ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 83

หลังจากที่โจชัวออกไปแล้ว เนลลี่ก็ตื่นนอนและเดินลงมายังชั้นล่าง

เด็กหญิงตัวน้อยยังอยู่ในชุดนอนสีชมพูลายการ์ตูน เธอนั่งอย่างเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหาร

“ทำไมวันนี้คุณพ่อถึงออกไปแต่เช้าล่ะคะ?”

ลูน่าขมวดคิ้ว “เนลลี่”

“หืม?”

ลูน่ามองไปรอบตัว ทันทีที่แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน เธอจึงถอนหายใจยาวขณะพูดอย่างแผ่วเบา “ถ้าวันข้างหน้าแม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ หนูจะต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ เข้าใจไหม?”

เนลลี่วางมันฝรั่งบดลงด้วยความตกใจ “คุณแม่คะ ทำไมคุณแม่จะไม่อยู่ที่นี่ล่ะคะ? เขาไล่คุณแม่เหรอคะ?”

ลูน่าไม่ได้ตอบคำถามข้อนั้น “แม่แค่อยากให้หนูเรียนรู้และอยู่ได้ด้วยตัวเอง”

เนลลี่ทำหน้ามุ่ย

“หนูไม่อยากอยู่ด้วยตัวเองค่ะ ถ้าหนูอยู่กับตัวเอง ทั้งแม่ นีล และไนเจล ก็จะไม่ดูแลหนูอีก” เนลลี่พึมพำขณะเคี้ยวมันฝรั่งบดอย่างโกรธเกรี้ยว “หนูไม่อยากอยู่ด้วยตัวเอง ไม่อยากเชื่อฟังใคร ไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่!”

ลูน่าที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเนลลี่มองดูลูกสาวอย่างสิ้นหวังในขณะที่เธอถอนหายใจ

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเลขพัสดุที่มัลคอล์มส่งพัสดุสำหรับการทำเครื่องประดับมาให้เธอ

การตรวจสอบเลขพัสดุแสดงให้เห็นว่ามัลคอล์มใช้บริการจัดส่งด่วนเพื่อส่งพัสดุจากยูโรปามาที่เมืองบันยัน

พนักงานจัดส่งจะใช้เวลาอีกหนึ่งวันเพื่อมาถึง และอีกสองวัน ก็จะเป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของคุณย่าลินช์ ลูน่าเหลือเวลาเพียงวันเดียวเท่านั้น

เธอหลับตาลงชั่วขณะ แล้วค่อยลืมตาขึ้นมองเนลลี่ “เราไม่ได้ระบายสีด้วยกันมานานแล้วใช่ไหม?”

เมื่อเอ่ยถึงการระบายสี ดวงตาของเนลลี่ก็เป็นประกายทันที เนลลี่มีความชอบที่คล้ายกันกับลูน่า เธอกระตือรือร้นเรื่องศิลปะและงานออกแบบ

ด้วยร่างกายที่อ่อนแอ เมื่ออยู่ที่ต่างประเทศ เนลลี่จึงมักจะหมกตัวอยู่ในสตูดิโอทั้งวี่ทั้งวันโดยไม่ยอมหลับยอมนอน

แต่ลูน่าเป็นห่วงสุขภาพของลูก ลูน่าจึงห้ามไม่ให้เนลลี่ระบายสีอีก

ทันทีที่พูดถึงการระบายสีอีกครั้ง เนลลี่จึงรู้สึกตื่นเต้นจนเกือบจะหล่นลงจากเก้าอี้

โจชัวจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเฉยเมย เขายิ้มเยาะในขณะที่ผลักเธอออก

ที่บริเวณทางเข้าห้องฉุกเฉิน คุณพ่อบ้านกำลังยืนเฝ้าระวังอย่างแข็งขัน เมื่อเห็นโจชัว สีหน้าของเขาฉายแววเคร่งเครียด “คุณท่านครับ คุณไม่ควรมาตอนนี้เลยครับ”

โจชัวเผยยิ้มเล็กน้อย ชายหนุ่มพูดเสียงดังขึ้น “คุณย่าครับ ผมอยู่ที่นี่แล้วออกมาเถอะ”

ถ้อยคำของเขาทำให้ทางเดินทั้งหมดของโรงพยาบาลเงียบสงัด

ไม่นานประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออก

คุณหมอซึ่งอยู่ในอาการโซเซพยุงร่างตัวเองออกมาก่อนเริ่มอธิบายอาการของคุณย่าลินช์ด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณย่าลินช์วิตกกังวลมากเกินไป...”

“ผมรู้” โจชัวผลักคุณหมอให้พ้นทางและสาวเท้าเดินเข้าไปภายในห้องฉุกเฉิน

คุณย่าลินช์ที่ตัวซีดเซียวในชุดนอนลายทางกำลังเหยียดกายนอนอยู่บนเตียงขณะมองไปที่หลานชายอย่างอ่อนเพลีย

“โจชัว มาแล้วเหรอ”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก