ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 282

“เมื่อกี้คุณก็ทำตัวเย่อหยิ่งเหมือนกัน!”

ลูน่ากัดฟันมองเขา “คุณบุกรุกเข้ามาในบ้านของฉันในตอนที่ฉันไม่สนใจ คุณมีสิทธิอะไรมาบอกว่าฉันหยิ่ง”

ความเกลียดชังและต่อต้านเขาเขียนชัดอยู่บนใบหน้าของเธอ

โจชัวเกลียดที่ลูน่าเป็นอย่างนี้

เขาเกลียดความเย้ยหยันและเฉยเมยในดวงตาของเธอ เขาเกลียดที่เธอไม่เอาใจใส่เขาเลย

เขาอดไม่ได้ที่จะบีบคอเธอแน่นขึ้น

“วันนี้ฉันอยากมาขอโทษเธอให้ถูกต้องแล้วก็อยากคุยเรื่องนีลกับเนลลี่”

นีลกับเนลลี่ หัวใจของลูน่าเจ็บแปลบเมื่อโจชัวพูดถึงสองชื่อนี้

เธอหลับตาลงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “คุณกล้าพูดถึงนีลกับเนลลี่ได้ยังไง คุณไม่มีค่าคู่ควรกับพวกเขา”

เขากำรอบคอลูน่าแน่นขึ้นกว่าเดิม

โจชัวแข็งแรงมากเสียจนสามารถหักคอลูน่าเป็นสองท่อนได้

ลูน่าฝืนทนต่อความเจ็บปวด เธอพยายามหายใจและพูดต่อ “ก่อนหน้านี้ ฉันได้รับสายที่โทรมาจากเนลลี่ ในสายเธอร้องไห้และบ่นว่าเธอปวดท้องแค่ไหน”

โจชัวสะดุ้งเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็ปล่อยลูน่าแล้วเบือนสายตาอย่างเย็นชา “อาจเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้กินข้าวเย็นก็เลยปวดท้อง”

ในตอนที่เขาปล่อยเธอ ลูน่าก็ล้มฟุบไปบนพื้นพลางพิงประตูไว้อย่างอ่อนแรง

ในท้ายที่สุด เธอก็นั่งพิงประตูไว้ “งั้นเหรอคะ?”

เธอเงยหน้าด้วยน้ำตาคลอเบ้าจากการขาดอากาศหายใจเมื่อครู่นี้ ถึงอย่างนั้น แววตาของเธอก็ยังมีความโกรธเคืองอันเงียบงันปรากฏอยู่

“ในตอนที่เนลลี่อยู่ในมดลูก พี่ชายของเธอต่างก็แย่งสารอาหารของเธอไปจนหมด ดังนั้น เธอจึงทั้งตัวเล็กและผอมบางมาตั้งแต่เกิด หมอบอกว่าร่างกายของเธออ่อนแอเกินไปจนอาจจะอยู่ได้ไม่เกินหนึ่งเดือน ฉันดูแลเธอทุกวันและพยายามทำให้เธอมีชีวิตอยู่เท่าที่จะทำได้ แม้เธอจะโตมาแบบอ่อนแอ ฉันก็ไม่เคยปล่อยให้เธอป่วยหนักมาตลอดหกปีที่เธออยู่กับฉัน! ไม่เคยมีสักสักครั้งที่เธอต้องปวดท้องจนต้องโทรมาร้องไห้กับฉันแบบนี้”

โจชัวตัวสั่นไปเมื่อได้ยินคำพูดของลูน่า

เวลาผ่านไปถึงหกปีแล้ว เธอจากโจชัวไปถึงหกปี นอกจากวันที่เธอพบว่าไนเจลเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวแล้ว วันนี้ก็เป็นวันที่หลอกหลอนเธอมากที่สุด

เธอเข้ารับการผ่าตัดศัลยกรรมตกแต่งหลังจากคลอดลูกเพื่อกำจัดทุกอย่างที่เป็นลูน่า กิบสันไป

การผ่าตัดเจ็บปวดมากจนเธอแทบนอนไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ได้มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด

แม้ว่าลูน่าจะแข็งแกร่ง แต่เมื่อได้ยินว่าลูก ๆ ของเธอป่วยหรือเจ็บปวด เธอก็เป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ นั่นคือ สิ้นหวัง เสียใจและตำหนิตนเอง

เธอเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถตั้งท้องลูกของโจชัวเมื่อครั้งที่ผ่านมาได้ เธอเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถปกป้องลูกของเธอได้อย่างเหมาะสม

พวกเขาเป็นเหมือนนางฟ้าเทวดาน้อย ๆ สำหรับเธอ พวกเขาไม่ควรต้องเจ็บปวดแบบนั้นเลย!

โจชัวยืนนิ่งอยู่ที่เดิมพลางมองลูน่าที่กำลังร้องไห้ด้วยอารมณ์ที่ท้วมท้นในทันที

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกและกำลังจะจากไป

“ฉันจะกลับไปดูพวกเขาเดี๋ยวนี้”