ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 77

“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา”

โจชัวพ่นลมหายใจเบา ๆ “เนลลี่ไม่พร้อมปล่อยเธอไป การเปลี่ยนพี่เลี้ยงจะต้องค่อยเป็นค่อยไป”

ลูคัสมองดูโจชัวด้วยคิ้วที่ขมวดแน่นเข้าหากัน เขาสงสัยว่าเนลลี่เป็นคนเดียวที่ตัดใจจากลูน่าไม่ได้ หรือว่าโจชัวเองก็ตัดใจไม่ได้เหมือนกัน

หลังจากลูน่า กิบสันจากไปแล้ว โจชัวไม่เคยมีสาว ๆ คนไหนเคียงข้างกายมาเกือบหกปี ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ลูคัสคิดว่าสาวใช้ลูน่าคือตัวเลือกที่เหมาะเลยทีเดียว เพราะอย่างน้อยเนลลี่ก็ชอบเธอ และโจชัวเองก็ไม่ได้รังเกียจเธออีกด้วย

อย่างไรก็ตาม...

ลูคัสสูดลมหายใจเข้ายาว เขาคงจะทำอะไรมากไม่ได้นอกจากเตือนสติเจ้านาย “นายท่านครับ อย่าลืมนะครับว่าคุณยังต้องตามหาคุณผู้หญิงกลับมา”

โจชัวเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มชวนสงสัย “นายพยายามจะสอนอะไรฉัน?”

สายตาของโจชัวช่างเย็นยะเยือกจนลูคัสขนลุกซู่ในทันที

“ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผมจะต้องไปทำงานต่อ”

พูดจบ ลูคัสก็รีบเปิดประตูหนีเอาชีวิตรอดไป ประตูห้องทำงานปิดลงอีกครั้ง

โจชัวดูรูปต่าง ๆ บนจอคอมพิวเตอร์และถอนหายใจเฮือกใหญ่

ลูน่าส่งลูกสาวกลับมา แต่เธอกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยได้อย่างไรกัน? ลูน่า กิบสัน... คุณอยู่ที่ไหน? คุณสบายดีหรือเปล่า? ทำไมถึงจากไปโดยไม่ร่ำลาแถมยังพาตัวเองไปประสบอุบัติเหตุแบบนั้นล่ะ?

…

“โจชัว แกมาหาย่าไม่บอกไม่กล่าวมีเรื่องสำคัญอะไร?”

เช้าวันถัดมา คุณย่าลินช์นั่งอยู่บนโซฟาในคฤหาสน์ลินช์ เธอยิ้มให้หลานชายซึ่งนั่งอยู่เบื้องหน้า

คุณย่าลินช์ขมวดคิ้วกับถ้อยคำเหล่านั้น เธอกระแทกไม้เท้าลงกับพื้นอย่างเย็นชาพร้อมกับจ้องหน้าหลานชาย

“ย่าทำทุกอย่างเพราะหวังดี สาวใช้คนนั้น… นอกจากหน้าตาที่สะสวยแล้ว เธอมีอะไรเทียบเท่ากับออร่าได้บ้าง? แกยกเลิกงานหมั้นเพียงเพราะสาวใช้ชั้นต่ำแบบนั้น แล้วจะให้ย่าทนนั่งอยู่เฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรสักอย่างได้ยังไง?”

โจชัวเปลี่ยนมานั่งในท่าที่สบายขึ้น ชายหนุ่มมองคุณย่าลินช์อย่างเฉยเมย “ออร่าบอกเหรอครับว่าผมถอนหมั้นกับเธอเพราะลูน่า?”

“เปล่า!” คุณย่าลินช์กลอกตา “ออร่าแสนดีและมีวุฒิภาวะมาก เธอจะมาฟัองย่าเรื่องแบบนี้ทำไม? เธอก็แค่หลุดปากพูดขึ้นว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้ฉลองวันเกิดย่าในฐานะหลานสะใภ้ ย่าคาดคั้นเธออยู่นานจนเธอยอมบอกว่าแกต้องการยกเลิกการหมั้น”

“แกถูกนักข่าวแอบถ่ายในวันที่ออกไปชอปปิงกับสาวใช้คนนั้น แต่ดันถอนหมั้นกับออร่าในอีกสองวันให้หลัง แล้วแกจะบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นเหรอ?”

โจชัวเหยียดยิ้ม “คุณย่าครับ คุณย่าเป็นคนที่ละเอียดถี่ถ้วนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

คุณย่าลินช์กลอกตา “ฉันเป็นของฉันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว!”