ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 195

ลูน่ามองนาตาชาอย่างเย็นชา “เมื่อกี้คุณบอกว่าจะไม่เข้ามาไม่ใช่เหรอคะ?”

นาตาชาพูดไม่ออกเมื่อได้ยินอย่างนั้น

ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ถอนหายใจหยิบกระเป๋าและเดินจากไป

ปัง!

ประตูปิดลง

ในตอนที่นาตาชาจากไป ลูน่าก็ไม่สามารถสะกดกลั้นน้ำตาของเธอที่ร่วงลงมาอาบหน้าไว้ได้อีก

เธอให้ความสำคัญของความสัมพันธ์ในครอบครัวมาเป็นอันดับที่หนึ่งเสมอ เธอได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ได้ติดต่อครอบครังของเธอในตอนที่เธออยู่ต่างประเทศ

แม้กระทั่งจนถึงก่อนหน้านี้ เธอคิดว่านาตาชาคงจะเข้าใจเธอผิด และเธอก็โทษว่าเป็นเพราะพวกเธอห่างกันไปนาน

แต่ตอนที่เธอได้ยินนาตาชาพูดว่าไม่ได้กระวนกระวายใจในตอนที่ลูน่าหายไป เธอก็ตาสว่าง ไม่มีใครชอบเธอมาตั้งแต่ต้นแล้ว

ไม่มีเลยสักคน

ครอบครัวของเธอ คนที่เธอรัก...ทุกคนล้วนรักแต่ออร่า

“คุณแม่ครับ คุณแม่ยังมีพวกเราสามคนนะ” ลูน่าไม่รู้ว่านีลมายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

เขาเอื้อมมือออกมาจับนิ้วของลูน่าไว้ เสียงของเขาอ่อนแต่แน่วแน่ “พวกเราจะเป็นเกราะป้องกันให้คุณแม่เอง”

เมื่อเธอหันกลับไปกอดนีล ลูน่าก็หลับตาร้องไห้อย่างเงียบเชียบ

คืนนั้นเธอหลับไปโดยที่มีนีลคอยดูแล ครั้งหนึ่งนีลเคยพูดว่าผู้ชายนั้นเกิดมาเพื่อดูแลผู้หญิง

เขาโตกว่าวัยจนลูน่าไม่อยากรู้สึกอ่อนแออีกต่อไป

เช้าวันถัดมาตอนที่ลูน่าตื่นขึ้นมา ลูคัสก็พาคนมาเคาะหน้าประตูบ้านเธอ

“คุณลูน่า” ลูคัสที่มักเรียกเธอแค่ชื่อมาเสมออยู่ดี ๆ ก็พูดสุภาพกับเธอขึ้นมา “รถของคุณลินช์รออยู่ข้างล่างครับ ทำไมคุณกับคุณหนูนีลไม่ไปหาคุณลินช์ตอนนี้ล่ะครับ? เราจะให้คนขนของไปส่งให้ที่บลูเบย์วิลล่าเอง”

รถของโจชัวจอดอยู่ที่ชั้นล่างอย่างเงียบเชียบในตอนที่พวกเขาลงมา รถหรูที่ปรากฏในชุมชนธรรมดา ๆ ทำให้เพื่อนบ้านพากันออกมาดู

“พี่ชาย!” เมื่อเห็นลูน่าและนีลเดินมาไกล ๆ เนลลี่ก็ลงจากรถมาอย่างตื่นเต้นและรีบวิ่งเข้ามา

หลังจากผ่านมานานในที่สุดเธอก็เรียกนีลว่าพี่ได้อย่างเต็มปากสักที!

เธอกระโจนเข้าหานีลที่ทำอะไรไม่ถูกแล้วกอดเขาไว้แน่น

เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “โอเค โอเค เราเจอกันทุกวันแล้วนะ ทำไมเธอต้องตื่นเต้นขนาดนั้นด้วย?”

“อุ๊ย...” เนลลี่ยู่ปาก เธอแทรกตัวเองระหว่างลูน่าและนีลพลางจับมือพวกเขาไว้แล้วเดินไปที่รถ

โจชัวที่นั่งอยู่เบาะหลังของรถขมวดคิ้วกับภาพที่เห็น อยู่ดี ๆ เขาก็รู้สึกอะไรขึ้นมา

ทำไมเนลลี่ถึงดูเหมือนลูกสาวของลูน่านะ?