มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 169

ตอนแรกมากินข้าวอย่างมีความสุข แต่พอเจอพนักงานเสิร์ฟของโรงแรมเทียนตี้ทำแบบนี้ใส่พวกเขา ทําให้สีหน้าของเฉียวชิวเมิ่งดูไม่ดีเข้าไปใหญ่ และไม่พอใจมาก

ไม่ใช่แค่เฉียวชิวเมิ่งเท่านั้น แม้แต่หยางกวนกวนและหลี่อวิ๋นหว่านก็รู้สึกไม่ค่อยโอเค

เฉียวชิวเมิ่งได้ทำการจองห้องรับรองก่อน แต่กลับถูกหู่เหมินกรุ๊ปที่โผล่มากลางทางแย่งห้องรับรองของโรงแรมเทียนตี้ไปหมดเลย นี่มันหมายความว่าอะไร?

ก็เห็นได้ชัดเจนมากว่ากำลังดูถูกคนอยู่นะะ

"เรียกผู้จัดการของพวกคุณมา ไม่งั้น อย่าโทษฉันนะที่ต้องร้องเรียน!" เฉียวชิวเมิ่งพูดอย่างหงุดหงิด

พนักงานหัวเราะอย่างเหยียดหยาม และหันไปตามตัวผู้จัดการมา

พั่งซิ่วอวิ๋นกัดฟันแล้วพูดว่า "มันน่าโมโหมาก จริงๆแล้วชิวเมิ่งเป็นคนจองห้องรับรองก่อนนะ ทําไมถึงมาบอกว่าหู่เหมินกรุ๊ปจองไว้ก่อนล่ะ?!"

เฉียวกั๋วเทาตบหลังพั่งซิ่วอวิ๋นเบาๆแล้วพูดว่า "อย่าโกรธเลยโรงแรมเทียนตี้จัดเป็นธุรกิจแถวหน้าๆเลย คงมีเหตุผลแน่นอน"

ฉีเติ่งเสียนหรี่ตาลง ยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่งั้นพวกเราไปทานข้าวที่สวนดอกไม้กลางอากาศไหม?"

"สมองนายมีปัญหาหรือไง?!"

พอพั่งซิ่วอวิ๋นได้ยินประโยคนี้ ก็หันกลับมาด่าเขาทันที

แขกหลายคนที่เดินผ่านไปมาได้ยินคําพูดของฉีเติ่งเสียง ก็หัวเราะเสียงดัง

สวนดอกไม้กลางอากาศของโรงแรมเทียนตี้นั้นลอยบนฟ้าแบบจริงๆจังๆเลยนะ อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม พื้นกระจกลอยฟ้าทอดยาวออกไปประมาณ 30 ตารางเมตร ทานข้าวบนนั้นเหมือนนั่งอยู่ในอากาศ จึงได้ชื่อว่าสวนดอกไม้กลางอากาศ

"ไปทานข้าวที่สวนดอกไม้กลางอากาศงั้นเหรอ? ตลกจริงๆ ใครๆก็รู้กันว่าสวนดอกไม้กลางอากาศไม่เปิดให้เข้าง่ายๆ?"

"ใช่ สวนดอกไม้กลางอากาศ เข้าได้เฉพาะผู้ที่มีบัตรวีไอพีของทางโรงแรมเทียนตี้เท่านั้น"

"ทั่วเมืองหัวกั๋ว คนที่มีบัตรวีไอพีของโรงแรมเทียนตี้ตี้นั้น มีเพียงไม่กี่คน ไม่เกินสิบคนด้วยซ้ำ"

"ไอ่นี้มันเป็นคนโง่มั้ง คิดอยากจะไปทานข้าวที่สวนดอกไม้กลางอากาศ ตลกจริงๆ กบในกะลา!"

คํานินทาของผู้คนแถวนี้ ยิ่งทําให้พั่งซิ่วอวิ๋นโมโหมากขึ้น เธอรู้สึกว่าคําพูดที่ฟังดูน่าอับอายเหล่านี้ ไม่ใช่แค่ฉีเติ่งเสียนเท่านั้นที่ขายหน้า พวกเขาก็รู้สึกขายหน้าไปด้วย

เฉียวชิวเมิ่งพูดเสียงเบาว่า "ฉีเติ่งเสียน ในเวลานี้ นายอย่าเรียกร้องความสนใจเลยได้ไหม?สวนดอกไม้กลางอากาศสถานที่แบบนั้น ไม่ใช่คนอย่างพวกเราจะเข้าไปได้!"

"แม้แต่เจ้านายของนาย เซี่ยงตงฉิงประธานเซี่ยงนั้น ถ้าอยากไปทานอาหารที่นั่นก็ต้องรบกวนคนอื่นหาบัตรวีไอพีมาเท่านั้นถึงจะเข้าได้"

"โรงแรมเทียนตี้ที่เปิดในเมืองจงไห่สิบปีนี้ จํานวนการใช้สวนดอกไม้กลางอากาศนั้น รวมๆแล้วยังไม่เกินเก้าครั้งเลยด้วยซ้ำ! โดยเฉลี่ยแล้ว แค่ปีละครั้งเท่านั้นเอง!"

"สถานที่แบบนี้ ไม่ใช่สถานที่ที่นายอยากเข้าก็เข้าได้เลยนะ!"

ฉีเติ่งเสียนเงิบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า "ไม่ว่าสถานที่ที่หรูขนาดไหนก็มีไว้สําหรับทานข้าวไม่ใช่เหรอ? พวกคุณอยากเข้า ผมก็จะช่วยจัดการให้เอง"

พั่งซิ่วอวิ๋นเย้ยหยันว่า "นายอย่ามาโม้เลยนะ นายคิดว่านายเป็นผู้นําประเทศหรือไง อยากทําไรก็ทําได้?"

หยางกวนกวนฟังคําพูดเหล่านี้ของฉีเติ่งเสียนก็รู้สึกว่าพูดเกินจริงไปละ รู้สึกหมดคำจะพูดกับคำพูดของเขา

แต่เธอสังเกตเห็น หลี่อวิ๋นหว่านกลับทำหน้านิ่ง ในสายตาของเธอยังซ่อนความขี้เล่นอยู่เล็กน้อย

ในที่สุด จงจิงกั๋ว ผู้จัดการของโรงแรมเทียนตี้ก็มาถึงแล้ว

สิ่งที่บังเอิญกว่านั้นคือ หลังจากที่เฉียวชิวเมิ่งเห็นจงจิงกั๋ว เธอก็อึ้ง แล้วพูดว่า "จงจิงกั๋ว? นายเป็นผู้จัดการของโรงแรมเทียนตี้เหรอ?"

หลังจากที่จงจิงกั๋วเห็นเฉียวชิวเมิ่ง เขาก็อึ้งเช่นกัน จากนั้นพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัย

"แม่คะ นี่คือจงจิงกั๋ว เพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัยของหนูคะ" เฉียวชิวเมิ่งอธิบาย ให้พั่งซิ่วอวิ๋นสบายใจ

พั่งซิ่วอวิ๋นได้ยินว่าเฉียวชิวเมิ่งและจงจิงกั๋วยังมีความสัมพันธ์แบบนี้อยู่ ก็สบายใจขึ้นมา พอเป็นแบบนี้เรื่องห้องรับรองก็ถือว่าเป็นเรื่องง่ายแล้ว

จงจิงกั๋วถามขึ้นว่า "ชิวเมิ่ง หลังจากจบมหาวิทยาลัย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?"

"คืออย่างนี้ วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานสามสิบปีของพ่อแม่ฉัน ฉันจะเลี้ยงข้าวพวกท่าน และได้เชิญเพื่อนๆมาร่วมแสดงความยินดี เลยจองห้องรับรองไว้ล่วงหน้า"

"แต่พอมาถึงที่นี่ พนักงานก็บอกฉันว่า ห้องรับรองถูกหู่เหมินกรุ๊ปจองล่วงหน้าก่อนแล้ว! แต่ปัญหาคือฉันจองเสร็จเรียบร้อยแล้ว พอมาถึงก็มาทำแบบนี้ใส่ฉัน!"

"นี่ เดิมทีก็เป็นความผิดของพวกนาย ที่ยกห้องรับรองของฉันให้กับหู่เหมินกรุ๊ป อีกอย่างพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน นายทำกับฉันแบบนี้งั้นเหรอ?" เฉียวชิวเมิ่งพูดด้วยความตะลึง

จงจิงกั๋วทำหน้าเหยียดหยาม พูดขึ้นว่า "คุณเป็นใครกัน มีสิทธิ์มาแย่งห้องรับรองกับประธานหวังของหู่เหมินกรุ๊ปด้วยเหรอ?"

"นี่เห็นแก่คุณเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมนะ ผมจึงมาพบคุณและพูดคุยสักหน่อย"

"ไม่อย่างนั้น คงให้ยามไล่ไอ่คนขยะอย่างพวกคุณออกไปตั้งนานแล้ว!"

"ตักน้ำใส่กะโหลกแล้วชะโงกดูเงาของตัวเองด้วยนะ มาหาเรื่องที่โรงแรมเทียนตี้งั้นเหรอ?"

"ยังมาถามผมว่าจะจัดการยังไง จัดการบ้านคุณนะสิ!"

เฉียวชิวเมิ่งโมโหกับคําพูดของจงจิงกั๋วมาก คนอื่นก็เริ่มรู้สึกโกรธเหมือนกัน

"นาย นาย" เฉียวชิวเมิ่งโกรธจนพูดไม่ออก

"ผมทำไม? ผมก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็รีบไสหัวไป อย่ามารบกวนประธานหวังและคนอื่นเขารับประทานอาหาร" จงจิงกั๋วพูดอย่างหยิ่งผยองและไม่เห็นคนพวกนี้ในสายตา

"ยังอยากให้ผมจัดห้องรับรองให้อีกห้อง?"

"ห้องรับรองหมดแล้ว ถูกประธานหวังจองไว้หมดเลย!"

"ถ้ามีความสามารถละก็ ไปจองสวนดอกไม้กลางอากาศสิ?"

"โง่!"

เฉียวกั๋วเทาขมวดคิ้วและพูดเสียงต่ำว่า "นี่นายว่ายังไงนะ?"

"ไอ่แก่ ผมจะพูดยังไงมันเกี่ยวกับคุณหรือไง?"

"ไม่มีความสามารถก็อย่ามาทานข้าวที่โรงแรมเทียนตี้ รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!"

จงจิงกั๋วพูดอย่างไม่แยแส เขาเป็นผู้จัดการของโรงแรมเทียนตี้ เขาอยากจัดการอย่างไร ยังจะต้องให้คนอื่นมาจู้จี้จุกจิกหรือไง?!