ความรักสีคราม นิยาย บท 956

ฟินนิคสั่งการสายของเขาทั้งหมดให้ตามหาแลร์รี่และเชน ขณะเดียวกันเขาก็รีบไปหาวิเวียนด้วยรู้ว่าเธอจะต้องเสียขวัญอย่างมาก เขารู้ว่าเธอต้องการมีเขาอยู่เคียงข้างในขณะนี้

ในเวลานั้นวิเวียนกำลังพยายามต่อสายโทรศัพท์อย่างร้อนรนขณะที่เห็นฟินนิคมาหา เขากอดเธอแน่นในอ้อมแขนและปลอบโยนเธอ

“ไม่ต้องกังวลนะ แลร์รี่จะไม่เป็นไร จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับลูก”

ขณะที่วิเวียนและฟินนิคกังวลจนแทบคลั่ง แลร์รี่กำลังพูดคุยกับเชนในรถแท็กซี่

“คุณเทสลาร์ จะพาผมไปไหนครับ” เชนบอกว่าจะเขาเขาไปหาวิเวียน แต่แลร์รี่เกิดสงสัยว่าทำไมพวกไม่เดินทางไปทิศทางของออฟฟิศวิเวียน

“คุณแม่อยู่กับคุณยาย เราก็เลยจะไปหาคุณยายกันครับ” เชนอธิบายพร้อมกับรอยยิ้ม

แลร์รี่มองไปนอกหน้าต่างและจำได้ว่าเป็นเส้นทางไปศูนย์ดูแลคนชราเนื่องจากเขาเคยไปที่นั่นมาแล้วครั้งหนึ่ง เป็นส่วนหนึ่งของแผน อีฟเวลินสั่งให้พาตัวแลร์รี่ไปหาราเชลเพื่อจะให้เรื่องง่ายขึ้น

ตอนนี้เมื่อแลร์รี่กำลังเดินทางไปหาราเชลทุกอย่างก็เป็นไปตามแผน แต่ไม่รู้ทำไมเชนกลับรู้สึกผิดลึกๆ ในใจ

แต่ในเมื่อทำไปแล้วเขาก็รู้ว่านึกเสียใจตอนนี้ก็สายเกินไป

ในเวลาเดียวกัน วิเวียนเห็นว่าโทรศัพท์ของเธอมีแบตเตอรี่เหลือน้อย เธอรีบหยิบสายชาร์จจากโต๊ะมาชาร์จโทรศัพท์ในห้องครัว

ถึงแม้ว่าแลร์รี่จะหายตัวไป แต่เธอไม่อยากรบกวนคนอื่นทำงาน

และเธอไม่ต้องการให้เรื่องนี้แพร่ออกไปจนต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นๆ

ฟินนิคจับตาดูเธอตลอดเวลาด้วยความกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

แลร์รี่นั่งอยู่ในรถกับเชน และสังเกตว่าพวกเขาใกล้จะถึงศูนย์ดูแลคนชรา

หลังจากพูดคุยกันต่อสักพักพวกเขาก็ไปถึงก่อนจะทันรู้ตัว

เชนได้รับรู้ว่าแลร์รี่โตกว่าวัยและไม่ได้ทำตัวเหมือนเด็กแปดขวบแม้แต่น้อย

แต่ฉันว่าคงไม่เป็นไรหรอก ยังไงซะเขาก็ถูกเราลักพาตัวมาจนได้...

เธอไม่ยอมเรียกชื่อของแลร์รี่ เพราะในใจของเธอ แลร์รี่และแม่ของเขาไม่ใช่ส่วนหนึ่งของตระกูลนอร์ตัน

เธอปล่อยเขาเมื่อเห็นว่าเท้าของเขาเกือบถูกยกลอยพ้นพื้น

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น แลร์รี่จึงรู้ในที่สุดว่าเขาตกอยู่ในอันตรายอย่างใหญ่หลวงและพ่อแม่ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

ตอนแรกแลร์รี่คิดหาวิธีที่จะหนี แต่เมื่อได้ยินคำพูดที่อีฟเวลินพูดถึงแม่ของเขา เด็กชายรู้สึกเดือดปุดๆ ด้วยความโกรธ

“คุณกล้าดียังไงมาว่าแม่ของผมไร้ยางอาย คุณต่างหากที่หน้าด้าน คุณแพ้แม่เรื่องคุณพ่อแต่คุณกลับจับตัวผมมาแทน วิธีของคุณมันช่างน่าละอาย”

แลร์รี่ไม่รู้ว่าอีฟเวลินเป็นใครจนกระทั่งเธอเรียกราเชลว่า “แม่”

ตอนนั้นเองเขาถึงนึกได้ว่าเคยเห็นเธอในวีดีโอกล้องวงจรปิดตอนที่เธอหายตัวไปจากโรงพยาบาล

แม้ภาพจะไม่ชัดเจนแต่ภาพเดิมๆ ปรากฏในหัวเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งเขารู้สึกว่าอีฟเวลินเป็นคนที่เขาคุ้นเคย