ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท นิยาย บท 14

ณ จวนองค์รัชทายาท

หลังจากที่เยี่ยนเว่ยฉือประคองซ่างกวนซีลงจากรถม้า นางก็คิดว่าตัวเองกำลังฝันไป

ที่นี่ที่ทั้งรกร้าง วัชพืชขึ้นรกชัฏ แม้แต่ป้ายชื่อด้านหน้าก็เหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว นี่คือจวนองค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือ?

คงไม่ใช่นรกหรอกกระมัง?

เยี่ยนเว่ยฉือหันไปมองซ่างกวนซีที่ใบหน้าซีดเซียวราวกับคนเป็นโรคที่ยืนอยู่ข้าง ๆ และอดไม่ได้ที่จะถามว่า “นี่…ไม่ได้มาผิดที่ใช่ไหม?”

ซ่างกวนซีเมินนางพลางตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “หากจะดูถูกกัน ก็ไม่ต้องตามเข้ามา!”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ซ่างกวนซีก็เดินไปที่ส่วนลึกของเรือนด้านในแล้ว

มุมปากของเยี่ยนเว่ยฉือกระตุก นางก็รู้สึกดูถูกเขาจริง ๆ เพราะนางนึกว่าตามเขามาแล้วจะได้อยู่ดีกินดี

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าแม้แต่กินน้ำซาวข้าวก็ยังไม่มีปัญญา

แต่หากนางไม่เข้าไปแล้วนางจะไปที่ไหนได้?

ตอนนี้ตำแหน่งชายารัชทายาทคือเครื่องรางช่วยชีวิตของนาง และไม่อาจคาดหวังให้บิดาผู้ให้กำเนิดมาปกป้องนางได้อีกต่อไปแล้ว

นอกจากองค์รัชทายาท นางก็ไม่มีใครให้พึ่งพิงเลย

เยี่ยนเว่ยฉือรีบเดินตามองค์รัชทายาทพลางเอื้อมมือไปประคองเขาแล้วพูดว่า “โถ่ ข้าไม่ได้ดูถูกท่านเสียหน่อย ข้าคิดว่าที่นี่ก็ไม่เลวเลย อีกทั้งสภาพแวดล้อมเดิมก็ดูดีอยู่แล้วเพียงแต่อาจจะดูเก่าทรุดโทรมไปหน่อย ดูสิ หญ้าขึ้นสูง แต่ดอกไม้บานสะพรั่ง ไหนจะห้องนี้ที่ถึงแม้ผุพังก็ยังรู้สึกถึงพลังแห่งชีวิต! อืม ไม่เสียชื่อที่เป็นจวนองค์รัชทายาท ช่างสุดยอดอะไรเช่นนี้!”

‘สุดยอดด้านความเก่านั่นแหละ!’ ช่วงท้ายของประโยค นางทำได้เพียงบ่นในใจ ไม่กล้าพูดออกมา

ซ่างกวนซีขมวดคิ้วพลางมองเยี่ยนเว่ยฉือที่กำลังพูดจาเลอะเทอะ รู้สึกอยากจะดึงแขนกลับเหลือเกิน

แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงแล้วจริง ๆ ไม่รู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือกินอะไรมา ถึงได้กอดประคองแน่นจนเขาไร้แรงต้านทานเช่นนี้

สตรีผู้นี้...ช่างกล้าหาญบ้าบิ่น ไร้ยางอาย พูดแต่เรื่องเหลวไหล ชวนให้คนโมโห!

ซ่างกวนซีแทบรอที่จะสลัดเยี่ยนเว่ยฉือไม่ไหว

แต่เมื่อเขาเห็นอวี๋เฟยเหยียนและเย่เทียนซูที่ซ่อนอยู่ในเงามืด เขาก็เปลี่ยนใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน