ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 261

อลิซกลอกตา การทำอาหารเช้ามีอะไรให้รู้สึกสำเร็จนักหนา

ในตอนที่อลิซกำลังจะตอบโต้กลับไป เธอก็เห็นโจชัวกำลังมองลูน่าอยู่ แล้วเสียงระฆังเตือนในหัวเธอก็ดังขึ้นมาทันที ลูน่าต้องจงใจพูดเรื่องนี้แน่!

อลิซยิ้ม “ฉันเคยคิดแบบนั้นนะคะ ถึงจะเป็นเพียงการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่การทำอาหารเช้าให้กับครอบครัวทำให้ฉันรู้สึกถึงการเติมเต็มที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยประสบ” เธอถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ “แต่น่าเสียดาย…ฉันค้นพบแล้วว่าฉันไม่สามารถแม้แต่จะปกป้องคนที่ฉันรักได้ เพราะฉันกลายเป็นคนล้มเหลว ตั้งแต่นั้นมา ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ฉันก็ไม่รู้สึกสำเร็จหรือเติมเต็มได้อีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ โจชัวก็รีบหันกลับไปสนใจเธอทันที เธอพูดถูก โจชัวจินตนาการไม่ออกด้วยซ้ำว่าอลิซผ่านอะไรบ้างมาตลอดหกปี

แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปและไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาเคยรัก โจชัวก็รู้สึกว่าเขาไม่ควรสงสัยเธอ และไม่ควรถูกหลอกด้วยคำพูดของผู้หญิงคนอื่นเพียงชั่ววินาที

โจชัวถอนหายใจและมองอลิซ “ทุกอย่างเป็นเรื่องในอดีตแล้วนะ” เขาจัดการสิ่งที่คิดในหัวเงียบ ๆ เขาจะช่วยฟื้นคืนตัวตนเดิมของเธอขึ้นมาอีกครั้ง

โจชัววางมีดและช้อนลงแล้วลุกขึ้น “ไปกันเถอะ”

สายตาอ่อนโยนของเขาทำให้อลิซรู้สึกได้ถึงชัยชนะ เธอจับแขนเขาเอาไว้แล้วพิงศีรษะไว้บ่นไหล่เขา “ฉันควรไปแผนกทรัพยากรบุคคลก่อนหรือเปล่าคะ?”

โจชัวยิ้มอ่อนโยนให้เธอ “ครับ ผมจะพาคุณไป” พูดจบพวกเขาทั้งคู่ก็หันหลังจากไป

แต่ก่อนที่เขาจะเดินออกจากประตูไป โจชัวกลับหันกลับมาแล้วชำเลืองมองลูน่า “ผมอยากเจอคุณที่ห้องทำงานตอนสิบโมงเช้า”

ธีโอมองร่างของโจชัวและอลิซที่เดินจากไป เขาหัวเราะเบา ๆ “เอ่อ ก็เป็นการพบกันแบบสั้น ๆ นะ” เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง “เรายังมีเวลาอีก 20 นาที”

“ไม่ครับ ผมโอเค” ธีโอหัวเราะอย่างเคร่งเครียดออกมา “คุณจำภาพวาดที่อลิซพยายามกล่าวหาว่าคุณทำลายมันได้ไหม? อย่างที่เห็น ภาพวาดนั้นชื่อว่า ว่าวและเด็กผู้หญิง มันมาจากภาพที่ผมเคยเห็นเมื่อนานมาแล้ว ตอนนั้นผมเดินผ่านโรงเรียนแห่งหนึ่ง แล้วมีเด็กหญิงสวมชุดสีขาวกำลังวิ่งเล่นว่าวอยู่ เธอดูสวยงามมากภายใต้แสงแดดจนผมรู้สึกทึ่ง ผมก็เลยวาดภาพนี้ทันทีที่กลับถึงบ้าน แต่เมื่อผมพยายามตามหาเด็กหญิงคนนั้นอีกที ผมกลับไม่พบเธออีก”

เขากล่าวต่อว่า “หลายปีต่อมา ภาพวาดนี้กลายเป็นงานศิลปะที่มีชื่อเสียงที่สุดของผม ยิ่งได้รับความสนใจมากขึ้นเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากพบเด็กผู้หญิงคนนี้และอยากขอบคุณเธอด้วยตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ในที่สุดเมื่อห้าปีที่แล้ว ผมก็ตามหาชื่อของเธอเจอจนได้ เธอคือลูน่า กิบสัน”

แกร๊ง!

ทันทีที่ธีโอพูดจบ ช้อนในมือของลูน่าก็หล่นลงมากระทบขอบชามของเธอ เธอชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะรีบหยิบช้อนขึ้นมาแล้วมองธีโอด้วยสายตากังวล “คุณแน่ใจเหรอคะว่าเป็นเธอ?”

“ครับ ผมมั่นใจ” ธีโอหาวเล็กน้อยและจ้องมองเข้าไปในดวงตาของลูน่า “แต่พอผมกลับมาที่เมืองบันยันเมื่อห้าปีก่อนเพื่อตามหาเธอ ผมก็พบว่าเธอเสียชีวิตไปหนึ่งปีแล้ว”