มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 112

ห้านาทีผ่านไป ฉีเติ่งเสียนก็ยังไม่ออกมา

เจียงหย่งอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เขาถูกทุบตีจนตายข้างในแล้วหรือเปล่า? คุณอยากให้ผมเข้าไปดูไหม?”

หลี่หลงอี้พูดอย่างเย็นชา “เขาสมควรที่จะถูกทุบตีจนตาย เขาไม่ได้ประเมินความสามารถของตัวเองเลย ดังนั้นเขาควรจะจบลงแบบนี้”

ในขณะที่พูดเขาก็มองไปที่หลี่อวิ๋นหว่านด้วย ความหมายโดยนัยของคำพูดของเขาคือฉีเติ่งเสียนไม่คู่ควรกับหลี่อวิ๋นหว่านเลย

หลี่อวิ๋นหว่านลูบข้อเท้าของเธอและยิ้มโดยไม่พูดอะไรสักคำ หากฉีเติ่งเสียนถูกบอดี้การ์ดของหวงเหวินเทาทุบตีจนตายจริงๆ เมื่อวานเฉินซงเฟยก็คงไม่โดนเขาจัดการ

หลังจากนั้นอีกสองนาที ประตูก็เปิดออกทันที

“เขาถูกโยนออกมาแล้ว!” เจียงหย่งพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือฉีเติ่งเฉียนไม่ได้ถูกโยนออกมา แต่เดินออกไปพร้อมกับหวงเหวินเทา

ลูกศิษย์ของหลี่หลงอี้ก็หดตัวลงและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจเกิดอะไรขึ้น? !

หลังจากที่หวงเหวินเทาออกมา เขาก็ยิ้มให้หลี่หลงอี้แล้วพูดว่า “คุณหลี่ และคุณฉีรู้จักกันทำไมคุณไม่บอกผมตั้งแต่แรก ว่าคุณมีความสัมพันธ์แบบนี้ ด้วยบุญอันเล็กน้อยนี้ผมจะไม่ปฏิเสธที่จะช่วยเหลือคุณเลย”

“ห๊า?!”

“คุณฉี?”

“เขา ฉีเติ่งเสียน?”

หลี่หลงอี้มองไปที่ฉีเติ่งเสียนด้วยความตกใจและพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

เจียงหย่งรู้สึกประหลาดใจอย่างมากหลังจากได้ยินคำพูดของหวงเหวินเทา และในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกเขินอายอย่างมาก

เขาอ้างกับโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกศิษย์ของหวงเหวินเทา และมีความสัมพันธ์มากมาย ดังนั้นเขาจึงสามารถช่วยหลี่หลงอี้จัดการเรื่องนี้ได้

แต่ผลคือเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่ฉีเติ่งเสียนกลับเข้ามาจัดการเรื่องนี้! สิ่งที่หวงเหวินเทาพูดนั้นเทียบเท่ากับการตบหน้า!

“คุณฉีมีพระคุณกับตระกูลหวงของเรามาก หากคุณบอกตั้งแต่แรกว่าคุณเป็นเพื่อนของเขา ผมจะปฏิเสธได้อย่างไร” หวงเหวินเทายิ้มและตบไหล่หวงเหวินเทาด้วยความจริงใจ

หลี่หลงอี้ตะลึงและรีบตอบ “ใช่ ใช่แล้ว.......ผมผิดเองที่ซ่อนสิ่งเล็กๆ น้อยๆ นี้ไว้...ฮ่าฮ่า...”

หวงเหวินเทาหันไปมองเจียงหย่งแล้วพูดว่า “เสี่ยวเจียง ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นเพื่อนกับคุณฉี ถ้าผมมีบรรยายในครั้งหน้า ผมจะแจ้งให้คุณทราบล่วงหน้า”

“เอ่อ ขอบคุณอาจารย์!” เจียงหย่งตอบด้วยความโกรธ แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะโชคดีขนาดนี้

หวงเหวินเทากล่าวว่า “เรื่องที่คุณต้องการให้ผมช่วยเป็นเรื่องเล็กน้อย ผมจะพูดในภายหลัง เรื่องแบบนี้ไม่มีอะไรต้องกังวล!”

“ครับ ครับ ครับ ขอบคุณคุณหวงต้าครับ!” หลี่หลงอี้รีบจับมือของหวงเหวินเทาด้วยมือทั้งสอง และรู้สึกโล่งใจอย่างมาก

หลังจากพูดคุยกันสองสามคำหวงเหวินเทาก็ออกจากสโมสรไปเพราะเขามีบางอย่างที่ต้องทำ

หลี่หลงอี้มองไปที่ฉีเติ่งเสียนด้วยความประหลาดใจและพูดว่า “คุณชายฉี เดิมทีคุณและคุณหวงต้ารู้จักกันเหรอ? ช่างไม่สุภาพเอาเสียเลย!”

รู้ตัวอีกทีชื่อของฉีเติ่งเสียนสำหรับเขาก็เปลี่ยนไป

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ “มันเป็นแค่มิตรภาพที่ตื้นเขิน เขาเพิ่งติดหนี้บุญคุณผม ผมก็เลยใช้ประโยชน์จากมันเท่านั้น”

หลี่หลงอี้ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีกไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำให้หวงเหวินเทาเป็นหนี้บุญคุณ ยิ่งไปกว่านั้นฉีเติ่งเสียนยังใช้ความโปรดปรานนี้เพื่อช่วยมู่จื่อกรุ๊ป!

“เดิมทีก็เป็นแบบนี้แหละ อาจารย์ของผมให้คุณค่ากับความเป็นมนุษย์ ถ้าใช้ตอนนี้ ผมเกรงว่าในอนาคตจะมีปฏิสัมพันธ์กับเขาได้ยาก” ด้านข้าง เจียงหย่งเยาะเย้ยเล็กน้อยอย่างไม่เต็มใจ

“มนุษย์ ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย มนุษย์ยังต้องมีอาชีพและความสามารถเป็นของตัวเอง การพึ่งโชคเพียงอย่างเดียวในการผูกมิตรกับคนใหญ่ๆ ไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง”

“ความโปรดปรานนี้จะถูกใช้หมดสักวันหนึ่ง!”

ฉีเติ่งเสียนปฏิเสธคำพูดของเจียงหย่ง และไม่สนใจที่จะตอบด้วยซ้ำ

เซี่ยงตงฉิงหันศีรษะของเขาและเห็นฉีเติ่งเสียน เขาตะลึง จากนั้นก็ยิ้มอย่างเย็นชา เหล่ตามอง และรีบวิ่งเข้าไปด้วยความรู้สึกโกรธ

เมื่อเห็นสีหน้าโกรธเกรี้ยวของเซี่ยงตงฉิง เจียงหย่งก็แสดงรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจบนใบหน้าของเขาและพูดว่า “สกุลฉีตายแน่! เซี่ยงตงฉิงจะไม่ปล่อยเขาไป!”

“จบแล้ว ทำไมคุณเซี่ยงถึงโกรธขนาดนี้ ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขามืดมนขนาดนี้มาก่อน!” หลี่หลงอี้เงยหน้าขึ้นมองและเห็นเซี่ยงตงฉิง ตกใจมากจนเกือบจะทำโทรศัพท์หล่น

หลี่อวิ๋นหว่านก็ตกตะลึงเล็กน้อยด้วยเช่นกัน โดยสงสัยว่าเพราะอะไรเซี่ยงตงฉิงถึงโกรธมากขนาดนี้

เมื่อเห็นเซี่ยงตงฉิงเดินอย่างรวดเร็ว หลี่หลงอี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชาที่หนังศีรษะและกระซิบ “เป็นไปได้ไหมที่ฉีเติ่งเสียนกำลังโกหกจริงๆ? เขาใช้ชื่อเสียงของเซี่ยงกรุ๊ปงั้นเหรอ?”

ก่อนที่หลี่อวิ๋นหว่านจะพูด เซี่ยงตงฉิงก็เข้ามาใกล้แล้ว

“รองหัวหน้าฉี คุณกล้ามาก คุณกล้าบล็อกผม!” เซี่ยงตงฉิงพูดอย่างเย็นชาด้วยใบหน้าที่มืดมนและน้ำเสียงที่เย็นชา

“ไร้สาระน่า โทรศัพท์ของผมแบตหมด” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น หยิบโทรศัพท์จากมือหลี่หลงอี้แล้วใส่ลงในกระเป๋าของเขา

หน้าจอโทรศัพท์ที่ยังคงเปิดอยู่ แต่กลับกลายเป็นสีดำหลังจากที่เขากดปิดไป

นี่มันโกหกทั้งเพ! ยิ่งไปกว่านั้นอยู่ต่อหน้าเซี่ยงตงฉิงอีก!

แต่ว่าเจียงหย่งและหลี่หลงอี้ก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ เมื่อเซี่ยงตงฉิงเข้ามาเขาก็พูดประโยคแบบนั้นๆ!

ฉีเติ่งเสียนรู้จักเซี่ยงตงฉิง และดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเซี่ยงตงฉิง? เป็นรองหัวหน้างั้นเหรอ?

เจียงหย่งรู้สึกราวกับว่าเขาถูกฟ้าผ่า และโลกทัศน์ของเขากำลังจะพังทลายลง.......

ทำไมผู้คุมเรือนจำตัวเล็กๆถึงมีเบื้องหลังและความสัมพันธ์เช่นนี้ได้?

มีสิทธิ์อะไร? มีสิทธิ์อะไร!