มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 385

ทันใดนั้นก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามา!

บุคคลนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเหวินซือซุ่น

เหวินซือซุ่นมาพร้อมกับสวีอานและสวีหยาง พ่อกับลูกชาย

“เหวินซือซุ่น?!” หลังจากที่ซ่งจือเหมยเห็นเขา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันทีก่อนเธอจะร้องอุทานออกมา

หลี่อวิ๋นหว่านอดไม่ได้ที่จะถาม: “แม่ เขาเป็นใคร?”

ซ่งจือเหมยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม: “เหวินซือซุ่น นายท้ายเรือหนุ่มของหลงเหมินในเมืองโมตู... ก็เป็นอัจฉริยะหนุ่มที่มีชื่อเสียง!”

ทุกคนในปัจจุบันอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเมื่อเห็นการมาถึงของเหวินซือซุ่น

ทุกคนรู้ดีว่าปัจจุบันซ่งจือเหมยกำลังต่อสู้ เพื่ออำนาจกับผู้ถือหางเสือเรือหนุ่ม ผู้ถือหางเสือเรือหนุ่มหลงเหมินแห่งโมตูอยู่ที่นี่ คาดว่าจะต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่

“มันมีสีสันดีนะ รองหางเสือเรือซ่งมาที่เมืองจงไห่ จัดสร้างสรรค์งานที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ หายากจริงๆ หายากมาก!” เหวินซือซุ่น หัวเราะแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับพูดเสียงดัง

ความสนใจหันไปที่เหวินซือซุ่นชายหนุ่มคนนี้ดูเหมือนจะมีพลังบางอย่างและอารมณ์ของเขาเองก็สามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนได้!

แต่ฉีเติ่งเสียนและเฉียวชิวเมิ่งกลับไม่สนใจว่าใครจะมา และพวกเขายังคงเต้นรำต่อไปราวกับว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ

ซ่งจือเหมยมองไปที่เหวินซือซุ่น ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มแล้วพูดว่า: “หางเสือหนุ่มมานี่เองแบบนี้ ทำไมคุณไม่แจ้งให้เราทราบล่วงหน้าก่อน เพื่อที่ฉันจะได้เตรียมการต้อนรับ!”

เหวินซือซุ่น ยิ้มและพูดว่า: “คุณกล้ามากนะ รองหางเสือเรือซ่งเป็นคนที่อยากแข่งขันกับพ่อของฉันเพื่อแย่งชิงอำนาจ ฉันเหมาะที่จะให้คนอย่างคุณออกมาต้อนรับงั้นเหรอ?”

แม้ว่าคำพูดของเหวินซือซุ่นจะเรียบง่าย แต่ทุกคนก็ได้ยินกลิ่นดินปืนในตัวพวกเขา

“แน่นอนว่าตำแหน่งผู้ถือหางเสือเรือถูกครอบครองโดยผู้มีคุณธรรม คุณเหวินผู้ถือหางเสือเรือนั้นแก่เกินไปและทำผิดพลาดบ่อยครั้ง เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนจะไม่พอใจ ไม่สามารถพูดได้ว่าฉันมีแรงจูงใจแอบแฝงใด ๆ เพียงแค่อาจกล่าวได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างมีไว้เพื่ประโยชน์สำหรับสาขาหลงเหมินของเมืองโมตู” รอยยิ้มบนใบหน้าของซ่งจือเหมยไม่เปลี่ยนแปลงและเธอก็ตอบโต้เหวินซือซุ่นด้วยคำพูด

หลังจากที่ทุกคนได้ยินคำพูด พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลัง

น้ำในหลงเหมินลึกเกินไป และพวกมันไม่อยากถูกดูดเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย

แม้แต่แขกบางคนที่ได้รับเชิญจากซ่งจือเหมยก็รู้สึกเสียใจที่พวกเขาได้มา ถ้าพวกเขารู้ว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในวันนี้

จะเป็นอย่างไรหากเหวินซือซุ่น รู้สึกไม่พอใจและคิดว่าพวกเขากับซ่งจือเหมยอยู่พรรคพวกเดียวกัน มีคำอธิบายที่ไม่ชัดเจนว่ามีความเกี่ยวข้องกัน พวกเขาจะทำอย่างไร?

เหวินซือซุ่นเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า “ฉันรู้ว่าทำไมพวกคุณถึงมาที่นี่”

ทุกคนในที่เกิดเหตุอดไม่ได้ที่จะเงียบ และไม่มีใครกล้ามองเหวินซือซุ่นตรงๆ

อารมณ์ของเหวินซื่อซุนช่างน่าสะพรึงกลัวมาก และดวงตาของเขาสดใสมากจนรู้สึกเหมือนหากสบตาของเขาจะแสบตาเอาได้ง่ายๆ ซึ่งทำให้ทุกคนรู้สึกอึดอัดมาก

“คุณแน่ใจหรือว่าต้องการเป็นศัตรูของฉัน เหวินซือซุ่นคนนี้? ” เหวินซือซุ่นถามขณะที่เขามองไปรอบๆ ฝูงชนด้วยรอยยิ้มครึ่งๆ

ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นี้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว พวกเขาไม่ต้องการเป็นศัตรูกับผู้ชายที่น่าสะพรึงกลัวอย่างเหวินซือซุ่ อย่างแน่นอน นั่นก็เท่ากับรนหาที่ตายตาย!

ใครบ้างที่ไม่รู้จักชื่อเสียงของเหวินซือซุ่น ผู้ถือหางเสือเรือหนุ่มของหลงเหมินในเมืองโมตู?

“เราไม่เคยอยากเป็นศัตรูกับหางเสือหนุ่ม ถ้าหางเสือหนุ่มไม่ชอบใจที่เรา มาร่วมงานเลี้ยงของคุณซ่ง เราก็จะออกไปจากที่นี่ทันที!”

“ใช่แล้ว หางเสือหนุ่ม โปรดอย่าเข้าใจเราผิด พวกเราจะมีความกล้าเป็นศัตรูกับหางเสือหนุ่มได้อย่างไร?”

“เรามาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยง เราไม่มีวัตถุประสงค์อื่นใด หางเสือหนุ่มอย่าคิดเป็นอื่น!”

ทุกคนพูดกันทีละคนเพื่อชี้แจงความสัมพันธ์ของพวกเขากับซ่งจือเหมย เพื่อไม่ให้เหวินซือซุ่นไม่พอใจ

หลังจากที่เหวินซือซุ่นได้ยินคำพูดเหล่านี้ รอยยิ้มอันพึงพอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

ในทางกลับกัน ใบหน้าของซ่งจือเหมยมืดมนซึ่งดูน่าเกลียดขึ้น

ในเวลานี้ แม้แต่ผู้ที่ยินดีสนับสนุนซ่งจือเหมยก็ไม่อยากจะลุกขึ้นยืนหรือพูดแทนซ่งจือเหมยสักคน เพื่อหลีกเลี่ยงการรุกรานจากเหวินซือซุ่น

“แม้แต่คุณสวีอานที่คุณพยายามอย่างหนักเพื่อเอาชนะใจ ตอนนี้ก็ยังเป็นคนที่สนับสนุนฉัน!” เหวินซือซุ่นหัวเราะ ชี้ไปที่สวีอานแล้วพูดเสียงดัง

สวีอานพยักหน้าเล็กน้อยให้ ซ่งจือเหมยและไม่พูดอะไร

ดวงตาของซ่งจือเหมยยิ่งมืดลง

เหวินซือซุ่นกล่าวว่า: “นอกจากนี้ ฉันสามารถพรากชีวิตคุณไปได้ทุกเมื่อ เพราะนี่คือจงไห่ และคุณไม่มีไพ่ให้เล่นมากเท่ากับที่คุณทำในเมืองโมตู!”

เมื่อเขาพูดสิ่งนี้ซ่งจือเหมยรู้สึกว่าหนังศีรษะของเธอเย็นลง และเธอรู้สึกระมัดระวังตัวมากขึ้น

“ฉันรู้ว่าคุณแอบไล่ตามตระกูลหยางในเมืองโมตู คุณคิดว่าแบบนั้นมันจะมีประโยชน์ไหม?” เหวินซือซุ่นทิ้งระเบิดอีกครั้ง

ดวงตาของซ่งจือเหมยเปลี่ยนเป็นเย็นชาและเธอพูดอย่างเย็นชา: “นายท้ายหนุ่มพูดมากเกินไปแล้ว จุดประสงค์คืออะไร? พูดออกมาเถอะรอฟังอยู่!”

เหวินซือซุ่นวางมือไว้ด้านหลัง ดูราวกับเป็นปรมาจารย์ และพูดอย่างใจเย็น: “ความตั้งใจเดิมของฉันคือการฆ่ารองผู้ถือหางเสือเรือซ่ง เพื่อที่พ่อของฉันจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับคนต่ำช้าที่ต้องการกบฏ”

“ฟ่อ........”

ทุกคนหายใจเข้า แต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าเหวินซือซุ่นจะพูดถึงเรื่องแบบนี้อย่างใจเย็นขนาดนี้

เพราะเขามีความมั่นใจและความแข็งแกร่ง จึงไม่มีใครกล้าตั้งคำถามกับเขาในเรื่องนี้

ใบหน้าของซ่งจือเหม่ยตึงเครียดเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และหลี่อวิ๋นหว่านที่อยู่ข้างหลังเธอก็โกรธขึ้น เธอรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอแกล้งทำเป็นเก่งมากมายและเธอก็อยากจะทุบหัวสุนัขนั้นจริงๆ!

“แต่ฉันเปลี่ยนใจหลังจากเห็นลูกสาวรองผู้ถือหางเสือเรือซ่ง” เหวินซือซุ่นลดสายตาลงที่หลี่อวิ๋นหว่านและยิ้มเล็กน้อย

เหตุการณ์นั้นทำให้เกิดความโกลาหลขึ้น......