ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 107

โจชัวรอลูน่าอยู่ในห้องทำงานมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว

หลังจากผ่านไปสองชั่วโมงเขาก็หมดความอดทน เขาปิดเอกสารและยกมือขึ้นลูบหน้าอย่างโกรธเคือง

เธอไม่มา เธอไม่อยากอยู่ต่อจริง ๆ ตลอดเวลานี้เขาเอาแต่คิดมากเรื่องนี้

โจชัวหัวเราะอย่างสมเพชตนเองและเดินออกมาจากห้องทำงาน

เขาอยากจะเดินเล่นไปรอบ ๆ วิลล่า แต่กลับมาถึงประตูห้องของลูน่าโดยไม่รู้ตัว

ไฟในห้องของเธอดับลง เธอคงหลับไปแล้ว

โจชัวถอนหายใจแผ่วเบาแล้วเดินไปยังห้องของเนลลี่ เธอเองก็กำลังหลับสนิทเช่นกัน

ดูเหมือนเขาจะเป็นเพียงคนเดียวในวิลล่าหลังนี้ที่นอนไม่หลับ เขาเป็นคนเดียวที่ไม่อยากบอกลาในวันพรุ่งนี้

โจชัวกลับไปยังห้องของตัวเอง เขาหยิบรูปของลูน่า กิบสันออกมาจากใต้หมอน เขาค่อย ๆ ลูบมันซ้ำ ๆ ไปมา

หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาอย่างขมขื่น “รีบกลับมาได้แล้วนะ”

“ถ้าคุณยังไม่กลับมาแบบนี้...”

เขาคงได้ตกหลุมรักผู้หญิงคนอื่นจริง ๆ

เมื่อคิดเช่นนั้นโจชัวก็หลับตาลง เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรไป เมื่อเขาได้ยินว่าลูน่าเสียชีวิต เขาก็สาบานว่าจะรักเธอเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิต

เขารักษาสัญญาเอาไว้ได้ตลอดหกปี เขาคิดว่าเขาจะทำแบบนั้นได้ต่อไป

ทว่าผู้หญิงที่ชื่อลูน่าได้ครอบงำชีวิตของเขาอย่างชาญฉลาดราวกับเป็นยาพิษ เขารู้ว่าลูน่า กิบสันยังมีชีวิตอยู่ และเขาควรทุ่มความสนใจไปกับการตามหาเธอ

แต่...

คืนนั้นโจชัวนอนหลับไม่สนิทนัก

ออร่าอยู่ในชุดเดรสสีน้ำเงินกรมท่าประดับเพชร ผมของเธอถูกเกล้าขึ้นดูสง่างามน่ามอง

เธอนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับในรถพอร์ชสีแดงด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง เมื่อเห็นลูน่า ออร่าก็เลื่อนกระจกลงและมองเธออย่างอวดดี

“ได้ยินว่าเธอจะลาออกหลังจากวันนี้เหรอ?”

ลูน่าชำเลืองมองอีกฝ่ายโดยไม่พูดอะไรก่อนจะเดินต่อไป

“จะบอกให้นะว่าใครที่ทำให้ฉันไม่พอใจมันจะจบไม่สวยสักคน!”

ออร่าเยาะเย้ยอย่างขุ่นเคืองผ่านหน้าต่าง

“ที่จริงฉันค่อนข้างชอบเธอนะ แต่แย่ตรงที่เธอเอาแต่ปกป้องยัยเด็กบ้านั่น เธอออกจะฉลาด ถ้าเธอเลือกฉันตอนที่มาที่นี่ครั้งแรก เธอคงจะได้เป็นคนรับใช้ที่ได้รับการปฏิบัติดีที่สุดในบลูเบย์วิลล่า เสียดายที่เธอไม่รู้ว่าอะไรดีกับตัวเอง” ออร่ากล่าวเย้ย

ลูน่าหยุดเดิน เธอหันไปมองออร่า “ภูมิใจมากเลยจริง ๆ นะคะ ที่ได้ทะเลาะกับเด็กหกขวบ ฉันยินดีมากที่ไม่รู้ว่าอะไรดีกว่า และฉันก็แค่…เกลียดคุณค่ะ”