มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 170

ฉีเติ่งเสียนฟังจงจิงกั๋วด่า ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา

“นายขำอะไร?”จงจิงกั๋วหันหน้ากลับไปมองด้วยสายตาเย็นชา

“ฉันขำว่านายทำไมเหมือนกับหมาบ้าแบบนี้ มองเห็นคนก็จะกัด?”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะจนท้องแข็ง พลางส่ายหน้า

จงจิงกั๋วสายตาเย็นชาพลางพูด“ฉันขี้เกียจพูดกับนายที่มีฐานะต่ำต้อย ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็รีบพาเฉียวชิวเมิ่งไสหัวออกไป อย่ามารบกวนธุรกิจโรงแรมเทียนตี้ของพวกเรา!”

เฉียวชิวเมิ่งถอนหายใจเข้าลึกๆ และพูด“พวกเราไปเถอะ เปลี่ยนสถานที่ก็ได้!”

เวลาที่พูดคำนี้ ดวงตาของเธอมีน้ำตาคลอ

“มีอย่างที่ไหนกัน?รังแกคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง?”

“ไม่ได้ พวกเราต้องร้องเรียนเขา!ร้องเรียนประธานของโรงแรมเทียนตี้”

พั่งซิ่วอวิ๋นกลืนความโกรธ พูดด่าทันที

สีหน้าของจงจิงกั๋วมีความเหยียดหยามมาก และพูด“ร้องเรียนฉัน?พยายามไปร้องเรียนเถอะ!”

“ถ้าหากพวกเธอหาหมายเลขโทรศัพท์ของประธานพวกเราไม่เจอ ฉันสามารถนำหมายเลขโทรศัพท์ให้กับพวกเธอ”

“ฮ่าๆ…”

“กลุ่มคนสวะ อยากจะร้องเรียนฉัน?น่าขำจริงๆ!”

หยางกวนกวนพูดตะโกนด้วยความโกรธ“พวกเราไปเถอะ อย่าเสียเวลากับหมาบ้าพวกนี้เลย!”

“หมา?ไม่รู้ว่าใครเหมือนหมากันแน่! ไม่ได้ห้องรับรอง ก็พากันเห่าอย่างบ้าคลั่ง เป็นเศษสวะจริงๆ”จงจิงกั๋วหัวเราะเยาะ

“ไม่ได้ห้องรับรอง?”ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ และเปิดปากพูด

เขายื่นมือไปชี้ด้านบนศีรษะ พูดเสียงเรียบเฉย“สวนดอกไม้กลางอากาศ วันนี้พวกเราจะไปกินที่นั่น”

จงจิงกั๋วได้ฟังก็ชะงักไปทันที หลังจากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา“ฮ่าๆ จะไปกินข้าวที่สวนดอกไม้กลางอากาศ?พวกนายเหรอ?ฮ่าๆ…”

“แม้แต่นายกอยากจะไปกินข้าวที่สวนดอกไม้กลางอากาศ ก็ต้องมีเส้นสาย ไหว้วานให้ผู้มีอิทธิพลจัดการ!”

“สวนดอกไม้กลางอากาศของพวกเรา หนึ่งปีมีลูกค้าคนหนึ่งก็ไม่เลวแล้ว!”

“พวกนายมีสิทธิ์อะไร ก็อยากจะเข้าไปกินข้าวที่สวนดอกไม้กลางอากาศ?ทำให้ฉันขำกลิ้งจริงๆ…”

“เฉียวชิวเมิ่ง เธอหาคนตลกแบบนี้จากที่ไหน?น่าสนใจจริงๆ ต่อไปให้เขามาบ่อยหน่อย จะได้ทำให้ฉันหัวเราะดังๆ”

คำพูดของฉีเติ่งเสียน ดึงดูดกลุ่มพนักงานให้พากันหัวเราะเยาะ คิดว่าคนนี้ตอแหล ยังพูดว่าอยากจะกินข้าวที่สวนดอกไม้กลางอากาศ น่าขำจริงๆ!

พั่งซิ่วอวิ๋นหันหน้ากลับมา พูดเสียงมืดครึ้ม“ยังขายหน้าไม่พอเหรอ?”

เฉียวชิวเมิ่งก็สีหน้าแย่มากและพูด“ฉีเติ่งเสียน คุณจะหุบปากได้ไหม?”

ฉีเติ่งเสียนกลับพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “วันนี้ฉันจะกินข้าวที่สวนดอกไม้กลางอากาศ ก็ต้องได้กินข้าวที่สวนดอกไม้กลางอากาศ”

“มา ให้ฉันดู นายมีคุณสมบัติที่สามารถจะกินข้าวสวนดอกไม้กลางอากาศได้ไหม?”จงจิงกั๋วพูดพลางหัวเราะ มองสังเกตฉีเติ่งเสียน

เวลาที่ฉีเติ่งเสียนกำลังอยากจะควักบัตรออกมาโยนใส่หน้าเขา ประตูห้องรับรองก็ถูกเปิดออก หวังหู่เดินออกมา

หลังจากที่จงจิงกั๋วมองเห็นหวังหู่ ก็มีท่าทางเคารพ ยิ้มและพูด“ประธานหวัง ทำไมท่านออกมาแล้ว?”

“ที่นี่กำลังก่อเรื่องวุ่นวายอะไร?”หวังหู่ชี้ไปทางฉีเติ่งเสียน และถาม

“คนกลุ่มนี้ไม่ได้ห้องรับรอง ก็ก่อความวุ่นวายที่นี่แล้ว!”จงจิงกั๋วพูด

หวังหู่พยักหน้า หลังจากนั้นก็หัวเราะ และพูด“พวกคุณต้องการห้องรับรอง?ก็พูดกับฉันให้เร็ว เรื่องเล็กน้อย!”

“ถึงยังไง วันนี้ก็เป็นวันครบรอบแต่งงานของคุณเฉียวกับคุณพั่ง ฉันให้ห้องรับรองก็ไม่มีปัญหา!”

ทุกคนอดไม่ได้ที่นิ่งอึ้งไป หวังหู่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง?

หวังหู่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จนกระทั่งเขาสั่งให้คนเตรียมถ่ายวิดีโอ แค่ฉีเติ่งเสียนมุดลงไปด้านล่างสะโพก เขากลับไปก็นำวิดีโอปล่อยออกมา ดูว่าหมอนี่จะกล้าสู้หน้าคนอื่นยังไง!

กล้าเป็นศัตรูกับเขา?เขามีวิธีที่จะเล่นสนุกจนทำให้ตาย!

“วันนี้พวกเรามากินข้าวที่นี่ ยังมากินสถานที่ที่ดีที่สุด!”ฉีเติ่งเสียนตบไหล่ของเฉียวชิวเมิ่ง พูดเสียงเรียบเฉย

เขาเพิ่งจะพูดออกไป ทุกคนก็หัวเราะเยาะ

อีกเดี๋ยวจะต้องคลานมุดผ่านหว่างขาเข้าไปในห้องรับรอง ยังต้องการกินในสถานที่ที่ดีที่สุด?

คิดว่าตัวเองเป็นลูกค้าสูงศักดิ์ของโรงแรมเทียนตี้?สามารถจะกินข้าวในสวนดอกไม้กลางอากาศได้?

เฉียวชิวเมิ่งไม่หตำหนิฉีเติ่งเสียน แต่หันหน้าไปพูดขอร้องหวังหู่“ประธานหู่ พวกเรามีความแค้นอะไรกัน?คุ้มค่ากับที่คุณทำแบบนี้?”

“ฉันขอร้องคุณ ปล่อยพวกเราไปเถอะ อย่าทรมานพวกเราเลย!วันนี้เป็นวันครบรอบงานแต่งพ่อแม่ฉัน ฉันไม่อยากให้ทุกคนไม่สบายใจ”

“ถ้าหากคุณไม่พอใจ ฉันจะคุกเข่าให้คุณก็ได้!”

พั่งซิ่วอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะกัดฟันพูด“ฉีเติ่งเสียน นายคนไร้ประโยชน์ ล่วงเกินคนทุกที่! ตอนนี้ ทำให้เฉียวชิวเมิ่งต้องขอร้องแทนนาย!”

เฉียวกั๋วเทาก็เข้ามาพูดไกล่เกลี่ย“ประธานหวัง ปล่อยวางกันไปเถอะ ฉันไม่รู้ว่าลูกเขยฉันล่วงเกินอะไรคุณ…วันนี้คุณได้โปรดกรุณา วันหลังฉันจะเยี่ยมถึงบ้าน แสดงการขอโทษ!”

หวังหู่สีหน้าเฉยชา ไม่อยากจะพูดอะไร

“พวกนายเป็นของอะไร?คู่ควรที่จะขอร้องประธานหวัง?ยังไม่เขาคุกเข่าลงอีก รีบคลานเข้าไปในหว่างขาประธานหวัง”

“สามารถคลานมุดเข้าไปได้ ก็เป็นเกียรติของนาย ยังลังเลอะไรอีกล่ะ?”

“ประธานหวังให้คลานเข้าไปในหว่างขา และยังยอมให้ห้องรับรองพวกนาย ยังจ่ายเงินให้พวกนาย พวกนายไม่รู้จักทะนุถนอม ยังจะเจรจาต่อรองไม่หยุด?!”

ทุกคนสีหน้าสนใจ ล้วนกำลังมองดูเรื่องสนุก

จงจิงกั๋วเดินมาด้านหลังของฉีเติ่งเสียน เตะเข้าไปที่ขาของเขา และพูดด่า“ยังไม่รีบคุกเข่า รีบคลานเข้าไปอีก?!”