ล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก นิยาย บท 99

นาตาชารีบตอบกลับเสียงดัง “ฉันอยู่นี่”

ลูน่ารู้ว่าเธอควรอุ้มเนลลี่แล้วเดินจากไป เธอไม่ควรปะทะฝีปากกับออร่าต่อหน้านาตาชา แต่ขาของเธอกลับหนักราวกับตะกั่วจนเธอขยับไม่ได้

ตั้งหกปีแล้ว ผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้าเธอเป็นแม่ที่เธอไม่ได้พบหน้ามาเป็นเวลาถึงหกปี

ลูน่ารู้สึกราวกับว่าลำคอของเธอตีบตันและแห้งผง เธออยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับไม่สามารถออกเสียงได้สักคำ

“เกิดอะไรขึ้น?” ในตอนนั้นเองที่ออร่ามาถึงจุดที่พวกเธอยืนอยู่ เธอเห็นลูน่าและเนลลี่ที่ยืนอยู่ต่อหน้านาตาชาในทันที

ออร่ายิ้มเยาะ “บังเอิญจัง”

โจชัวจับเธอขังในบ้านมาสองสามวันแล้วจนสุดท้ายเธอก็ใช้นาตาชาเป็นข้ออ้างเพื่อออกมาช้อปปิ้ง

สิ่งสุดท้ายที่เธอจะคาดคิดคือการบังเอิญเจอลูน่ากับเนลลี่ตั้งแต่ที่เพิ่งเริ่มช้อปปิ้ง

นาตาชาแปลกใจ “ออร่า รู้จักกันเหรอ?”

“ยิ่งกว่ารู้จักอีกค่ะ” ออร่าเค้นเสียงในลำคอ “แม่คะ นี่เด็กที่หนูเล่าให้ฟังไงคะ เนลลี่”

ดวงตาของนาตาชาเป็นประกายในทันที เธอรีบย่อตัวลงและดึงตัวเนลลี่ที่อยู่หลังลูน่าออกมา “นี่ลูกของลูลู่งั้นเหรอ?”

นาตาชาสังเกตเห็นว่าเนลลี่หวาดกลัวเช่นไร ดังนั้นเธอจึงยิ้มให้เนลลี่อย่างอ่อนหวาน “ไม่ต้องกลัวนะ นี่ยายเองจ้ะ!”

จากนั้นนาตาชาก็กอดเนลลี่ไว้ “เด็กดี!”

หลังจากที่ลูน่า กิบสันตายไปถึงหกปี นาตาชาก็ไม่เคยกลับมาเหยียบที่เมืองบันยันอีกเลย แม้แต่ตอนที่ออร่าหมั้นกับโจชัว เธอก็ไม่ยอมมา

นาตาชารังเกียจตระกูลลินช์ที่ฆ่าลูกสาวคนโตของเธอ และเธอยังเกลียดพวกเขาที่เอาลูกสาวคนสุดท้องของเธอไปด้วย

ถ้าไม่ใช่เพราะออร่าโทรมาบอกว่าลูกสาวของลูน่ากลับมา นาตาชาคงไม่มีวันกลับมา

เธอตั้งใจว่าจะไปหาเนลลี่หลังจากงานเลี้ยงวันเกิด แต่ใครจะไปคิดว่าเธอจะได้เจอหลานตัวเองในห้างตั้งแต่ตอนนี้!

นาตาชาดีใจและประหลาดใจจนมือที่กอดเนลลี่ไว้เริ่มสั่นเทา “เนลลี่ ขอยายดูหนูหน่อยนะลูก!”

เมื่อเห็นความเป็นมิตรของหญิงวัยกลางคนท่านนี้ เนลลี่ก็รู้สึกว่าเกินกว่าที่เธอจะรับมือไหว ดังนั้นเธอจึงมองลูน่าเพื่อขอความช่วยเหลือ

มัลคอล์มตกลงที่จะดูแลพวกเขา และสัญญาว่าจะไม่รายงานความคืบหน้าหรือชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขา มัลคอล์มไม่บอกให้เธอรู้ และเธอก็ไม่กล้าถามความเป็นอยู่ของพวกเขาด้วยเช่นกัน

เธอกลัวว่าถ้าเธอรู้ เธอจะทนไม่ไหวและกลับมาเปิดเผยตัวตนต่อหน้าโจชัว

ตั้งหกปีมาแล้ว

หลังจากหกปีผ่านไป แม่ของเธอมายืนต่อหน้าเธออีกครั้ง แต่ท่านจำลูน่าไม่ได้อีกแล้ว

นาตาชาเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้ลูน่า “คุณเป็นพี่เลี้ยงของเนลลี่เหรอ?”

ลูน่าหน้าจ้องเธอเขม็งและพยักหน้าอย่างยากลำบาก “ค่ะ”

“ขอแนะนำตัวหน่อยนะคะ ฉันเป็นยายของเนลลี่เองค่ะ”

เมื่อมองดูคนรับใช้ที่ทำอะไรไม่ถูก นาตาชาก็รู้สึกว่าเธอดูคุ้นหน้านิดหน่อย แต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นคนรับใช้ที่หน้าตาสะสวยแบบนี้ที่ไหนมาก่อน

ดังนั้น เธอจึงสูดลมหายใจเข้ายาว “ฉันรู้ว่างานของคุณคือดูแลเนลลี่ ฉันเลยอยากขอพาเนลลี่ไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อได้ไหม? ฉันไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะ ฉันแค่...”