ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 81

หลังจากวางสายจากมัลคอล์มแล้ว ลูน่าก็เหยียดกายนอนลงบนเตียงเพื่อพักผ่อนอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานเธอก็เผลอหลับไป

เธอฝัน

ในฝันนั้นคือตอนที่เธอพบโจชัวเป็นครั้งแรก มันคือยามบ่ายในฤดูใบไม้ผลิที่อากาศอบอุ่นและมีแดดจัด

ลูน่ากำลังนั่งอยู่ใต้ต้นซากุระ เธอถือกระดานวาดรูปขณะสเก็ตช์ภาพไปด้วย ท่ามกลางดอกซากุระบานสะพรั่ง เธอเห็นหนุ่มน้อยคนหนึ่งในชุดสีขาว

เขามีโครงหน้าชัดเจนและมีหน้าตาที่โดดเด่น เสื้อผ้าสีขาวยิ่งขับเน้นชายหนุ่มให้ดูห่างเหินและสูงส่งในคราวเดียว

เขากำลังอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป ขณะที่คิ้วทั้งสองข้างนั้นขมวดเป็นบางคราว

ลูน่าร่างภาพของเขาโดยไม่รู้ตัว

“ไม่เลวนี่” เมื่อใกล้ลงสีสุดท้ายเสร็จ จู่ ๆ เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มก็ดังขึ้นเต็มสองหู

ลูน่ามือไม้สั่น เธอจัดการระบายใบหน้าของเขาเป็นสีดำทันที

ด้วยความตกใจสุดขีด เธอไม่รู้ว่าจะยืนขึ้นทักทายเขาหรือซ่อนภาพสเก็ตช์เอาไว้ดี

ในวินาทีนั้นเอง โจชัวซึ่งยืนอยู่ข้างหลังก็หัวเราะขึ้นอย่างอ่อนโยน “คุณทำผมน่าเกลียดซะแล้ว”

เขาคว้าดินสอของเธอด้วยฝ่ามือใหญ่และนิ้วเรียวยาวของเขา เขาเขียนชุดตัวเลขลงบนภาพสเก็ตช์ของหญิงสาว

“ผมจะให้โอกาสคุณไถ่โทษ โทรหาผมเมื่อคุณวาดภาพนั้นเสร็จ ผมจะซื้อมัน”

เธอเม้มปากและเหลียวมองดูเขาก่อนจะถามว่า “ให้ฉันเรียกคุณว่าอะไรคะ?”

เขายิ้มบาง ๆ “เรียกผมว่าโจชัว”

“โจชัว...” ลูน่าพึมพำชื่อของเขาก่อนตื่นขึ้นจากความฝัน

ในเวลานั้นผืนฟ้าด้านนอกมืดสนิท แสงจันทร์สลัวส่องทะลุผ่านหน้าต่าง มองแล้วค่อนข้างหม่นหมอง

หยาดน้ำตาไหลรินจากขอบตาของเธอ ลูน่าสูดหายใจเข้าในขณะที่เช็ดน้ำตาออก

เมื่อเธอกำลังจะก้าวลงจากเตียง ใครบางคนก็เปิดไฟในห้อง

คลิก!

บางครั้ง เขาคิดว่าลูน่าก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่อยากเข้าหาเขา ทว่าเธอกลับเว้นระยะห่างและทำตัวเย็นชาเป็นส่วนใหญ่ ราวกับไม่ได้หวังอะไรจากเขาเลยสักนิด

“ฉันเหรอคะ?” ลูน่าตกใจเล็กน้อย แต่ใบหน้าเธอยังคงไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ “คุณลินช์คะ คุณคงจะหูแว่ว”

จากนั้นเธอจึงดึงแขนของเขาออก

“ถึงแม้ว่าฉันไม่ควรจะงีบหลับระหว่างทำงาน และคุณจะพิจารณาหักเงินเดือนของฉันก็ได้ แต่คราวหลังขอร้องว่าอย่าเข้ามาในห้องของฉันโดยพละการแบบนี้อีกนะคะ”

“อย่างแรก นี่ถือเป็นเรื่องเสียมารยาทมากที่เข้ามาในห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ถึงฉันจะเป็นแค่คนรับใช้ แต่ฉันก็ไม่ชอบให้ใครทำแบบนี้”

“อย่างที่สอง” ลูน่ามองโจชัวอย่างเป็นนัย “ถ้าคุณกิบสันรู้เรื่องนี้เข้าละก็ ฉันเกรงว่าจะแก้ต่างให้ตัวเองไม่ได้”

โจชัวเชยคางเธอขึ้นด้วยนิ้วของเขา แววตาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ทำไมเธอถึงต้องแคร์มากขนาดนั้นว่าออร่าจะคิดยังไง?”

“คุณต่างหากค่ะ คุณลินช์ ที่แคร์เธอ”

ใบหน้าของหญิงสาวยังคงมีท่าทีเฉยเมย “ไม่ว่ายังไง เธอก็คือคู่หมั้นของคุณ เธอคือคนที่คุณหมั้นหมายมานานกว่าห้าปี”

“ฉันไม่มีคู่หมั้นอีกต่อไปแล้ว”