หลังจากที่โจชัวออกไปแล้ว เนลลี่ก็ตื่นนอนและเดินลงมายังชั้นล่าง
เด็กหญิงตัวน้อยยังอยู่ในชุดนอนสีชมพูลายการ์ตูน เธอนั่งอย่างเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหาร
“ทำไมวันนี้คุณพ่อถึงออกไปแต่เช้าล่ะคะ?”
ลูน่าขมวดคิ้ว “เนลลี่”
“หืม?”
ลูน่ามองไปรอบตัว ทันทีที่แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน เธอจึงถอนหายใจยาวขณะพูดอย่างแผ่วเบา “ถ้าวันข้างหน้าแม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ หนูจะต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ เข้าใจไหม?”
เนลลี่วางมันฝรั่งบดลงด้วยความตกใจ “คุณแม่คะ ทำไมคุณแม่จะไม่อยู่ที่นี่ล่ะคะ? เขาไล่คุณแม่เหรอคะ?”
ลูน่าไม่ได้ตอบคำถามข้อนั้น “แม่แค่อยากให้หนูเรียนรู้และอยู่ได้ด้วยตัวเอง”
เนลลี่ทำหน้ามุ่ย
“หนูไม่อยากอยู่ด้วยตัวเองค่ะ ถ้าหนูอยู่กับตัวเอง ทั้งแม่ นีล และไนเจล ก็จะไม่ดูแลหนูอีก” เนลลี่พึมพำขณะเคี้ยวมันฝรั่งบดอย่างโกรธเกรี้ยว “หนูไม่อยากอยู่ด้วยตัวเอง ไม่อยากเชื่อฟังใคร ไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่!”
ลูน่าที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเนลลี่มองดูลูกสาวอย่างสิ้นหวังในขณะที่เธอถอนหายใจ
หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเลขพัสดุที่มัลคอล์มส่งพัสดุสำหรับการทำเครื่องประดับมาให้เธอ
การตรวจสอบเลขพัสดุแสดงให้เห็นว่ามัลคอล์มใช้บริการจัดส่งด่วนเพื่อส่งพัสดุจากยูโรปามาที่เมืองบันยัน
พนักงานจัดส่งจะใช้เวลาอีกหนึ่งวันเพื่อมาถึง และอีกสองวัน ก็จะเป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของคุณย่าลินช์ ลูน่าเหลือเวลาเพียงวันเดียวเท่านั้น
เธอหลับตาลงชั่วขณะ แล้วค่อยลืมตาขึ้นมองเนลลี่ “เราไม่ได้ระบายสีด้วยกันมานานแล้วใช่ไหม?”
เมื่อเอ่ยถึงการระบายสี ดวงตาของเนลลี่ก็เป็นประกายทันที เนลลี่มีความชอบที่คล้ายกันกับลูน่า เธอกระตือรือร้นเรื่องศิลปะและงานออกแบบ
ด้วยร่างกายที่อ่อนแอ เมื่ออยู่ที่ต่างประเทศ เนลลี่จึงมักจะหมกตัวอยู่ในสตูดิโอทั้งวี่ทั้งวันโดยไม่ยอมหลับยอมนอน
แต่ลูน่าเป็นห่วงสุขภาพของลูก ลูน่าจึงห้ามไม่ให้เนลลี่ระบายสีอีก
ทันทีที่พูดถึงการระบายสีอีกครั้ง เนลลี่จึงรู้สึกตื่นเต้นจนเกือบจะหล่นลงจากเก้าอี้
โจชัวจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเฉยเมย เขายิ้มเยาะในขณะที่ผลักเธอออก
ที่บริเวณทางเข้าห้องฉุกเฉิน คุณพ่อบ้านกำลังยืนเฝ้าระวังอย่างแข็งขัน เมื่อเห็นโจชัว สีหน้าของเขาฉายแววเคร่งเครียด “คุณท่านครับ คุณไม่ควรมาตอนนี้เลยครับ”
โจชัวเผยยิ้มเล็กน้อย ชายหนุ่มพูดเสียงดังขึ้น “คุณย่าครับ ผมอยู่ที่นี่แล้วออกมาเถอะ”
ถ้อยคำของเขาทำให้ทางเดินทั้งหมดของโรงพยาบาลเงียบสงัด
ไม่นานประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออก
คุณหมอซึ่งอยู่ในอาการโซเซพยุงร่างตัวเองออกมาก่อนเริ่มอธิบายอาการของคุณย่าลินช์ด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณย่าลินช์วิตกกังวลมากเกินไป...”
“ผมรู้” โจชัวผลักคุณหมอให้พ้นทางและสาวเท้าเดินเข้าไปภายในห้องฉุกเฉิน
คุณย่าลินช์ที่ตัวซีดเซียวในชุดนอนลายทางกำลังเหยียดกายนอนอยู่บนเตียงขณะมองไปที่หลานชายอย่างอ่อนเพลีย
“โจชัว มาแล้วเหรอ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
นักเขียนมาโป๊ะตรงที่ทำให้นางเอกและลูกๆเกิดโง่กระทันหัน นึกไม่ออกว่าเช็คดีเอ็นเอได้ ตอนที่มีคนมาสวมรอยเป็นแม่เด็กๆ อ...