ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 186

ถึงอย่างนั้น ไม่ใช่แค่แชนน่อนจะไม่รู้สึกละอายกับเรื่องนี้ แต่เธอยังรู้สึกภาคภูมิใจกับมันอีกด้วยเหรอ?

ในที่สุดลูน่าก็เข้าใจแล้วว่าทำไมข้อเสนอการออกแบบง่าย ๆ ถึงต้องแก้ไขไปมากกว่าห้าครั้ง

ดูเหมือนว่านักออกแบบในแผนกออกแบบจะ...ไม่มีความตั้งใจในการออกแบบเลย

“คุณเลิศมาก” เมื่อลูน่ากลับมาที่โต๊ะ บอนนี่ก็ยิ้มและส่งหมากฝรั่งให้

“คุณเป็นคนเดียวในแผนกของเราเลยที่ไม่เคยโดนท่านประธานดุจนหัวหด แถมคุณยังนำกระดาษที่มีลายมือของท่านประธานกลับมาด้วย! ดูเหมือนคุณจะไม่ได้เป็นเด็กฝึกงานนานหรอกค่ะ!”

ลูน่าไม่รู้ว่าต้องหัวเราะหรือร้องไห้ดี เธอยัดหมากฝรั่งเข้าปาก “ล้อกันเล่นแล้ว”

“ไม่เลยนะคะ! ท่านประธานของเราขึ้นชื่อเรื่องเข้มงวดมาก ไม่มีใครกล้าเข้าหาเขา ท่านประธานบริษัทอื่นอาจจะมีโอกาสสานสัมพันธ์กับพนักงานผู้หญิง แต่ท่านประธานของเราน่ะ เขามีแต่ภรรยาเก่าเท่านั้น แล้วพวกเจ้าหน้าที่เอชอาร์ก็พยายามหาพนักงานที่ดูเหมือนภรรยาเก่าของเขามาเอาใจเขา”

เมื่อได้ยินคำพูดของบอนนี่ลูน่าอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เธอนึกถึงคอร์ทนีย์ที่หน้าคล้ายลูน่า กิบสันในทันที

ภาพของคอร์ทนีย์กับโจชัวที่อยู่ในห้องทำงานโผล่เข้ามาในความคิดของเธออีกครั้ง พวกเขาดูเหมือนสามีและภรรยา

ภาพนั้นสร้างความหงุดหงิดให้ลูน่าอย่างอธิบายไม่ถูก

“มีหมากฝรั่งอีกไหม? ขออีกอันสิ”

บอนนี่เม้มปาก เธอส่งหมากฝรั่งให้ลูน่า “อันนี้อันสุดท้ายแล้ว ตอนแรกฉันก็ไม่มีหรอก แต่เมื่อเช้าคอร์ทนีย์ที่เป็นเลขาให้ฉันมาสองสามอันค่ะ”

ลูน่าพูดไม่ออก เธอส่งหมากฝรั่งอันที่ยังไม่แกะคืนให้บอนนี่ก่อนที่จะถุยอันที่เคี้ยวแล้วออกมา

เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของบอนนี่ ลูน่าก็ยิ้มให้อย่างใจเย็น “โทษที ฉันลืมไปว่าแพ้หมากฝรั่ง”

เขาไม่รู้ว่าทำไมเมื่อเขาเห็นลายมือเขียนของลูน่า เขาก็นึกถึงลูน่า กิบสันทันที

“ผมไม่คิดอย่างนั้นนะ”

ผู้เชี่ยวชาญอีกคนเงยหน้าขึ้น เขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก

“ถึงลายมือจะดูต่างกัน ไม่ว่าจะเป็นลายเส้นหรือลักษณะการลาก แต่ลายมือในกระดาษจงใจเลี่ยงลักษณะการลากเส้นแบบในไดอารี่ทั้งหมดอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้น คำของเธอเลยดูอึดอัดเป็นพิเศษ แต่ทุกคนเขียนด้วยลักษณะวิธีการที่ไม่ต่างกันมาก ไม่ว่าจะเป็นลายเส้น หรือการลงน้ำหนักในแต่ละตัวอักษร เราอาจหาความคล้ายคลึงจำนวนมากได้เมื่อนำลายมือสองอันมารวมกันโดยไม่ระบุที่มา”

เขาหยิบกระดาษที่ลูน่าเขียน “แล้ว ทำไมคนนี้ถึงจงใจพยายามเลี่ยงความคล้ายคลึงกับลายมือในไดอารี่ล่ะ?”

โจชัวเงียบไปครู่หนึ่ง เขาขมวดคิ้ว “ถ้างั้น...เราจะสามารถหาคำตอบถ้าเราให้เธอเขียนเลียนแบบแบบในไดอารี่เหรอ?”