มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 358

แน่นอนว่าหวงชงไม่รู้ว่าฉีเติ่งเสียนคิดอย่างไรในใจ และยังคิดเต็มหัวว่าตัวเองต้องสร้างผลงานอีก เพื่อที่จะให้เขารับเป็นศิษย์

วันนี้เซี่ยงกรุ๊ปมีปัญหากันนิดหน่อย แต่เมื่อเซี่ยงตงฉิงมาถึง เธอก็ได้จัดการกับความวุ่นวายนี้

ไม่นานฉีเติ่งเสียนก็ถูกเซี่ยงตงฉิงเรียกเข้าไปในห้องทํางาน เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า "ฉันไม่อยากเล่นกับสวีเอ้าเสวี่ยอีกต่อไปแล้ว วันนี้เธอลงทุนหลายหมื่นล้านเข้ามา คงใกล้จะถึงเวลาที่เราลงมือแล้วนะ"

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า เห็นได้ชัดว่าสวีเอ้าเสวี่นก็คิดว่าวันนี้เซี่ยงตงฉิงต้องตายแน่นอน ก็เลยลงทุนเงินจํานวนมากเพิ่มขึ้น

ในเมื่อนางอยากตายขนาดนี้ แน่นอนว่าเซี่ยงตงชิงก็ยินดีที่จะส่งนางลงนรกเร็วๆอยู่แล้ว

"โอเค งั้นก็ทําตามที่คุณต้องการเลย" ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเด็ดขาด

ในขณะที่ทั้งสองกําลังปรึกษากันอยู่ เลขาน้อยก็เคาะประตู ชะโงกหน้าเข้ามาอย่างระมัดระวังและพูดว่า"ประธานเซี่ยง ประธานหวังมาหา"

เซี่ยงตงฉิงขมวดคิ้วว่า "ประธานหวังคนไหน?!"

"ผมเอง! หวังหู่!"

ก่อนที่เลขาน้อยจะตอบ เสียงของหวังหู่ก็ดังขึ้นจากประตูด้านนอก

พอหวังหู่ผลักประตูเปิดออก ก็เดินเข้ามา เขาสวมสูทสีดํา ดูหล่อเหลาและกระปรี้กระเปร่ามาก

หลังจากเซี่ยงตงฉิงเห็นหวังหู่ เธอก็มีแววตาอยากจะฆ่าเขาขึ้นมา เรื่องราวในวันนี้ได้ล้ำเส้นเธอแล้ว ทําลายดินแดนบริสุทธิ์สุดท้ายในใจของเธอ

พวกเขา อยากจะกำจัดเธอทิ้งในวันที่เธอฝังศพพี่ชายตรงที่สุสานบิดามารดาของเธอ!

"ในเมื่อมาแล้ว งั้นก็เข้ามานั่งหน่อยสิ!" เซี่ยงตงฉิงพูดอย่างเฉยเมย

หวังหู่เห็นว่าฉีเติ่งเสียนก็อยู่ด้วยจึงพูดว่า "ไม่คิดว่าอากาศแบบนี้ จะมีแมลงวันด้วย"

ฉีเติ่งเสียนมองเขาด้วยรอยยิ้ม คิดในใจว่าถ้าฆ่าหวังหู่ที่นี่ ผลกระทบจะเลวร้ายเกินไปหรือเปล่า?

แน่นอนว่าเขาก็อยากอู้งาน ฆ่าคนด้วยวิธีที่ง่ายที่สุด แต่ถ้าทําแบบนี้เลยคงเป็นปัญหาใหญ่แน่ๆ

"หวังหู่ คุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม?" เซี่ยงตงฉิงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เอานิ้วเคาะโต๊ะเบาๆเป็นทีเป็นที เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ไม่ดีมาก

หวังหู่ยิ้มแล้วพูดว่า "ผมได้ยินมาว่าวันนี้คุณประสบอันตรายเล็กน้อย เลยตั้งใจมาดูแลหน่อย ดูว่าคุณเป็นอะไรหรือเปล่า"

เซี่ยงตงฉิงตอบว่า "ใช่เหรอ? ไม่คิดว่าประธานหวังจะมีน้ำใจและห่วงใยฉันขนาดนี้เลย!"

หวังหู่มองเซี่ยงตงฉิงแล้วพูดว่า "ความห่วงใยที่ผมมีต่อคุณไม่เคยลดลงเลย เพียงแต่คุณไม่เคยรับไว้"

เซี่ยงตงฉิงไม่ตอบ

ฉีเติ่งเสียนยังคิดอยู่ว่าจะฆ่าคนดีไหม

"ถ้าจะหยุดตอนนี้ยังทัน พวกเรามาร่วมมือกัน เซี่ยงกรุ๊ปต้องยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งขึ้น"

"อีกอย่าง คุณก็ไม่ต้องเผชิญประสบอันตรายถึงแก่ชีวิตอีก"

"ฝั่งประธานสวี ก็จะไว้หน้าผมด้วย"

หวังหู่พูดกับเซี่ยงตงฉิง แววตาซับซ้อน

เซี่ยงตงฉิงหัวเราะและพูดว่า "หวังหู่ คุณคิดว่าฉันโง่ใช่ไหม?"

"สู้เซี่ยงกรุ๊ปไม่ได้ ก็เลยอยากฆ่าฉัน!"

"พอฆ่าฉันไม่สำเร็จ ตอนนี้มาเสแสร้งตีหน้าซื่อกับฉันเหรอ?"

หวังหู่พูดอย่างใจเย็นว่า "ผมแค่พูดความจริงเท่านั้น ถ้าคุณยังคงดื้อรั้นต่อไป ไม่ช้าก็เร็วคุณก็ต้องตายอยู่ดี"

เขามองไปที่ฉีเติ่งเสียน พูดอย่างเฉยเมยว่า "เขาอาจจะสามารถปกป้องคุณได้สองสามครั้ง แต่คุณไม่ได้โชคดีแบบนี้ทุกครั้ง"

แน่นอนว่าเขารู้ว่าดินสอที่เซี่ยงตงฉิงปักอยู่บนมวยผมนั้นหมายถึงอะไร แทบจะไม่มีใครสามารถสัมผัสดินสอของเซี่ยงตงฉิง

ผู้ชายคนหนึ่ง สามารถหยิบจับสิ่งที่ผู้หญิงหวงแหนที่สุด ความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนนี้เป็นอย่างไร ก็ชัดเจนแล้ว

ดังนั้น ในตอนนี้หวังหู่จึงโกรธมาก หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

เขาแทบอยากจะคว้าดินสอแท่งนั้นมาแล้วแทงมันเข้าไปในคอของฉีเติ่งเสียน

น่าเสียดายที่เขาเข้าใจดีว่าตัวเองไม่ใช่จอห์นวิคที่สามารถฆ่าคนสามคนด้วยดินสอเพียงแท่งเดียว ดังนั้นเขาจึงระงับความโกรธของเขาไว้

"พวกคุณยั่วยุผมโกรธได้สําเร็จแล้ว ตามที่พวกคุณหวัง สงครามนี้มาแบบโหมกระหน่ำแน่ๆ!" หวังหูระงับความโกรธและยิ้มเล็กน้อย จากนั้นหันหลังเดินออกไปทางประตู

"ประธานหวัง" ขณะนี้ฉีเติ่งเสียนตะโกนเรียกอย่างเย็นชา

หวังหู่หันมาแล้วขมวดคิ้ว

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็นว่า "ขาของตงฉิงยาวมากจริงๆ หน้าอกก็มีความเด้งมากเลยนะ"

ทันใดนั้นกําปั้นของหวังหู่กําแน่น เขายอมทำลายถ้าหากไม่ได้ครอบครอง แน่นอนว่าไม่อยากให้คนอื่นได้ไปเหมือนกัน

เสียงกรุบๆดังมาจากข้อต่อกระดูกของเขา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ปล่อยหมัดของเขา

เมื่อเห็นหวังหู่ไม่สนใจ ฉีเติ่งเสียนก็ผิดหวังเล็กน้อย

"อีกอย่าง"

"ระวังหัวตัวเองไว้ด้วย"

ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้นอีกในขณะที่หวงหู่เดินออกจากห้องทำงาน

หวังหู่หันไปมองฉีเติ่งเสียนและหัวเราะเยาะว่า "ถ้ากล้าพอ คุณก็มาเอาเลย!"