ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 280

นี่เป็นครั้งแรกที่โจชัวและอลิซกินข้าวด้วยกันสองคนตามลำพัง อลิซซ่อนความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่และคอยตักอาหารให้โจชัวตลอดทั้งมื้ออาหาร โจชัวอยากจะคุยกับเธอถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ แต่เมื่อเห็นความตื่นเต้นและมีความสุขของเธอเขาก็ไม่กล้าพูดออกมา

หลังจากกินเสร็จ โจชัวก็วางช้อนส้อมลง “อลิซ ผมมีเรื่องจะบอกคุณ”

อลิซกำลังเก็บโต๊ะขณะที่เธอส่งจานสกปรกให้คนรับใช้และยิ้มให้เขา “รอไม่ได้เหรอคะ มีอะไรด่วนขนาดนั้นถึงต้องพูดตรงนี้เลย”

“วันนั้นที่หอศิลป์มีกล้องวงจรปิด” โจชัวมองเธออย่างมีเลศนัย “รูปที่ลูน่าทำลายเป็นของปลอม แต่มีกล้องรูเข็มอยู่ในรูปนั้น”

มือของอลิซชะงักไป จากนั้นเธอก็หัวเราะเสียงเครียด “จะเป็นไปได้ยังไงคะ...”

ธีโอเองก็อยู่ด้วยในวันที่ลูน่าทำลายภาพนั้น ถ้าเขามีกล้องวงจรปิดตลอดเหตุการณ์ แล้วทำไมเขาถึงไม่เอาออกมาเป็นหลักฐานล่ะ

“ที่ผมจะพูดก็มีแค่นี้แหละ” โจชัวจ้องมองเธอ “เมื่อก่อนเราเคยซื่อสัตย์กันนี่ คุณเคยบอกผมทุกอย่าง เพราะความซื่อสัตย์ต่อกันผมเลยเชื่อใจคุณ และผมก็เต็มใจจะช่วยและสนับสนุนคุณทุกอย่าง

“แต่ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่าคุณเป็นอะไร” พูดจบโจชัวก็ยืนขึ้นและหันหลังเพื่อจะจากไป

อลิซกัดฟัน “คุณจะไปไหน?”

โจชัวหยุดเดิน แต่หลังจากนั้นเขาก็เดินต่อไป “ในเมื่อคุณไม่จริงใจกับผม ผมก็ไม่คิดว่าผมจำเป็นต้องบอกคุณทุกอย่างเหมือนกัน”

สีหน้าของอลิซบูดบึ้งขณะที่มองร่างของชายหนุ่มค่อย ๆ จากไป เธอเดินกระทืบเท้าขึ้นชั้นบนไปในท้ายที่สุด เธอดึงลิ้นชักข้างเตียงชั้นล่างสุดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา “คุณวอลเตอร์ หยุดทุกอย่างเลยค่ะ” เธอพูดใส่โทรศัพท์ในทันที

อลิซรู้ว่าโจชัวไม่น่าจะโกหกเธอเรื่องนี้ แต่ถ้าลูน่ามีคลิปกล้องวงจรปิดของความจริงที่เกิดตอนนั้น แผนการของเธอทั้งหมดก็จะพังลง เธอจะเอาไปเสี่ยงไม่ได้

…

ลูน่ามีเหตุผลที่ตัดสินใจแบบนี้ เธอเกรงว่านีลและเนลลี่จะมาที่นี่ในอนาคต พวกเขาต้องสร้างเสียงดังและรบกวนธีโอแน่ ๆ อีกอย่าง ลูน่าอยากจะเว้นระยะห่างเพื่อให้เกียรติเขา ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจอยู่ห่างจากเขาจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ธีโอดูเหมือนจะเข้าใจเรื่องนั้น เขาจึงไม่ได้ยืนกรานที่จะตามเธอเข้ามาและเลือกที่จะกลับห้องของตัวเองไป ลูน่าถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตู

ในตอนที่ประตูเปิดออก เธอได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลังตามมาด้วยเสียงล้อเลื่อนของกระเป๋าเดินทาง เธอคิดว่าเป็นธีโอ ลูน่าจึงหัวเราะและพูดว่า “ฉันคิดว่าคุณกลับเข้าห้องไปแล้ว”

เธอผลักประตูเปิดออกและเดินไปด้านข้าง คนที่อยู่ข้างหลังเธอลากกระเป๋าสัมภาระของเธอเข้าไปในบ้านมืด ๆ ที่มืดเหมือนอยู่ในถ้ำ ดังนั้นลูน่าจึงคลำหาทางในความมืดจนกระทั่งเจอสวิตช์ไฟและกดเปิด

ในตอนที่แสงไฟสว่างขึ้น ประตูข้างหลังเธอก็ถูกปิดลงเสียงดังตึง เธอขมวดคิ้วอย่างขุ่นเคืองเล็กน้อย เธอหันไปพูดว่า “ธีโอ ไหนคุณบอกว่า...”

เสียงของลูน่าหายไปเมื่อสายตาของเธอมองไปเห็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า โจชัวทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยท่าทางสง่างามพลางมองเธออย่างเย็นชา “ทำไมเธอดูผิดหวังที่เจอฉันนักล่ะ?”