ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 173

“ไก่ทอดแสนอร่อย!”

ไก่ทอดถูกจัดเสิร์ฟในสิบนาทีถัดมา และเนลลี่ก็กระโดดไปรอบ ๆ อย่างมีความสุข นีลเองก็ร่าเริง แต่เขายังคงแอบเหลือบมองลูน่าอย่างกังวล “คุณแม่ครับ...”

“กินกันได้แล้ว” ลูน่าพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย เธอเองก็นั่งอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารเช่นกัน

“นี่ค่ะ ลองชิมซุปเห็ดนี่ดูสิคะ” ลิลลี่พูดอย่างมีชีวิตชีวาขณะที่วางถ้วยซุปลงตรงหน้าทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ “คุณลูน่ากลัวว่าไก่ทอดเพียงอย่างเดียวจะหนักไป เธอก็เลยทำชุปเห็ดนี่ด้วยค่ะ!”

เอเดรียนหยิบช้อนขึ้นมาตักซุปชิม “ไม่เลว”

ถึงอย่างนั้นโจชัวกลับนั่งเงียบ เขาเหลือบมองลูน่าที่พยายามซ่อนมือขวาของเธอไว้ใต้โต๊ะไม่ให้ใครเห็น “มือเธอเป็นอะไร?”

ลูน่ามองเขาอย่างเฉยเมย “ไม่มีอะไรคะ ฉันแค่ไม่หิว”

“ไม่หิว หรือว่าเธอทำตัวเองบาดเจ็บ?” ดวงตาสีเข้มของเขาดูเหมือนจะมองทะลุผ่านทุกความคิดของเธอ “ยกมือขึ้นมา”

ลูน่าขมวดคิ้ว เธอไม่อยากทำตามที่เขาพูด แต่ตอนนี้ทุกคนมองมาที่เธอ เธอถอนหายใจแล้วยกมือจากใต้โต๊ะขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ

มือขวาของเธอมีผ้าพันแผลพันอยู่

เนลลี่ตกใจจนเธอทำน่องไก่หลุดมือ “คุณน้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ?”

นีลรีบกระโดดลงจากที่นั่งของตัวเองไปหาลูน่าและจับข้อมือของเธอไว้ “เจ็บไหมครับ?”

เมื่อเห็นการตอบสนองของลูก ๆ ของเธอ ลูน่าก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในหัวใจ เธอส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ไม่เป็นไรจ้ะ บังเอิญหยดน้ำมันกระเด็นใส่ก็แค่นั้นเอง”

“บังเอิญเหรอ?” โจชัวมองเธออย่างแข็งกร้าว จากนั้นก็หันไปมองลิลลี่ “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกคุณทั้งคู่เข้าครัวสักหน่อย แม่ครัวมือฉมังสองคนพลาดเรื่องเล็ก ๆ เหมือนมือใหม่อย่างนี้ได้ยังไง?”

หลังจากได้ยินคำอธิบายจากลูน่า โจชัวก็ไม่พูดชี้นำอะไรอีกไม่ว่าเขาจะเชื่อเธอหรือไม่ก็ตาม เขาแค่มองลิลลี่อย่างเย็นชาและกินอาหารต่อ

เพราะมือขวาของลูน่าบาดเจ็บ ระหว่างมื้ออาหารนี้เธอจึงได้แต่ใช้มือซ้ายอย่างไม่ถนัด โชคดีที่นีลกินเสร็จเร็ว เขาจึงย้ายมานั่งข้าง ๆ และคอยป้อนเธอ

“เมื่อก่อนคุณแม่คอยป้อนผม ตอนนี้ผมได้ป้อนคุณแม่คืนแล้วครับ”

ลูน่าหัวเราะเบา ๆ “ได้ป้อนอาหารแม่ตัวเองแล้วรู้สึกยังไงเหรอ?”

นีลหัวเราะเล็กน้อย “รู้สึกดีครับ”

“นี่ ๆ หนูอยากทำแบบนี้ด้วย” เนลลี่ร้องออกมาและอยากจะร่วมวงด้วย แต่เธอกัดริมฝีปากตัวเองในทันทีที่ตระหนักได้ว่าการทำแบบนั้นตอนนี้ไม่เหมาะสมเท่าไหร่ ยังไงคนอื่นก็มองลูน่าเป็นเพียงน้าคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอเท่านั้น

ดังนั้นเธอจึงหันไปมองโจชัวอย่างคาดหวัง “คุณพ่อคะ ให้หนูป้อนไหมคะ?”