มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 479

“ตื่นเต้นขนาดนี้ทำไม?”

ฉีเติ่งเสียนถูกอารมณ์ของหลี่อวิ๋นหว่านทำให้ตกใจ ก็รีบพูดทันที

หลี่อวิ๋นหว่านจอดรถ พูดเสียงเย็นชา “ทำไม จะทะเลาะเอาแต่ใจไม่ได้เหรอ?ผู้หญิงก็มีอำนาจในการเอาแต่ใจ!”

ฉีเติ่งเสียนในใจคิดว่าครึ่งหนึ่งคือก่อนหน้านี้ภู่ซิงซ่านเอ่ยถึงสวีเอ้าเสวี่ยกระตุ้นเธอ อย่ามองว่าปกติเธอไม่พูดอะไร ก็จะแสดงว่าเธอไม่รู้อะไรจริงๆ

“บอกกับเธอก็ไม่เป็นไร…แผนของฉันก็คือแบบนี้…”

ฉีเติ่งเสียนนำแผนการของตัวเองบอกกับหลี่อวิ๋นหว่าน ฟังจนเธอพยักหน้าไม่หยุด

หลังจากที่รู้แผนการของฉีเติ่งเสียน เธอก็ผ่อนคลายลง แบบนี้ก็ไม่ต้องกังวลว่าเทียนไล่เภสัชกรรมจะล้มละลายง่ายๆ

หลี่อวิ๋นหว่านพูดด้วยความพอใจ“ตกลง พวกเรากลับไปที่บริษัท!”

ฉีเติ่งเสียนกลับยิ้มชั่วร้ายและพูด“เมื่อกี้เธอโกรธขนาดนั้น ตอนนี้ก็ช่างมันเถอะ?”

หลี่อวิ๋นหว่านก็พูด“แล้วคุณจะเอายังไง?!”

ฉีเติ่งเสียนก็พูด“ไม่ยังไง ให้ฉันขับรถเถอะ”

หลี่อวิ๋นหว่านก็พูด“ถือว่าคุณรู้จักเอาตัวรอด!”

เพียงแต่ หลังจากที่รอให้ฉีเติ่งเสียนขับรถ หลี่อวิ๋นหว่านจึงพบว่าตัวเองตกหลุมพรางแล้ว!

หมอนี่ขับรถไปที่เปลี่ยว บริเวณรอบๆไม่ต้องพูดถึงคน แม้แต่รถก็ยังน้อยมากที่จะขับผ่าน

“คุณขับรถมาที่นี่ หมายความว่าอะไร?”หลี่อวิ๋นหว่านพูดอย่างระมัดระวัง เห็นได้ชัดเจนว่าฝ่ายตรงข้ามมีความคิดที่ไม่ดี

“สั่งสอนเธอ จะได้ไม่เกิดโทสะอีก”ฉีเติ่งเสียนปลดเข็มขัดนิรภัย และปรับเบาะนั่ง

หลี่อวิ๋นหว่านหน้าแดงขึ้นทันที กัดริมฝีปากและพูด“ไม่ได้ กลับบ้านค่อยว่ากัน!”

ฉีเติ่งเสียนกลับไม่สนใจ นำเธอมากอดไว้ และกดลงไป พลางพูด“กลับบ้านนั่นเป็นเรื่องของกลับบ้าน ตอนนี้ฉันคิดถึงเธอแล้ว”

หลี่อวิ๋นหว่านคิดว่าหมอนนี่เป็นคู่อาฆาตของตัวเอง ทำได้แค่หลับตา ต้องยอมรับชะตาชีวิตของตัวเองแล้ว

หลังจากนั้น ก็มองเห็นรถเบนซ์คันสีฟ้าสั่นไหวไปมาใต้ต้นไม้ที่ไร้ผู้คน

เวลาที่ฉีเติ่งเสียนนำรถสตาร์ท หลี่อวิ๋นหว่านถูกอุ้มไปนอนอยู่ที่นั่งด้านหลังแล้ว และพูด“ทำบ้าๆแบบนี้ ถ้าคนอื่นมองเห็นจะเป็นคนได้ยังไง?”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูด“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องเป็นคน เป็นสัตว์เถอะ!”

หลี่อวิ๋นหว่านกลอกตามองบนใส่เขา ยิ้มพลางพูด“คุณไม่ใช่พากวนกวนกลับมาจากคุกไหม ยังหิวกระหาย?”

ฉีเติ่งเสียนก็พูด“ฉันไม่ได้มีอะไรกับเธอ!”

“ไม่มีอะไรคุณยังปกป้องเธอขนาดนี้?คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ!”หลี่อวิ๋นหว่านพูดอย่างไม่พอใจ

“ฉันปกป้องลูกน้องของตัวเองผิดเหรอ?”ฉีเติ่งเสียนหน้าด้านพูดต่อไป กับเรื่องนี้ไม่สามารถยอมรับได้

ฉีเติ่งเสียนขับรถไปพลางทะเลาะกับหลี่อวิ๋นหว่าน เห็นฉีเติ่งเสียนจะขับรถกลับไปที่บริษัท หลี่อวิ๋นหว่านก็ใจร้อนขึ้นมา

“คุณยังจะไปบริษัททำไม?!”หลี่อวิ๋นหว่านพูดขึ้นมา

“หา?ไม่กลับบริษัท?”ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความแปลกใจ

หลี่อวิ๋นหว่านชี้ไปที่เสื้อเชิ้ตที่ถูกดึงจนขาดของตัวเอง หลุดลุ่ยจนน่าเกลียด และพูดเสียงเย็นชา

ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างกระดากใจ หมุนพวงมาลัยรถ ก็พาเธอกลับบ้าน

ความสัมพันธ์ของเขากับหลี่อวิ๋นหว่าน เฉียวชิวเมิ่งรู้ เพียงแต่ ไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนขนาดนี้

ตอนนี้ทั้งสองคนปรากฏตัวแบบนี้ เฉียวชิวเมิ่งเห็นแล้ว นั่นก็ยิ่งวางตัวไม่ถูกไหม?

ไม่ว่าจะพูดยังไง เฉียวชิวเมิ่งก็มีฐานะเป็นอดีตภรรยา ก็ยังไม่เคยทำแบบนี้ อีกทั้ง ความสัมพันธ์ของเธอกับหลี่อวิ๋นหว่านก็เป็นเพื่อนรักกัน…

“ดูเหมือนว่า เพื่อนรักป้องกันยังไงก็ป้องกันไม่ได้ประโยคนี้ก็มีเหตุผล ไม่ระวัง ก็สามารถแย่งสามีเพื่อนไปได้แล้ว”ฉีเติ่งเสียนบีบคางของตัวเอง พลางยิ้มและพูด

หลี่อวิ๋นหว่านโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ก็พูดตำหนิ“คุณยังมีหน้าจะยิ้ม เชื่อไหมว่าฉันจะฆ่าคุณ!”

ฉีเติ่งเสียนก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา

หลี่อวิ๋นหว่านผิดหวังมาก ตบหน้าผากของตัวเอง หลังจากนั้นก็กัดฟันพูด“เห็นแล้วก็ช่างเถอะ คนที่วางตัวไม่ถูกไม่ใช่ฉัน…และฉันมีอะไรต้องวางตัวไม่ถูก พวกคุณหย่ากันแล้ว!”

ฉีเติ่งเสียนผายมือออกอย่างจนปัญญา และพูด“เธอก็ไม่ต้องแคร์ขนาดนั้น ถึงยังไงความสัมพันธ์ของพวกเราก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน พบกันก็ทะเลาะกัน”

หลี่อวิ๋นหว่านยกนิ้วกลางให้ฉีเติ่งเสียน หมอนี่แสดงความฉลาดที่เอาเปรียบคนอื่นเกินไปแล้ว

เพียงแต่ ท่าทางของเธอค่อยๆสงบลง ความจริงก็เหมือนที่ฉีเติ่งเสียนพูด ไม่จำเป็นต้องแคร์ขนาดนั้น…

ตอนนี้เฉียวชิวเมิ่งขึ้นรถของตัวเองแล้ว นั่งใจลอยอยู่บนที่นั่งคนขับรถ

“เฮ้อ..”

หลังจากนั้นนานมาก ก็ถอดถอนใจ ถอนหายใจอย่างจนปัญญา

เวลานี้ก็บังเอิญมาก โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นมา ก็รีบกดรับสายโทรศัพท์ และพูด“อาจารย์!”

“อืม…ปีนี้ใช้ชีวิตสบายแล้วเถอะ?พรุ่งนี้เริ่มได้ กลับมาฝึกฝนอีกครั้ง เหมือนเดิม” เสียงพูดขี้เกียจของฉู่อู๋เต้าดังเข้ามาในสายโทรศัพท์

“ได้ ฉันรู้แล้ว!อาจารย์ ปีนี้ ฉันจะพยายามให้มากขึ้น”เฉียวชิวเมิ่งกำหมัดแน่น พูดอย่างมุ่งมั่น