ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 273

ลูน่ายักไหล่และส่งโทรศัพท์คืนให้แชนน่อน “กลับไปทำงานเถอะ พวกคุณไม่ควรดูอะไรแบบนี้ตอนทำงานนะ”

แชนน่อนอ้าปากค้าง “หัวหน้าลูน่า คุณไม่อยาก...อธิบายอะไรหน่อยเลยเหรอ?”

ลูน่าชำเลืองมองเธอ “ทำไมฉันต้องอธิบายอะไรด้วยล่ะ? ฉันคงต้องพูดว่าไม่มีใครในพวกคุณจะเชื่อที่ฉันอธิบายสักคน แล้วทำไมฉันต้องเสียแรงด้วยล่ะ?” พูดจบเธอก็หมุนตัวแล้วเดินกลับเข้าห้องของเธอไปด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ

ด้วยความสัตย์จริงแล้ว ลูน่าไม่ได้สนใจเรื่องที่อลิซเอาไปบอกสื่อ เธอไม่สนใจที่ทุกคนเห็นข่าวนี้แล้วเข้าใจผิดกันไปว่าเธอเป็นผู้หญิงเห็นแก่ตัวแล้วก็ขี้หึง ลูน่าที่ใส่ใจความคิดเห็นของผู้อื่นและพยายามทำให้ทุกคนที่เธอพบเจอพอใจได้จากไปนานแล้ว

สิ่งที่เธอต้องการทำคือการวาดแบบร่างให้เสร็จตามเวลา แบบนั้นเธอจะได้พานีลและเนลลี่ไปเที่ยวด้วยกันตามคำสัญญาของโจชัว

เป็นวันที่ยุ่งวุ่นวายอีกวัน ในตอนที่ถึงเวลาเลิกงาน ผู้ช่วยของลูน่าก็เคาะประตูห้อง “หัวหน้าลูน่าคะ มีคนมารอพบคุณค่ะ”

ลูน่าเหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้ 5 โมงเย็น เธอยิ้มและคิดว่าธีโอมารับเธอกลับ เธอจึงบอกผู้ช่วยว่า “โอเคค่ะ ให้เขาเข้ามาเลย”

หลังจากนั้นก็มีคนผลักประตูเปิดออก แต่ไม่ใช่ธีโอตามที่ลูน่าคิด

เป็นคุณย่าลินช์ เธอเดินเข้ามาในห้องโดยมีคนรับใช้สองคนคอยพยุงและนั่งลงบนโซฟาอย่างหงุดหงิด เธอมีสีหน้าไม่เป็นมิตรและดูเหมือนกำลังโกรธเคืองกับเรื่องบางอย่าง “แหม แหม ถ้าฉันไม่ได้เห็นข่าววันนี้ ฉันคงไม่รู้เลยว่าเธอทำงานอยู่ที่นี่!”

มุมปากของลูน่ากระตุกเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ “คุณผู้หญิงคะ คุณไล่ฉันออกจากงานที่บลูเบย์วิลล่า เพราะว่าออร่ามอบของบางอย่างให้คุณ หรือตอนนี้คุณพยายามจะไล่ฉันออกจากลินช์กรุ๊ปอีกเหรอคะ? คราวนี้ใครให้ของขวัญคุณอีกล่ะคะ อลิซงั้นเหรอ?”

คุณย่าลินช์โกรธจนหน้าดำหน้าแดงเมื่อได้ยินเธอพูดถึงชื่อของอลิซ “กล้าดียังไงมาพูดถึงหลานสะใภ้ฉัน! เธอคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องที่เธอทำเหรอ?”

ลูน่ามองที่กระดาษที่โดนฉีกออกเป็นสองส่วนตรงหน้าเธออย่างตะลึงงัน แต่คุณย่าลินช์กลับคิดว่านี่ยังไม่พอ เธอเอื้อมมือออกไปบนโต๊ะของลูน่าเพื่อจะหยิบกระดาษขึ้นมาอีกแผ่น

“พอได้แล้ว!” ลูน่าตะโกนออกมา เธอทนยืนมองชิ้นงานที่เธอทุ่มเทอยู่หลายชั่วโมงกลายร่างเป็นเศษขยะไม่ได้ เธอจับมือคุณย่าลินช์ไว้แล้วฉกกระดาษที่โดนฉีกออกเป็นสองส่วนนั้นออกมา

“กล้าดียังไงมาหยุดฉัน!” คุณย่าลินช์มองลูน่าด้วยแววตาเกรี้ยวกราด “เธอทำลายงานศิลปะของคนอื่นได้ แล้วฉันจะทำลายงานของเธอบ้างมันจะเป็นไรไป” เธอเอื้อมมือออกมาหยิบกระดาษแบบร่างของลูน่าอีกชิ้น

ลูน่ากำข้อมือคุณย่าลินช์ไว้ เธอพยายามยับยั้งความโกรธไว้แล้ว แต่ก็ทนไม่ไหวอยู่ดี ลูน่าเกลียดมากที่มีคนมายุ่งกับแบบร่างของเธอ!

ลูน่าไม่รู้ว่าอลิซพูดอะไรเพื่อกระตุ้นคุณย่าลินช์ แต่ลูน่าทนดูงานของเธอโดนทำลายต่อไปอีกไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว เรื่องที่คุณย่าลินช์มาแตะต้องงานของเธอก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่เรื่องที่ฉีกมันออกเป็นคนละเรื่องกันเลย ไม่ว่าคนคนหนึ่งจะสุภาพมากแค่ไหน แต่เส้นความอดทนของพวกเขาก็สามารถขาดออกได้เหมือนกัน