ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย นิยาย บท 9

9 /113

เว่ยจื้อโหยวพาน้องชายน้องสาวเดินไปดูหลุมดักปลาที่นางขุดเอาไว้เมื่อหลายวันก่อน เมื่อเดินมาถึงอวิ๋นซวนที่วิ่งนำหน้าไปก่อนนั้นก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ เขาเอากิ่งไม้ที่วางทับข้างบนปากหลุมออกในหลุมที่ขุดเอาไว้มีปลาอยู่แน่นไปหมดแถมปลายังมีขนาดใหญ่อีกด้วย

“อู้วว ปละ..ปลา ปลาเต็มไปหมดเลยขอรับพี่สะใภ้ อีกทั้งมีแต่ตัวใหญ่ ๆ พี่สะใภ้เก่งที่สุดเลยขอรับ”

“จริงหรืออาซวน ในนั้นมีปลาจริงหรือเจ้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่หรือไม่”

“ข้าพูดเรื่องจริงพี่รองข้าจะไปโกหกท่านทำไม หรือท่านไม่เชื่อในตัวพี่สะใภ้กันแน่”

“ข้าเปล่าสักหน่อย เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล อย่ามากล่าวหาข้า ข้าหาได้คิดดังเช่นที่เจ้าว่ามา”

“เอาล่ะ ๆ ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว อาเฟยไปเอาถังน้ำมา เราจะจับปลาไปขังเอาไว้ในโอ่งก่อนพรุ่งนี้เราค่อยนำไปขายในเมือง จะได้ซื้อเมล็ดผักมาปลูกเพิ่มด้วย”

“เจ้าค่ะพี่สะใภ้”

“อาซวนหากเราต้องการเข้าไปในตัวเมืองเราจะต้องทำเช่นไร เดินไปหรือแล้วตัวเมืองอยู่ไกลหรือไม่”

“นั่งเกวียนรับจ้างไปขอรับ หากเดินเท้าก็ร่วม 2 ชั่วยาม หากเรานำปลาเข้าไปขายข้าเกรงว่าเดินไปคงไม่สะดวก”

“เอาเช่นนี้ อาซวนเจ้าวิ่งไปบ้านเดิมข้าสักประเดี๋ยว บอกกับท่านลุงใหญ่และท่านพ่อของข้าว่าข้าต้องการความช่วยเหลือและมีเรื่องปรึกษา เจ้าพาทั้งสองคนมาที่นี่ เรื่องหลุมดักปลาเราต้องเก็บเป็นความลับเข้าใจหรือไม่ นี่คือหนทางทำมาหากินของบ้านเรา”

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะขอรับ”

“ระวังตัวด้วย หากเจ้าเจอป้าสะใภ้ของเจ้า อย่าได้หยุดหากนางเรียกให้เจ้าหยุด เจ้ารีบวิ่งไปให้ไกลจากนางเข้าใจหรือไม่”

“ข้าเข้าใจขอรับ”

เพราะนางได้รับรู้ถึงความร้ายกาจของป้าสะใภ้ของสามีจึงทำให้นางไม่วางใจ ไม่รู้ว่าคนบ้านใหญ่คิดจะทำอะไรอีก แต่คงไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่

อีกอย่างนางไม่รู้ว่าป้าสะใภ้วางแผนชั่วร้ายอะไรเอาไว้บ้าง ยิ่งตอนนี้อวิ๋นเซียวไม่อยู่ นางคงต้องหาทางรับมือเอาไว้ก่อนถึงแม้ว่าจะทำรั้วล้อมรอบที่ดินทั้ง 3 หมู่เอาไว้แล้วแต่ก็เป็นเพียงรั้วที่ทำจากไม้ไผ่นับว่าไม่แข็งแรงเท่าไหร่นัก

อวิ๋นซวนที่วิ่งไปที่บ้านเหลียนเพื่อส่งข่าวตามที่พี่สะใภ้สั่งความมา ตอนนี้เป็นเวลาที่ชาวบ้านต่างพักผ่อนอยู่ในบ้านแทบทั้งนั้นส่วนหนึ่งสาเหตุมาจากยังมีความเสียใจที่สมาชิกในบ้านต้องไปร่วมรบในสงครามระหว่างแคว้น

“ท่านลุงอี้ปิง ท่านลุงเจี้ยนป๋อ อยู่บ้านหรือไม่ขอรับ”

“ใครมาล่ะนั่น อ้าวอาซวนมีอันใดรึเหตุใดถึงวิ่งมาถึงที่นี่หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้ารึ” อี้ปิง

“พี่สะใภ้ให้ข้ามาขอรับ นางบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษาหารือท่านลุงทั้งสองขอรับ”

“เช่นนั้นรึ เจ้ารอสักครู่ข้าจะไปตามน้องเขยแล้วเราค่อยไปพร้อมกัน”

“ขอรับ รับรองว่าเป็นเรื่องน่ายินดีแน่นอนขอรับไม่มีเรื่องเลวร้ายขอรับ”

ใช้เวลาไม่นานทั้งสามคนก็เดินมาจนถึงบ้านเชิงเขาของอวิ๋นเซียว อวิ๋นซวนเดินนำทั้งสองคนไปที่ลำธารที่มีอวิ๋นเฟยและเว่ยจื้อโหยวรออยู่ก่อนแล้ว

“อาโหยวมีเรื่องอันใดรึถึงได้ให้อาซวนไปตามพ่อกับลุงเจ้ามา”

“ไม่มีอันใดเจ้าค่ะท่านพ่อ เพียงแต่ข้าลองทำกับดักจับปลาแล้วทำสำเร็จข้าอยากจะให้ท่านพ่อกับท่านลุง ช่วยกันจับปลาแล้วนำไปขายเจ้าค่ะ ส่วนเงินที่ได้จากการขายปลานั้นเราจะแบ่งเงินกันออกเป็น 3ส่วน ท่านพ่อ 1ส่วน ท่านลุง 1ส่วน และข้าอีกหนึ่งส่วนเจ้าค่ะ”

“มันจะดีหรือลูกกับดักของเจ้าก็เป็นเจ้าที่คิดค้นขึ้นมาได้ หากแบ่งกันเช่นนี้ไม่เท่ากับพ่อเอาเปรียบเจ้ารึ”

“ดีแล้วเจ้าค่ะ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันถึงแม้ว่าข้าจะแต่งงานออกเรือนแล้วแต่ยังไงข้าก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกสาวของท่านพ่อนะเจ้าคะ ท่านพ่อก็เห็นตอนนี้สามีข้าไม่อยู่ การที่ข้าจะนำปลาไปขายนั้นลำบากยิ่งนักเจ้าค่ะ อีกอย่างข้าตั้งใจจะปลูกพืชผักในที่ดินที่ว่างอยู่ จึงไม่สะดวกเข้าเมืองเจ้าค่ะ”

“แล้วกับดักปลาของหลานอยู่ที่ใดหรืออาโหยว”

“ท่านพ่อ ท่านลุงเชิญทางนี้เจ้าค่ะ อาซวนเอากิ่งไม้ออกได้เลย”

“ขอรับพี่สะใภ้”

“ทางนี้เจ้าค่ะท่านพ่อ”

“นะ.. นี่มัน ทำแบบนี้ก็ได้หรือ ช่างเปิดหูเปิดตาข้ายิ่งนัก ปลามากมายถึงเพียงนี้ แถมเรายังสามารถจับปลาได้แบบเป็น ๆ อีกด้วย ไม่ใช่ปลาที่ตายแล้วแบบนี้จะต้องได้ราคาดีแน่นอนน้องเขย หลานสาวช่างมีความสามารถยิ่งนัก”

“ท่านลุงเพราะเหตุนี้หากข้าจะออกหน้าก็คงไม่ดี ข้าเป็นเพียงสตรีแถมในบ้านยังมีแค่เด็กอีก 2 คนเท่านั้น หากมีคนคิดอิจฉาหรือต้องการบีบครั้นให้ข้าบอกวิธีจับปลาคงจะแย่แน่ ๆ อย่างน้อยถ้าเป็นท่านลุงกับท่านพ่อคงไม่มีใครกล้าเจ้าค่ะ”