ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 101

คำพูดของนาตาชาเต็มไปด้วยความเสียใจ “น่าเสียดาย ลูลู่เป็นเด็กดีแท้ ๆ...”

“แม่คะ” ออร่าขมวดคิ้วแน่นนั่งอยู่ข้างเธอ “พนักงานรอแม่สั่งอยู่นะ”

ออร่าไม่ชอบที่นาตาชาพูดถึงลูน่า

ตั้งแต่เด็กลูน่าเป็นความภาคภูมิใจของนาตาชา ออร่าได้แต่อยู่ใต้เงาของลูน่า ดังนั้นเมื่อมีอายุมากขึ้นออร่าจึงเป็นศัตรูกับลูน่าไปโดยปริยาย

“อ๋อ สั่งก่อน ๆ” คำพูดของออร่าดึงนาตาชาให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน

นาตาชาถอนหายใจ เธอถามว่าเนลลี่ชอบกินอะไร บางครั้งเธอก็มองไปที่ลูน่า “คุณ กินอาหารเผ็ดได้ไหมคะ?”

“ค่ะ กินได้ค่ะ” ลูน่าตอบพลางก้มหน้า เธอไม่กล้ามองนาตาชาตรง ๆ

ภายในจิตใจของเธอสั่นสะท้าน นี่เป็นสิ่งที่เธอเฝ้าถวิลหาตลอดหกปี

เธอไม่สามารถกลับไปหาแม่ของเธอที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเธอได้ เธอทำได้เพียงอยู่กับตัวตนอื่นของเธอ

ความเจ็บปวดทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณโจชัวและออร่า! เมื่อคิดอย่างนั้นลูน่าก็กำหมัดของเธอแน่น

ถ้าไนเจลหายดีเมื่อไหร่ เธอจะทำให้พวกเขาเจ็บปวดเท่าที่เธอเคยโดน!

“เท่านี้ก่อนค่ะ” เมื่อนาตาชาสั่งอาหารเสร็จ เธอก็เริ่มคุยกับเนลลี่ เธอเอาแต่ถามว่าลูน่า กิบสันอยู่ที่ไหน

เนลลี่มองลูน่าจากนั้นก็พูดอย่างระมัดระวังว่า “คุณแม่บอกว่ายังมีเรื่องสำคัญต้องทำ ถ้าเธอทำเสร็จแล้ว เธอก็จะกลับมาค่ะ”

จากนั้นเนลลี่ก็มองนาตาชาด้วยดวงตากลมโตของเธอ “คุณแม่บอกว่าอยากกินคาเราเมลพุดดิ้งกับคุณยายตอนที่กลับมาด้วยค่ะ!”

มันสำคัญจนเธอต้องขาดการติดต่อกับพ่อแม่ถึงหกปีเลยเหรอ? สำคัญขนาดที่เธอไม่ติดต่อกับคนในเมืองบันยันเลยเหรอ?

ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังส่งเนลลี่ตรงกลับมาหาโจชัวหลังจากผ่านไปหกปี เธอไม่กลัวเลยเหรอว่าเนลลี่จะลำบากเพราะอยู่กับโจชัว

นาตาชาคิดเรื่องพวกนี้ตลอดทั้งคืน แต่ก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้

ในตอนนั้นเองที่คำพูดของออร่าเหมือนคมมีดที่ทิ่มตรงสู่หัวใจเธอ

“แม่อย่าเศร้าไปเลยค่ะ” ออร่ามองเห็นจุดเปราะบางของนาตาชา เธอยิ้มหยันและพูดต่อ “ลูน่าก็เป็นแบบนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอคะ? ตอนที่เราบอกเธอว่าอย่าแต่งงานกับโจชัว เธอก็ไม่ฟัง แถมยังทะเลาะกับเราเรื่องนี้อีก ถ้าหนูไม่ไปหาเธอ เธอก็คงตัดขาดกับครอบครัวเราไปแล้ว!”

นาตาชาถอนหายใจ ความเศร้าก่อตัวในดวงตาของเธอ “ใช่ เธอเป็นคนไม่ฟังใครมาตลอด คำพูดของเราไม่มีค่า ไม่มีน้ำหนักในหัวใจของเธอ เอาล่ะ เลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า”