มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 362

“เฮ้ย…”

ทั้งร่างของหวังหู่ก็สั่นเทาขึ้นมา ในลำคอก็มีเสียงประหลาดใจ

เสียงแบบนี้ ต้องหวาดกลัวถึงขีดสุดถึงจะเกิดขึ้นมาได้

ปากของเขาถูกฉีเติ่งเสียนอุดไว้ ทำได้เพียงส่งเสียงจากในลำคอ ทั้งร่างไม่หยุดที่จะสั่นเทา

“คิดไม่ถึงใช่ไหม?”

“ฉันจะสามารถเข้ามาในเขตฐานทัพฆ่านายได้?”

“ถ้าจะตำหนิ ก็ตำหนิที่ตัวเองทำเรื่องที่เลวทราม ไม่รู้ขอบเขต”

ในมือของฉีเติ่งเสียนมีกริชเล่มหนึ่ง เขาก้มหน้า จ้องมองหวังหู่ที่ถูกควบคุมไว้อย่างเย็นชา

หวังหู่สายตาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด รีบส่ายหน้า ในลำคอพูดคำว่าขอโทษ

“ตอนนี้ขอโทษก็สายเกินไปแล้ว ฉันไม่ฆ่านาย นายก็จะไปฆ่าอาฝู”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหน้า กริชจออยู่ที่ทรวงอกของหวังหู่แล้ว

หวังหู่รู้สึกได้ถึงปลายมีดที่เย็นปักเข้าไปที่เนื้ออย่างเยือกเย็น ความเย็นชานั้น ทำให้เขารู้สึกพังทลาย น้ำตาก็ไหลออกมา

ฉีเติ่งเสียนไม่รีบร้อน มือขวาที่กุมมีดของเขาราวกับกำลังถือปืนยิงนักโทษประหารอย่างมั่นคง ค่อยๆแทงลงไปที่ทรวงอกของหวังหู่

เขาแทงอย่างช้าๆ และแม่นยำ หลีกเลี่ยงไม่ให้เลือดกระเซ็นออกมา

หวังหู่รู้สึกได้ถึงเนื้อที่ทรวงอกถูกปลายมีดค่อยๆแทงเข้าไป รสชาติที่เหน็บหนาวทำให้คนบ้าคลั่ง ทำให้ร่างกายท่วมตัวของเขาอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา ทำให้เสียใจภายหลังที่ตัดสินใจทำเรื่องที่โง่

เขาควรจะซื่อสัตย์สักหน่อย

เขาควรจะฟังคำแนะนำของสวีเอ้าเสวี่ย

แต่ตอนนี้ ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว เขาไม่มีโอกาสได้สำนึกแล้ว

“ฉึก”

หวังหู่ได้ยินเสียงปลายมีดแทงลงมาที่เนื้อของตัวเอง หลังจากนั้นก็มีหลอดเลือดอยู่ข้างในรู

มือของฉีเติ่งเสียนมั่นคงมาก ต่อให้สีหน้าของหวังหู่เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมขึ้นมา เขาก็ยังมั่นคง

สุดท้าย กริชก็แทงเข้าไปในหัวใจของหวังหู่

หวังหู่ก็ดิ้นรนขึ้นมาอย่างรุนแรง เลือดที่เหมือนน้ำพุไหลออกมาจากนิ้วมือของฉีเติ่งเสียน เขาดิ้นรนอย่างรุนแรงเวลาที่จะใกล้จุดจบ

สุดท้ายฉีเติ่งเสียนก็มองสังเกตหวังหู่ ค่อยๆพูด“ฉันไม่รับคำขอโทษจากคนแบบนาย หน้าที่ของฉันก็คือนำนายส่งไปในนรก ส่วนจะให้อภัยพวกนายไหม นั่นเป็นปัญหาของพญายม”

ฉีเติ่งเสียนพูดจบ ลูกตาของหวังหู่ก็เริ่มหย่อนยาน

ความโหดเหี้ยมของเมืองจงไห่ !ก็คือความตาย

ฉีเติ่งเสียนดึงกริชออกมา และตัดศีรษะ หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อคลุมของหวังหู่นำศีรษะห่อไว้แล้วผู้ไว้บนเอวของตัวเอง

หยดเลือดไหลจากระหว่างเอวของฉีเติ่งเสียนลงบนพื้น

เขาลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ หลังจากนั้นก็กระโดดออกทางหน้าต่าง ตกลงสู่พื้นดิน

ก็เป็นเวลานี้พอดี ร่างหนึ่งปรากฏตัวท่ามกลางสายฝน ร่างผอมสูงและสวยงาม

“อวี้เสี่ยวหลง?!”ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้ากระตุก โครงกระดูกมีเสียงแกร๊กดังขึ้นมา

ไม่นาน ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนทันที จากใบหน้าที่หล่อเหลาเฉื่อยชากลายเป็นใบหน้าที่อัปลักษณ์ แก้มตอบปากแหลม

อวี้เสี่ยวหลงพูดเสียงเย็นชา“ใจกล้ามาก นึกไม่ถึงว่าจะแอบเข้ามาฆ่าคนที่ฐานทัพทหารกลางดึก นายเป็นใคร?”

หลังจากที่พูดจบ ร่างกายของเธอก็ดังครั่นเครือ พูดเสียงดัง น้ำท่วมขังที่อยู่บนพื้นระเบิดออก กลายเป็นม่านน้ำ

อวี้เสี่ยวหลงราวกับมังกรที่มีพลัง ชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงตรงหน้าฉีเติ่งเสียน ยกมือขึ้นปล่อยหมัดออกไป!

“เพียะ!”

ฉีเติ่งเสียนหดไหล่กลับมา ปกป้องใบหน้าของตัวเองไว้ เหมือนกับเสือตัวใหญ่กำลังล้างหน้า

แส้ของอวี้เสี่ยวหลงฟาดลงบนแขนของฉีเติ่งสียน เสียงผลัวะดังขึ้นมา

“ไม่ตอบโต้?”อวี้เสี่ยวหลงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง หลังจากที่ตัวเองได้พบกับชายอัปลักษณ์คนนี้ เห็นได้ชัดเจนว่าสามารถตอบโต้ตัวเองได้ แต่เลือกที่จะป้องกันตัว ไม่ได้จู่โจมกลับ

“ในเมื่ออยากเป็นเต่า ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะตีเต่าให้แตก!”

อวี้เสี่ยวหลงพูดสบถ ปลายเท้าแตะพื้น ร่างกายยกสูงขึ้น เหวี่ยงหมัดอย่างเต็มแรง ต่อยเข้าไป!

หมัดนี้ เหมือนฐานหินขนาดใหญ่หล่นลงมา จะทับคนให้ตาย

เพียงแต่ ชั่วพริบตาเดียวนี้ ฉีเติ่งสียนก็ขยับ ร่างหดตัวเป็นวงกลม กลายเป็นเหมือนไข่ไก่หนึ่งฟอง กลิ้งออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่กลิ้งออกมาแล้ว ร่างกายของเขาก็ดีดตัวขึ้นมา แผ่นหลังขยับ เนื้อขาทั้งสองเต็มไปด้วยพลัง เหมือนกลับม้าดุร้ายที่พุ่งเข้ามา

“อยากจะหนี?!”อวี้เสี่ยวหลงพูดตะโกนด้วยความโกรธ

เมื่อกี้หมัดนั้นของเธอ มีพลังที่สะสมไว้เล็กน้อย

เธอคิดไม่ถึงว่า ฝ่ายตรงข้ามจะปลิ้นปล้อน ชั่วพริบตาเดียวก็มองเห็นถึงพลังที่สะสมของเธอ ฉวยโอกาสนี้หนีรอด

การเคลื่อนไหวนี้ ยังทำให้ทหารลาดตระเวนตกใจ

เวลาที่ฉีเติ่งเสียนวิ่งไปข้างหน้า ก็พบกับทหารลาดตระเวนที่ถือปืนวิ่งเข้ามา

“แม่ง เรื่องยุ่งยากใหญ่แล้ว!”

เขาด่าในใจ หดตัวและดีดตัวขึ้นไป

พวกทหารก็ตอบสนองกลับมาอย่างรวดเร็ว ทุกคนก็พุ่งเข้าหาเขา

ในเขตที่อยู่อาศัย เสียงปืนก็ดังขึ้น เสียงปืนและแสงไฟกะพริบระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า!