ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย นิยาย บท 6

6 /113

หลังจากที่เตรียมของเสร็จแล้วทั้ง 4 คนก็พร้อมใจกันเดินขึ้นเขาไปทันที จื้อโหยวนั้นแม้ในใจจะแอบบ่นก่นด่าพระเจ้าอยู่ไม่น้อยที่ให้นางตายไปแล้วก็ไม่ให้ตายไปเลยหรือเกิดใหม่ทั้งทีแต่ไม่ได้อยู่ในร่างของเด็กทารกแต่ให้มาอยู่ในร่างคนที่บังเอิญมีชื่อแซ่เดียวกับตัวเอง ยังดีที่ไม่ลบความสามารถและความทรงจำก่อนตายของนาง

“ข้าขอโทษเจ้านะภรรยา ที่ทำให้เจ้าต้องลำบาก”

“หาใช่ความผิดของท่านเจ้าค่ะ ถือเสียว่าเรามีชะตาต้องกัน ข้าเชื่อว่าในวันข้างหน้าพวกเราจะต้องมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นเจ้าค่ะ”

ทั้งสี่คนเดินมาจนถึงป่าไผ่ อวิ๋นเซียวแยกกับทั้งสามคนตรงนี้ เขาเพียงกำชับว่าให้นางและน้อง ๆ ดูแลตัวเองให้ดีและอย่าเข้าไปในป่าลึกอาจจะพบเข้ากับสัตว์ป่าอันตรายได้

ซึ่งทั้งสามคนก็รับปาก แต่เว่ยจื้อโหยวนั้นแม้ในใจนางรับปากแต่ไม่แน่ว่านางอาจจะไม่ทำตามก็เป็นได้ หากว่านางยังไม่เจออะไรที่สามารถนำมากินเป็นอาหารได้จำเป็นจะต้องเดินเข้าป่าลึกไปอีกหน่อย อย่างน้อย ๆ ให้มีอะไรติดไม้ติดมือออกมาบ้าง

นางทะลุมิติมาแต่ตัว พรวิเศษหรือก็ไม่มี มีเพียงแค่สองมือ ความทรงจำ และความสามารถติดมาเท่านั้น นี่จะไม่เป็นการรังแกกันมากไปหรอกหรือ

“เฮอะ ไม่ยุติธรรมเลย ไม่แน่ว่าจะได้อดตายแล้วจริง ๆ ยากจนข้นแค้นเสียขนาดนี้ คงได้ตายรอบสอง หวังว่าท่านจะให้ข้าตายไปเสียจริง ๆ นะเจ้าคะ พระเจ้าช่างกลั่นแกล้งข้าเสียจริง ๆ ” เว่ยจื้อโหยวเดินไปบ่นไป

“พี่สะใภ้ ท่านว่าอันใดนะขอรับ ข้าได้ยินไม่ถนัด”

“ไม่มีอะไรข้าแค่คิดดังไปหน่อย เราเดินกันมาตั้งนานแล้วยังไม่เจออะไรเลยนะอาซวน”

“ป่าแถวนี้ชาวบ้านมาหาของป่าเป็นจำนวนมากแล้ว วันนี้พวกเราก็มาช้า ก็คงไม่เหลืออะไรให้เราเก็บแล้วขอรับ"

“นั่นสิเจ้าคะพี่สะใภ้ แล้วแบบนี้เราจะทำยังไงกันดีเจ้าคะ”

“เอาเถอะพวกเราลองเดินเข้าไปอีกหน่อยหากไม่เจออะไรจริง ๆ ก็คงจะต้องกลับไปมือเปล่า แต่ข้าจะไม่ยอมกลับบ้านไปมือเปล่าหรอกนะ”

“เช่นนั้นพวกเราเดินต่อไปอีกหน่อยก็แล้วกันนะขอรับ”

“ข้าหวังว่าจะพบเจอสมุนไพรหายากและล้ำค่าจะได้นำไปขายแล้วนำเงินไปจ่ายกับหัวหน้าหมู่บ้านพี่ใหญ่จะได้ไม่ต้องไปเป็นทหาร ข้าเกลียดสงคราม หากพี่ใหญ่ไม่อยู่ บ้านใหญ่จะต้องมารังแกพวกเราอีกแน่เลยเจ้าค่ะพี่สะใภ้”

“เชื่อใจพี่สะใภ้ได้เลย ข้าจะไม่ยอมให้ป้าสะใภ้มหาภัยมารังแกพวกเราได้อีก ที่ผ่านมาเป็นเพราะข้ายอมให้คนอื่นรังแกถึงได้มีสภาพเช่นนี้ หลังจากที่ข้าผ่านความเป็นความตายมาข้าตั้งใจว่าต่อไปนี้ใครมารังแกข่มเหงข้า ข้าจะไม่ยอมอีกต่อไป พี่สะใภ้คนนี้จะสู้เพื่อพวกเจ้าเอง”

“ขอบคุณพี่สะใภ้มากเจ้าค่ะ”

“ข้าก็ขอบคุณพี่สะใภ้เช่นกันขอรับ”

“ไม่ต้อง ไม่ต้องขอบคุณข้า พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ย่อมเป็นหน้าที่ข้าที่จะปกป้องพวกเจ้าในตอนที่พี่ใหญ่ของพวกเจ้าไม่อยู่”

ในตอนที่ทั้งสี่คนเข้าป่าไปแล้วนั้น มีม้าเร็วจากทางการมาส่งหนังสือที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน เนื้อหาในจดหมายระบุว่าให้ชายหนุ่มที่มีอายุครบ 15 หนาวเข้าร่วมกองทัพไปรบที่ชายแดนเพื่อช่วยปกป้องบ้านเมือง และยกเลิกการจ่ายเงินทดแทน 10 ตำลึงเงินแทนการไปร่วมรบ ซึ่งหมายความว่าทุกคนที่อายุครบ 15 หนาวจะต้องเข้าร่วมรบครอบครัวละ 1 คน

หัวหน้าหมู่บ้านอ่านเนื้อความในจดหมายที่ทางการส่งมาให้เขาได้แต่ถอนใจ แน่นอนว่า 1 ครอบครัวต่อ 1 คน จะต้องส่งคนเข้าร่วมกองทัพ ไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้แล้ว ตอนนี้มีเงิน 10 ตำลึงทองก็ไม่อาจช่วยให้รอดพ้นได้ในตอนนี้

อวิ๋นเซียวตั้งหน้าตั้งตาตัดไม้ไผ่จนได้กองใหญ่ จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ขนลงไปไว้ที่สวนหลังบ้าน จากนั้นเขาก็เดินกลับมาขนกลับไป เขาทำอยู่อย่างนั้นหลายรอบจนไม้ไผ่ที่ตัดเอาไว้หมด จากนั้นเขาก็เริ่มตัดไม้ไผ่ต่อเพราะเท่าที่เขาขนลงไปยังไม่พอสำหรับล้อมรั้วที่ดิน 3 หมู่ของเขา

ตัดมาที่จื้อโหยวและน้องสามีทั้งสอง หลังจากที่เดินเข้าป่ามานานสองนานก็ได้เพียงผักป่าเล็กน้อยเท่านั้น ทั้งสามคนไม่ย่อท้อและเดินมุ่งหน้าเข้าป่าไปลึกไปเรื่อย ๆ โดยที่ทั้งสามคนได้ลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองได้รับปากพี่ชายและสามีว่าจะไม่เข้าไปในป่าลึก

“อาเฟย อาซวน พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดชาวบ้านไม่จับปลาในลำธารไปกิน เท่าที่ข้าเห็นปลาเยอะมากลำธารหลังบ้านพวกเราเองก็มีปลาเยอะมากเช่นกัน”

“ปลาว่ายน้ำเร็วถึงเพียงนั้นต่อให้อยากจะจับพวกมันมาทำอาหารก็คงยากขอรับ ขนาดพี่ใหญ่ถือว่าพอมีฝีมือล่าสัตว์อยู่บ้างยังจับไม่ได้เลย นาน ๆ จะจับได้สักตัวขอรับ ต่อให้อยากกินขนาดไหนก็คงทำได้แค่มองเท่านั้น”

“อ่อ เป็นเช่นนี้นี่เอง ข้าเข้าใจแล้ว เอาเป็นว่ากลับไปแล้วข้าจะลองไปจับปลาดูบ้าง แล้วปูกับกุ้งเล่าเหตุใดถึงไม่จับมาทำอาหาร”

“พี่สะใภ้ขอรับ เปลือกแข็งออกปานนั้นจะกินยังไงเล่าขอรับ”

“อ่อ ไม่รู้วิธีกินนี่เอง เช่นนั้นก็ดีแล้วจะได้มีอาหารเพิ่ม”

“พี่สะใภ้ รู้วิธีกินหรือเจ้าคะ”

“แน่นอนว่ารู้ เอาไว้กลับบ้านแล้วเราไปจับมาทำอาหารกัน รับรองว่าพวกเจ้าจะต้องชอบแน่”

“ขอรับ ข้าเชื่อพี่สะใภ้ขอรับ”

“โอ๊ะ เห็ดหอมล่ะ มาช่วยข้าเก็บเห็ดหอมเร็วเข้า ดอกใหญ่มาก”

“พี่สะใภ้ท่านโชคดีจริง ๆ เห็ดหอมตากแห้งมีราคาแพงมากขอรับ”