ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 153

ความโกรธของลูน่ายังคงแผดเผาอยู่ในท้องขณะที่เธอก้าวออกจากรถแท็กซี่ เธอบังเอิญเห็นนีลนั่งอยู่ใกล้แปลงดอกไม้ตรงทางเข้าบริเวณบ้านพักของพวกเขา และดูเหมือนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

เธอขมวดคิ้วขณะเดินเข้าไปหาเขา “ทำไมลูกไม่อยู่ในบ้านล่ะ?”

เด็กชายตัวน้อยยักไหล่ “แม่ทูนหัวกับแฟนของเธอกำลังจู๋จี๋กันอยู่ ผมไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอ”

พูดจบเธอก็มองลูน่าเงียบ ๆ “คุณแม่ครับ คุณแม่อยากจะขึ้นไปเป็นก้างขวางคอเหรอครับ?”

ลูน่านิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกระแอมไอ “พวกเขาอยู่แบบนั้นกันมานานแค่ไหนแล้ว”

“ประมาณครึ่งชั่วโมง”

นีลถอนหายใจ “แม่ครับ แม่คิดว่าคืนนี้เราจะได้นอนที่บ้านของแม่ทูนหัวเหรอครับ? เมื่อกี้ที่ผมเห็นเธอร้องไห้ในอ้อมกอดของแฟนเธอแล้วพวกเขาก็หัวเราพร้อมทั้งร้องไห้ไปด้วยกันด้วย”

เขาขยับตัวเป็นท่าที่สบายขึ้นและแกว่งขาไปมากลางอากาศ “ผู้ใหญ่ที่คบหากันอารมณ์แปรปรวนง่ายขนาดนี้เลยเหรอครับ?”

ลูน่ากลอกตาใส่เขา “ลูกไม่เข้าใจหรอก”

แอนน์กับจอห์นเพิ่งคบหากันและเกือบจะเลิกกัน แต่ตอนนี้ปัญหาความเข้าใจผิดนั้นได้คลี่คลายลงแล้ว คู่รักจึงมีความอ่อนไหวทางอารมณ์มาก และลูน่าก็เข้าใจเรื่องนั้นได้ดี

เฮ้อ...ลูน่านึกถึงสถานการณ์ของตัวเอง

ตอนที่เธอคบกับโจชัว เธอไม่เคยได้เจอเหตุการณ์ที่ทำให้อารมณ์อ่อนไหวแปรปรวนมากเท่านี้เลย เพราะพวกเขาไม่เคยทะเลาะกัน

ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ การที่เขาจะมาถกเถียงกับเธอเป็นเรื่องที่ต้องลดตัวลงมา

เขาจะยอมเก็บเขี้ยวเล็บและทำตามความเห็นของเธอในตอนที่เขาอารมณ์ดี แต่เขาจะทิ้งบ้านหลังใหญ่อันโล่งกว้างเพื่อสะท้อนความผิดของเธอเวลาเขาบูดบึ้ง

“ผมไม่เข้าใจอารมณ์ของพวกคู่รักเลยจริง ๆ” นีลถอนหายใจ “ผมเหนื่อยแล้วครับแม่ จริง ๆ นะ พรุ่งนี้ผมยังต้องไปโรงเรียนอนุบาลเพื่อเจอกับพวกเด็กเล็กที่ทำตัวเด็ก ๆ นั่นอีก”

“ตอนนี้สามทุ่มแล้ว ผมต้องนอนอย่างน้อยแปดชั่วโมงต่อวันเพื่อคุณภาพการนอนที่เหมาะสมในทุก ๆ คืนนะครับ!”

ลูน่าถูหว่างคิ้วอย่างจนปัญญา

ลูกชายของเธอเหมือนกับโจชัวอย่างน่าประหลาดใจในมุมที่ไม่ควรจะเหมือน อย่างเช่นนิสัยเน้นคุณภาพแบบนี้

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก “ถ้างั้น...เราควรกลับไปที่อพาร์ตเมนต์เดิมของเราที่โดนไฟเผากันไหม?”

โจชัว...ส่งออร่าไปเรียนต่างประเทศถึงออสเตรเลียเลยงั้นเหรอ?

ไม่แปลกใจแล้วล่ะ เขารักเธอมากจริง ๆ

แม้ว่าเธอจะทำผิดมหันต์ แม้ว่าเธอเกือบจะฆ่าลูกสาวของเขาหลายครั้งหลายครา แต่เขาก็ยังให้อภัยเธอ ทั้งยังเต็มใจจ่ายเงินส่งเธอไปเรียนต่อต่างประเทศด้วย

ทว่าลูน่าไม่รู้เลยว่าออร่ากำลังใช้กำปั้นทุบประตูเหล็กในโรงพยาบาลทางจิตเวชอย่างรุนแรงอยู่

“ปล่อยฉันออกไป! ฉันไม่ได้ป่วยนะ!”

...

ภายในอพาร์ตเมนต์ที่ถูกเพลิงไหม้ ลูน่าและนีลใช้เวลาจัดระเบียบที่ทางให้เรียบร้อยจนเสร็จสิ้นในเวลาสี่ทุ่ม

ตอนที่นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่ม นีลก็รีบปีนขึ้นเตียงทันที “แม่ครับ ผมนอนแล้วนะ!”

ลูน่าที่ยังคงง่วนอยู่กับการทำความสะอาดห้องนั่งเล่นยิ้มออกมา ไม่นานเธอก็ยืดเส้นยืดสายแล้วปีนขึ้นเตียงไปเช่นกัน