มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 351

เซี่ยงตงฉิงแข็งแกร่งมาก ในสายตาของคนจำนวนมาก เธอสามารถถืออัฐิของพ่อปรากฏตัวในการประชุมของผู้บริหารเพื่อแย่งอำนาจ

เธอสามารถพูดว่าเผาศพพ่อ ได้อย่างเย็นชาโดยไม่รู้สึกอะไร

ในสายตาของทุกคน เธอมีจิตใจดื้อรั้น ยืนหยัดด้วยเซี่ยงกรุ๊ป ยิ่งใหญ่และแข็งแกร่ง แทบจะกลายเป็นชีวิตของพ่อเธอ

เพียงแต่ ในสายตาของฉีเติ่งเสียน เซี่ยงตงฉิงคือไร้เดียงสา

ไม่ผิด ก็คือไร้เดียงสาจริงๆ

เขาเติบโตมาในเรือนจำโยวตู สำนักศาสนาและสำนักนักคิดต่างๆ คนเลวนานาชนิด เรื่องที่น่าสยดสยองน่าอนาถไม่เคยได้ฟัง?

เซี่ยงตงฉิงหมกมุ่นกับการตายของพ่อแต่ไม่มีน้ำตา เธอดื้อรั้นคิดว่าเซี่ยงกรุ๊ปคือมรดกเพียงอย่างเดียวที่พ่อทิ้งไว้ให้เธอ เธอจำเป็นต้องทำให้เซี่ยงกรุ๊ปดีที่สุด

เธอไม่เคยคิด ความหวังที่พ่อมีกับลูกมากที่สุด คือสามารถทำให้พวกเขามีชีวิตอย่างมีความสุข แต่ไม่ใช่เหนื่อยล้าแบบนี้

ฉีเติ่งเสียนก็แบกรับภาระพวกนี้ไว้ แต่เขาไม่ได้บังคับให้ตัวเองทรมานขนาดนี้ แต่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

นำความเจ็บปวดควักมาให้คนอื่นดู?หลังจากนั้นฝ่ายตรงข้ามจะเข้าใจตัวเอง เห็นใจตัวเอง?

หมกมุ่นกับความเจ็บปวดที่ผ่านไปแล้ว สร้างความเจ็บปวดที่น่าเศร้าขึ้นมา?

สำหรับการพึ่งพาที่ถูกพวกเลวโฉดชั่วในเรือนจำเรียกว่ารองหัวหน้าใหญ่ ไม่มีอยู่จริง

สำหรับฉีเติ่งเสียน ตอนนี้เซี่ยงตงฉิงเรื่องที่ควรจะทำก็คืออยู่ข้างกายอาฝู เป็นคนแก่เพียงคนเดียวที่ดีกับเธอ

ดังนั้น เธอควรจะรู้จักคิดหน่อย ไม่ควรให้อาฝูกังวลปัญหาร่างกายของเธอ

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าตัวเองควรจะสั่งสอนเซี่ยงตงฉิง

ในเมื่อจะสั่งสอนเธอ ก็จำเป็นต้องพบเธอ

ดังนั้นเขาจึงมาแล้ว

หลังจากนั้น เขาเดินเข้าไปในห้องของเซี่ยงตงฉิง

เซี่ยงตงฉิงกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน ดวงตาทั้งสองข้างแดง ดินสอยังม้วนอยู่บนเส้นผม เธอคล้ายๆกับดื้อรั้น พูดพึมพำกับตัวเอง กำลังวางแผนเขมือบกินสวี่กรุ๊ปทีละนิดอย่างแม่นยำ

เซี่ยงตงฉิงในตอนนี้ สวมชุดนอน ผมยุ่งเหยิง มองไม่ออกว่า เธอเป็นผู้ควบคุมเซี่ยงกรุ๊ปที่ยิ่งใหญ่

“นายมาได้ยังไง?ไสหัวออกไป!”เซี่ยงตงฉิงได้ยินเสียงฝีเท้า อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น หลังจากที่มองเห็นฉีเติ่งเสียน ก็รีบตะโกนด้วยความโกรธ

เสียงของเธอแหบแห้ง เหมือนมีคนเอาทรายไปอุดไว้ในลำคอของเธอ

ฉัเติ่งเสียนกลับส่ายหน้า และพูด“ประธานเซี่ยง วันนี้เธอขี้เหร่จริงๆ!”

เซี่ยงตงฉิงพูดเสียงเย็นชา“ฉันอยากให้นายดู?ลุงฝู คุณอยู่ที่ไหน รีบพาหมอนี่ออกไปเดี๋ยวนี้!”

ฉีเติ่งเสียนเดินมาถึงตรงหน้าเธอ ยื่นมือออกไปกดโน้ตบุ๊กเธอไว้ ฝืนยิ้มและพูด“เธอควรพักผ่อนได้แล้ว!”

“ร่างกายของฉันฉันรู้ชัดเจนดี ไม่จำเป็นต้องให้นายมาเสแสร้งที่นี่!นายไม่ใช่แคร์เงินลงทุนห้าหมื่นล้านของตัวเองไหม?”เซี่ยงตงฉิงพูดเหยียดหยาม

“แน่นอนว่าฉันแคร์เธอ ไม่อย่างนั้น เธอคิดว่าฉันจะเป็นห่วงเธอที่เป็นคนบ้าทำไม?”มือของฉีเติ่งเสียนกดอยู่บนโน้ตบุ๊ก พูดเสียงเรียบเฉย

ดวงตาของเซี่ยงตงฉิงก็ยิ่งแดง เต็มไปด้วยเลือด ใบหน้ามีรอยยิ้มเย็นชา

“เงินห้าหมื่นล้านนั้นของนาย จะไม่ลดน้อยลง ควรที่จะให้นาย ก็ไม่น้อยเหมือนกัน!”เซี่ยงตงฉิงก็พูด“ตอนนี้ เก็บความหวังดีจอมปลอมไว้ หลังจากนั้นก็ไสหัวออกไปจากบ้านฉัน!”

ฉีเติ่งเสียนยักไหล่ และพูด“เธอคิดว่าฉันอยากจะสนใจเธอ?ถ้าไม่ใช่ลุงฝูโทรศัพท์มา กังวลเกี่ยวกับร่างกายของเธอ ฉันคงจะไม่มา”

เซี่ยงตงฉิงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความโกรธ“ยุ่งเรื่องชาวบ้าน!”

ดังนั้น เขาที่ไม่กลัวเซี่ยงตงฉิง ก็ถูกเซี่ยงตงฉิงกัดอย่างรุนแรง

“แม่ง เธอเป็นสุนัขเหรอ!”ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะโกรธขึ้นมา ตบไปที่ก้นของเซี่ยงตงฉิง

ตบนี้ไม่ยั้งมือ ตบเสียงดังมาก เพียะ ร่างกายของเซี่ยงตงฉิงกระโดดขึ้นมาจากบนพื้น

ในปากของเธอ ก็ร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

“ให้เธอพักผ่อนดีๆเธอก็ไม่เชื่อฟัง!เธอไม่รู้จักคิด ทำให้คนแก่เป็นห่วงเธอ”วันนี้ฉีเติ่งเสียนเดิมทีถูกเซี่ยงตงฉิงทำให้ไม่มีความสุข และยิ่งถูกกัด ก็ยิ่งเหมือนเอาน้ำมันราดในกองไฟ

เขายกฝ่ามือของตัวเอง นำของบนโต๊ะเซี่ยงตงฉิงผลักออกไป หลังจากนั้นก็ดึงตัวเธอนอนคว่ำลงบนโต๊ะใช้ฝ่ามือตีก้นเธอหลายครั้ง

ฉากนี้ เหมือนกับผู้ใหญ่กำลังสั่งสอนที่ลูกของตัวเองไม่เชื่อฟัง

เซี่ยงตงฉิงก็คิดไม่ถึงว่า ชั่วชีวิตนี้ของตัวเองจะถูกผู้ชายกดลงบนโต๊ะ สั่งสอนเหมือนกับเด็กแบบนี้

สองสามฝ่ามือที่ตีลงไป เจ็บจนเธอรู้สึกเหมือนเนื้อฉีกขาด น้ำตาก็ไหลออกมาแล้ว

ในปาก ก็ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดและอัดอั้น

“ให้เธอพักผ่อนคือเพื่อตัวเธอเอง ไม่รู้ว่าจะทำปัญหาที่ไม่มีทางแก้ไขทำไม?”

ฉีเติ่งเสียนสองสามฝ่ามือที่ตีนี้ ตีจนเซี่ยงตงฉิงทั้งร่างก็เป็นอัมพาตอยู่บนโต๊ะ ขาทั้งสองข้างสั่นเทา จนกระทั่งยืนไม่มั่นคง ก็ไหลลงไปแล้ว

เซี่ยงตงฉิงถูกฉีเติ่งเสียนตีจนร้องไห้ แต่ไม่ได้ร้องไห้อย่างน่าเวทนา เสียงเบามาก แต่น้ำตากลับไหลออกมาเยอะ

ฉีเติ่งเสียนก็พูด“ตอนนี้รู้ว่าเก่งกาจแล้วไหม?ไม่ใช่ใครก็จะปล่อยให้เธอทำตามอำเภอใจ อย่างน้อย แต่ไม่ใช่ฉัน!”

ในปากของเซี่ยงตงฉิงร้องไห้ฮือๆ หลังจากนั้น อารมณ์ก็พังทลาย ร้องไห้เสียงดังขึ้นมา

เจ็บปวดก็แค่ในช่วงแรก สุดท้ายที่ทำให้เธอร้องไห้ออกมา ก็คือความกดดันและความเจ็บปวดที่เธอแบกไว้ในชีวิต