน่ของเขาและมองตาเขาอย่างจริงจัง ในที่สุดเธอก็เดินไปกอดเขา

เธอรอช่วงเวลานี้มาสองปีแล้ว การรอคอยของเธอไม่ได้ไร้ประโยชน์

เธอพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แต่ห้วงเวลาที่ความฝันได้เป็นจริงนี้ก็ปลุกเร้าอารมณ์ในหัวใจของเธอจนต้องร้องไห้อีก

การมีเขาอยู่เคียงข้างเธอเป็นสิ่งที่เธอต้องการ

ฟินนิคโอบแขนกอดเธอไว้แน่น วินาทีนั้นเขารู้สึกว่าเขาสามารถหลุดพ้นจากภาระทั้งหมดที่ต้องแบกรับในช่วงสองปีที่ผ่านมา

“ผมอยู่นี่แล้วคนดี ไม่ต้องร้องไห้นะ” เขาปลอบโยน

เมื่อเห็นสายตาภักดีที่เธอมีต่อขาอย่างหมดใจ ฟินนิครู้สึกว่าสิ่งที่เขาเผชิญมามันคุ้มค่าเหลือเกิน

สองปีที่ผ่านมาเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ รู้ว่าเธอใช้ชีวิตอย่างไร รู้สึกอย่างไร

ฟินนิครู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเขาส่งคนไปปกป้องเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว

“คุณหายวับไปดื้อๆ แบบนั้น ทำให้ฉันต้องเฝ้ารอคุณอยู่หลายปี คุณทำอย่างนั้นได้ยังไง?”

วิเวียนเชิดหัวขึ้นและจ้องมองเขาด้วยสายตาตำหนิ

เธอดูคล้ายเหมือนอยากจะต่อยอกชกตีเขา แต่เธอก็รู้สึกว่าเธอทำไม่ได้

รอยยิ้มขี้เล่นบนริมฝีปากฟินนิคปรากฎขึ้น เมื่อเขาเห็นเด็กน้อยที่กำลังตกใจจ้องมองมาเขาก็แทบพูดไม่ออก “เป็นอะไรไปครับ? ลูกลืมพ่อไปหรือยัง?”

เสียงของเขาปลุกให้แลร์รี่กลับสู่ความเป็นจริง เจ้าเด็กน้อยกระโดดจากเก้าอี้วิ่งไปหาเขาทันที “พ่อฮะ!” เขาร้องตะโกนพร้อมพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดฟินนิค

ฟินนิคลูบผมของเขาด้วยความรักใคร่ เขารู้สึกใจหายเมื่อรับรู้ว่าลูกชายได้เติบโตขึ้นจนถึงระดับเอวของเขาในช่วงที่เขาจากไป

“ลูกดูแลแม่ดีไหม แลร์รี่?” ฟินนิคก้มลงมองเด็กชายคนนี้ พอโตขึ้นเด็กคนนี้ก็ชักจะละม้ายคล้ายเขาเข้าไปทุกวัน

“ใช่แล้วฮะ ผมดูแลแม่อย่างดีเลย” เด็กชายพยักหน้ายืนยันอย่างไม่ใจโดยที่ไม่ละสายตาจากพ่อของเขา

“ต้องอย่างนี้สิลูกพ่อ ลูกรู้วิธีปกป้องแม่แล้วสินะ”

ฟินนิครู้ว่าแลร์รี่ไม่ใช่เด็กขี้เล่นและคอยตามติดผู้ใหญ่อย่างที่เขาเคยเป็นอีกต่อไป เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่และเข้าใจมากขึ้น

แต่สิ่งที่ฟินนิคไม่รู้ก็คือจิตใจของแลร์รี่ยังเป็นเด็กอยู่ เขาเชื่อฟังและเงียบไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่ชอบได้รับความสนใจจากวิเวียน แต่เพราะเขาเห็นเธอเหนื่อยมากแค่ไหนในแต่ละวัน

วิเวียนดูเหนื่อยมากจนแลร์รี่รับรู้ว่าเขาจะเพิ่มภาระให้แม่ถ้าเขาไม่ดูแลตัวเอง

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงบอกตัวเองให้เป็นเด็กดีและปกป้องแม่ของเขา