มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1977

จ้าวหงหนีพลิกดูหนังสือหมากรุกในมือไปพลาง เดินเข้าสู่โบกี้ของตนเอง ก่อนจะเข้าไปในห้องรับรองส่วนตัว

เธออ่านด้วยความเพลิดเพลิน ตั้งใจอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย สำหรับเธอแล้ว หมากรุกคือชีวิตที่สองของเธอ

ทว่าในตอนนั้นเอง กลับมีมือใหญ่ข้างหนึ่งยื่นมาบดบังสายตาเธอ แล้วคว้าหนังสือหมากรุกไปอย่างหน้าตาเฉย

“ฮ่าๆๆ บังเอิญจริงๆ เลย! เจอกันบนรถไฟแบบนี้ เธอก็จะไปจังหวัดซีเทียนเหมือนกันใช่ไหม?!” เสียงหัวเราะสดใสร่าเริงดังขึ้น ชายร่างใหญ่ผู้หนึ่งใบหน้าแดงปลั่งเอ่ยถามด้วยท่าทีเป็นกันเอง

มุมปากของจ้าวหงหนีอดกระตุกขึ้นมาไม่ได้ เธอเงยหน้าขึ้นมองชายร่างยักษ์ตรงหน้า ก่อนกล่าวเสียงเย็นชา “ถ้านายเอาหนังสือหมากรุกของฉันไปเช็ดตูดอีก ฉันจะซัดนายให้ตายแน่ แบบไม่ปรานีเลยด้วย!”

คนที่กล้าทำเรื่องงี่เง่าอย่างขโมยหนังสือหมากรุกของคนอื่นไปเช็ดก้น ก็มีจิ่วเฮิงคนเดียวที่กล้าทำ

และก็ไม่ผิดจากที่คิด พอจิ่วเฮิงได้ยินคำเตือนของจ้าวหงหนี ก็ถึงกับตัวสั่นไปหนึ่งที จากนั้นก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “เธอซัดฉันไม่ตายหรอก มีแต่จ้าวหงซิ่วเท่านั้นแหละที่ทำได้”

จ้าวหงหนียื่นมือไปฉวยเอาหนังสือหมากรุกกลับคืนจากมือจิ่วเฮิงทันที ก่อนพูดอย่างเย็นชาว่า “ซวยจริงๆ ไม่คิดว่าจะมาเจอนายบนรถไฟ”

แต่จิ่วเฮิงกลับว่า “แต่ฉันดีใจนะ ได้เดินทางไปด้วยกันแบบนี้ มีความสุขมากเลย!”

จ้าวหงหนีถอดรองเท้าผ้าใบออก แล้วเอนตัวลงบนเตียงนอนในห้อง ใช้หนังสือหมากรุกบังสายตาไว้ ตั้งใจจะอ่านต่อ ไม่อยากพูดกับจิ่วเฮิงอีก

จิ่วเฮิงก็เอนตัวนั่งลงเช่นกัน แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉีเหล่าลิ่วแม่งไม่จริงใจเลย ทิ้งฉันไว้ที่หนานหยาง แล้วก็วิ่งมาร่วมวงสนุกที่ซีเทียนคนเดียว”

จ้าวหงหนีพลิกหน้าหนังสือไปโดยไม่ละสายตา ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “ดูเหมือนว่านายจะเป็นคนที่ทนเหงาไม่ไหวสินะ”

จิ่วเฮิงตอบว่า “ฉันอย่างฉันน่ะ โดนขังอยู่ในเจดีย์ซือกัวมาหลายปี ยังจะทนเหงาไม่ไหวอีกเรอะ? ตอนนี้ดีดตัวออกมาได้แล้ว จะปล่อยให้เหงาอีกได้ไง!”

จ้าวหงหนีได้ยินแล้วก็เกิดไอเดียขึ้นมาทันที “งั้นให้นายไปช่วยฉันทำอะไรที่น่าสนใจกว่านี้ดีกว่า”

จิ่วเฮิงได้ยินก็ลุกฮือขึ้นมาทันที พร้อมรอยยิ้มกว้าง “เอาสิ! ว่าแต่ว่า เธออยากชวนฉันไปทำอะไรสนุกๆ กันล่ะ?!”

จ้าวหงหนีจึงเล่าเรื่องของขบวนการค้ามนุษย์ให้เขาฟัง จิ่วเฮิงฟังแล้วถึงกับหน้าเครียด แววตาเต็มไปด้วยโทสะ

“ไอ้สัตว์พวกนี้ ไม่ใช่คน! ถ้าฉันฉันเจอพวกมันเข้า จะชกให้หัวหมุนทีละคน ส่งพวกมันไปพบพระเจ้าศักดิ์สิทธิ์ แล้วให้เทียนจุนลงโทษให้หนักเลย!” จิ่วเฮิงพูดอย่างโกรธเคือง

จ้าวหงหนีฟังแล้วถึงกับนิ่งไปชั่วครู่ ฉัน พระเจ้าศักดิ์สิทธิ์ เทียนจุน นี่มันลำดับพิลึกอะไรกันเนี่ย?

แต่เธอก็ไม่คิดมากนัก ก่อนจะพูดว่า “คนอย่างนายตัวใหญ่ล่ำขนาดนี้ มีหวังอาจจะโดนพวกนั้นเล็งเป้าก็ได้นะ”

สัดส่วนของผู้ชายที่หายตัวไป ย่อมไม่สูงเท่าผู้หญิง สำหรับองค์กรนี้ หญิงสาวหน้าตาดีมีมูลค่าสูงกว่ามาก ส่วนผู้ชาย ก็แค่เป็นอะไหล่สำหรับซ่อมรถหรูเท่านั้นเอง

สรุปแล้วก็คือ การที่จิ่วเฮิงจะใช้วิธีคล้ายๆ กันเพื่อแทรกซึมเข้าไปในองค์กรนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ต้องพึ่งดวงล้วนๆ

จิ่วเฮิงฟังแล้วก็ถึงกับยืดอกอย่างภูมิใจ “พวกหมอนวดในออนเซ็นหนานหยางยังชมว่าร่างกายฉันดีเลยนะ นี่ไม่ได้โม้!”

จ้าวหงหนีคิดในใจ: “ไอ้บ้านี่ กลายเป็นหลวงจีนเจ้าชู้ไปแล้วจริงๆ ด้วย! สมแล้วที่อยู่กับฉีเติ่งเสียนนานเกิน คนดีแค่ไหนก็โดนดึงลงไปหมด!”

“เรื่องที่เธอพูดมาน่ะ ฉันสนใจมากเลยนะ ปราบคนเลว ลงโทษคนชั่ว ช่วยเหลือชาวบ้าน ทำเพื่อสวรรค์!” จิ่วเฮิงพูดอย่างตื่นเต้น “ถ้าโชคร้ายจริงๆ โดนพวกค้ามนุษย์จับไปเป็นอะไหล่ ฉันก็จะฉวยโอกาสนั้น ฆ่าพวกมันทุกคนแล้วตรึงไว้กับผนังให้หมด!”

“ไม่…… ห้ามตรึงพวกมัน……”

“ไม่งั้นพวกงั่งในเน็ตจะหาว่าเป็นฝีมือของไอ้แก่ฉีอีก แล้วก็ลืมไปเลยว่าเป็นฝีมือของฉันต่างหาก!”

“ฉันต้องฆ่าพวกมันให้เกลี้ยง แล้วใช้เลือดของพวกมันเขียนป้ายใหญ่ๆ ขึ้นมาว่า——”

เพราะเขาคนนี้เคยโดนจ้าวหงซิ่วซัดมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน หนักสุดก็ตอนที่เอาหนังสือหมากรุกของเธอไปเช็ดก้น จนเกือบโดนตีตับแตกตาย

เพราะฉะนั้น สำหรับคนอย่างจ้าวหงซิ่ว เขาก็แอบเกรงใจอยู่ไม่น้อย….. ท้ายที่สุดแล้ว คนบ้า ฆ่าใครก็ไม่ผิดนี่นา!

พอทำให้จิ่วเฮิงเงียบปากลงได้แล้ว จ้าวหงซิ่วก็หันกลับมาอ่านหนังสือหมากรุกของเธอต่ออย่างสงบ

แต่จิ่วเฮิงก็นั่งไม่ติดซะที สุดท้ายก็ทนไม่ได้ เอ่ยขึ้นว่า “ด้วยฝีมือหมากรุกห่วยๆ ของเธอน่ะ ถึงจะอ่านหมดทุกเล่มในโลกนี้ ก็คงไม่พัฒนาไปไหนหรอกมั้ง!”

จ้าวหงซิ่วได้ยินก็วางหนังสือลงช้าๆ หันมามองเขา แล้วพูดว่า “ดูท่านายคงอยากตาย?”

“ปัง ปัง ปัง ——”

เสียงซัดกันดังลั่นห้องพัก จากนั้นอีกไม่กี่นาทีก็เงียบลง

พนักงานรถไฟได้ยินเสียงผิดปกติก็รีบมาเปิดประตูดู เห็นข้างในก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ผู้ชายคนหนึ่งนอนคว่ำอยู่บนเตียงเหมือนหลับสนิท ผู้หญิงคนหนึ่งก็นั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจ

“เมื่อกี้มีเสียงดังอะไรกันน่ะ?” พนักงานถามอย่างสงสัย

“บางทีคุณอาจจะหูฝาดก็ได้นะ” จ้าวหงซิ่วตอบเรียบๆ

จิ่วเฮิงฟื้นขึ้นมาอย่างช้าๆ เจ็บจนรู้สึกเหมือนเครื่องในตัวเกร็งไปหมด อยากจะอาเจียนออกมา

“โอ๊ย เจ็บจนจะตายแล้ว…… แต่ทำไม……”

“มันฟินขนาดนี้วะ?!!!”