มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 386

ซ่งจือเหมยอดไม่ได้ที่จะตกใจ เธอไม่คาดคิดว่าเหวินซือซุ่นจะพูดคำเช่นนี้

นั่นหมายความว่าเขาสนใจหลี่อวิ๋นหว่านใช่ไหม?

ใบหน้าของหลี่อวิ๋นหว่านมืดมน หน้าบิดเบี้ยวน่าเกลียด เจ้าสารเลวคนนี้หมายความว่าอย่างไรที่พูดแบบนี้???

ซ่งจือเหมยพูดอย่างเย็นชา: “คุณต้องการจะพูดอะไรกันแน่!”

เหวินซือซุ่นยิ้มและกล่าวว่า: “ฉันสามารถสนับสนุนรองผู้ถือหางเสือเรือซ่งให้เข้ารับตำแหน่งได้ และฉันสามารถขอให้พ่อของฉันสละตำแหน่งนายท้ายเรือด้วยความสมัครใจได้ด้วย!”

“อะไรนะ?!”

ภาพนั้นเต็มไปด้วยความตกใจ และทุกคนก็มองดูเหวินซือซุ่นด้วยความไม่เชื่อ

เหวินซือซุ่นพูดอย่างใจเย็น: “ท้ายที่สุดแล้ว เราทุกคนต่างก็เป็นพี่น้องกันของหลงเหมิน ถ้าเราต่อสู้กันเอง มันก็จะทำร้ายความแข็งแกร่งของเราเอง”

“หากคำพูดแพร่ออกไป มันจะทำให้คนนอกหัวเราะเยาะเราได้! การต่อสู้ในหลงเหมิน เมืองโมตูนั้นดำเนินมาเป็นเวลานาน และถึงเวลาที่จะสงบศึกกันสักที”

ซ่งจือเหมยเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “แล้วเงื่อนไขล่ะ? สิ่งดี ๆ แบบนี้ไม่สามารถไม่มีเงื่อนไขได้!”

เหวินซือซุ่นมองไปที่หลี่อวิ๋นหว่าน แล้วยิ้ม: “เงื่อนไขง่ายมาก”

“จัดงานแต่งงานกับลูกสาวของคุณกับฉัน และฉันจะช่วยให้คุณขึ้นสู่ตำแหน่ง”

“จากนี้ไป เราคือครอบครัว และไม่สำคัญว่าใครคือผู้ถือหางเสือเรือ”

“เมื่อเด็กเกิดและโตขึ้น เด็กคนนั้นก็สามารถเป็นผู้ถือหางเสือเรือได้!”

ทุกคนตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิดว่าแผนของเหวินซือซุ่นจะยาวนานขนาดนี้

แต่จากการคำนวณคาดการณ์นี้ ตระกูลเหวินไม่ได้เสียเปรียบเลย

แม้ว่าซ่งจือเหมยจะดำรงตำแหน่งผู้ถือหางเสือเรือมายี่สิบปีแล้วและทำให้สาขาหลงเหมินของเมืองโมตูเป็นสถานที่ที่เจริญรุ่งเรือง แต่ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ที่จะรับช่วงต่อจะยังคงมีชื่อนามว่าเหวินอยู่ดี!

“ฉันสงสัยว่ารองผู้ถือหางเสือเรือซ่งจะคิดอย่างไรกับข้อเสนอของฉัน?” เหวินซือซุ่น ถามด้วยรอยยิ้ม

สวีอานที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะแตะคางและหัวเราะแล้วพูดว่า: “คุณเหวินมีจิตใจที่ชัดเจนมากจนสามารถคิดไอเดียแบบนี้ขึ้นมาได้ แผนระยะยาวนี้ยาวนานมากจริงๆ ......”

สวีหยางยิ้มอย่างชั่วร้ายและพูดว่า: “เอาล่ะ ดี เมื่อเขาแต่งงานกับหลี่อวิ๋นหว่าน เขาตกหลุมรักผู้หญิงของคนเลวอย่างฉีเติ่งเสียนงั้นหรือ? ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการฆ่าใครสักคนด้วยหัวใจของใครอีกคน!”

“ไม่ดีเลย ไม่ดีเลย”

หลี่อวิ๋นหว่านส่ายหัวและปฏิเสธโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ซ่งจือเหมยครุ่นคิด และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็ถามว่า: “นายน้อย คุณจริงจังกับสิ่งที่คุณพูดหรือเปล่า?”

เหวินซือซุ่นหัวเราะและพูดว่า: “มีคนที่นี่รู้เห็นเหตุการณ์นี้และเป็นพยานได้ ว่าฉันจะรักษาคำพูด!”

ความคิดเห็นของหลี่อวิ๋นหว่านดูเหมือนจะไม่สำคัญในเวลานี้

“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?” ซ่งจือเหมยถามอีกครั้ง

“ฉันอยู่ในวัยที่ฉันอยากจะแต่งงานมีลูก และลูกสาวของคุณก็ค่อนข้างจะดูดี สิ่งที่บังเอิญยิ่งกว่านั้นคือการต่อสู้ภายในในเมืองโมตู หลงเหมินดำเนินการมายาวนานเกินไป”เหวินซือซุ่นพูดอย่างจริงจัง

หลี่อวิ๋นหว่านพูดด้วยความโกรธ: “แม่คะ เดิมพันความสุขของลูกสาวไม่ได้นะ!”

ซ่งจือเหมยหันศีรษะแล้วถามอย่างเย็นชา: “ความสุขเหรอ? ลูกวางแผนที่จะปักหมุดความสุขของคุณไว้ที่ผู้ชายที่หย่าร้างแล้วงั้นหรือ? ยิ่งกว่านั้นเขายังเป็นคนโง่ที่ประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไปและหยิ่งผยองอีกต่างหาก!”

หลังจากพูดสิ่งนี้ซ่งจือเหมยก็พูดกับเหวินซือซุ่น: “หนุ่มหางเสือ ฉันเห็นด้วยกับข้อเสนอของคุณเป็นอย่างมาก เรื่องนี้ควรจบและตกลงกันได้สักที!”

“ฉันจะจัดการแต่งงานกับของลูกสาวกับคุณ และคุณจะสนับสนุนฉันในการรับตำแหน่งผู้ถือหางเสือเรือของสาขาหลงเหมินแห่งเมืองโมตูเช่นกัน!”

“จากนี้ไป พวกเราทุกคนคือครอบครัว!”

เมื่อเห็นว่าซ่งจือเหมยเห็นด้วยอย่างง่ายดาย เหวินซือซุ่นก็ดีใจเช่นกันและพูดว่า: “เอาล่ะ คำพูดของสุภาพบุรุษนั้นพูดแล้วไม่คืนคำ! ในเมื่อรองหางเสือเรือซ่งเห็นด้วย ให้ทุกคนที่อยู่ตรงนี้เป็นพยาน”

“ขอแสดงความยินดีด้วย ขอแสดงความยินดีด้วย นายท้ายเรือหนุ่มไม่เพียงแต่เปลี่ยนความขัดแย้งให้กลายเป็นมิตรภาพเท่านั้น แต่ยังได้แต่งงานอีกด้วย มันคุ้มค่าแก่การเฉลิมฉลองจริงๆ!”

ฉีเติ่งเสียนก็ตกใจกับเสียงเรียกของหลี่อวิ๋นหว่านเขายิ้มขอโทษเฉียวชิวเมิ่งก่อนจะเดินอย่างรวดเร็วไปทางด้านนี้

“คุณชายเหวิน คนนี้คือสิ่งที่เราเรียกว่าฉีเติ่งเสียน เขาเป็นคู่ต่อสู้ของคุณ!” เมื่อเห็นเช่นนี้สวีหยางก็รีบพูดกับเหวินซือซุ่น

หลังจากที่เหวินซือซุ่นได้ยินก็ส่งเสียงประหลาดใจ จากนั้นมองไปที่ฉีเติ่งเสียนแล้วพูดว่า “เขาเป็นคู่ต่อสู้ของฉันงั้นหรือ? เขาดูธรรมดา และดูเหมือนจะไม่มีอะไรโดดเด่นเกี่ยวเลย”

สวีอานส่ายหัวแล้วพูดว่า: “นายท้ายหนุ่ม อย่าดูถูกบุคคลนี้ เขาอาจจะไม่ทรงพลังเท่าคุณ แต่ความสามารถของเขาไม่ได้แย่นักหรอกครับ”

เหวินซือซุ่นหัวเราะเบา ๆ และยังคงยืนโดยเอามือไพล่หลัง มองดูฉีเติ่งเสียนตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยท่าทีไว้ตัว

“หลี่อวิ่นหว่าน เธออยากจะท้าทายฉันใช่ไหม?!” ซ่งจือเหมยพูดด้วยใบหน้าที่มืดมน

หลี่อวิ๋นหว่านซ่อนตัวอยู่ข้างๆ ฉีเติ่งเสียนทันทีและพูดด้วยความโกรธ: “แม่แค่อยากรื้อฟื้นความฝันเก่า ๆ ของแม่งั้นเหรอ? ฉันถูกบังคับให้แต่งงานกับหางเสือหนุ่มหลงเหมินแห่งเมืองโมตู ถ้านายไม่มาเชื่อไหม ? ว่าฉันจะตอบตกลงทันที”

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะกระแอมสองครั้งด้วยอย่างวางตัวไม่ถูกก่อนจะพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่ใช่เรื่องของนาย!” ซ่งจือเหมยพูดกับฉีเติ่งเสียนอย่างเย็นชา

“ทำไมมันจะไม่เกี่ยวกับเขาล่ะ เขาเป็นคนของหนูนี่!” หลี่อวิ๋นหว่านพูดเสียงดังต่อหน้าสาธารณชน

มีการพูดคุยของคนที่อยู่ในเหตุการณ์ และดูเหมือนว่าจะมีการพูดถึงเฉียวชิวเมิ่งออกมาด้วย

ฉีเติ่งเสียนเรียนรู้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้นจากหลี่อวิ๋นหว่านและอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

“ป้าซ่ง ถ้าคุณต้องการได้รับการสนับสนุน ทำไมคุณต้องทรยศต่อลูกสาวของคุณด้วย?”

“ฉันสามารถเป็นผู้สนับสนุนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคุณได้”

“เหวินซือซุ่นคือใคร? แล้วเกี่ยวอะไรด้วย?”

ฉีเติ่งเสียนกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ไร้อารมณ์ หรี่ตาซ้ายเล็กน้อย ในใจรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก