มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 481

ฉีเติ่งเสียนไม่เคยคิดเลยว่า สักวันหนึ่งตัวเองเเละอวี้เสี่ยวหลงจะมาเดินคุยเล่นด้วยกัน

นี่อาจจะไม่ได้เล่นว่าเดินเล่น แต่ก็ทำนองนั้น

เขาก็ไม่เคยคิดเช่นกันว่า ตัวเองและอวี้เสี่ยวหลงจะมายืนอยู่ที่ค่ายเดียวกัน

"ตระกูลจ้าวเป็นเหมือนอาคารที่รื้อถอนออกได้ยาก หรือแม้แต่ภูเขาที่ปีนข้ามไปยาก บังทางผู้คนมากมาย หรือแม้แต่จะขัดขวางความเจริญของคนทั้งประเทศอีกด้วย"อวี้เสี่ยวหลงมองไปไกล

กล่าวอย่างจริงจัง

"ถ้าตอนแรกเรื่องของพ่อกับแม่ฉัน สามารถมีผู้คนมากพอที่จะยืนออกมา จุดจบอาจจะไม่ใช่แบบนั้น"ฉี่เติ่งเสียนกลับพูดเบาๆ

อวี้เสี่ยวหลงฟังออกว่าในใจของเขายังมีความโกรธ เพียงแค่พูดว่า"วันนี้ กับวันนั้น การทำสิ่งใดก่อนเวลาที่จะมาถึง ก็คือการทำลายตัวเอง"

ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างเยาะเย้ย"งั้นเธอจะต้องพยายามแล้วล่ะ ถึงจะตัดสินได้ว่าถึงหรือยังไม่ถึงเวลา

ไม่เเน่ว่า ผู้คนมากมายอาจจะกำลังรอคนที่ยืนออกมาคนเเรก รอคนนั้น เฉินเซิงเเละอู่ก่วน！"

อวี้เสี่ยวหลงเงียบลงชั่วขณะ ถึงจะกล่าวต่อ"คำพูดของคุณมีเหตุผลนะ ฉันในตอนนั้นก็ยังเด็ก"

ฉีเติ่งเสียนกล่าว"ในตอนั้นตระกูลจ้าว ก็ยังไม่ถูกครอบงำเท่าตอนนี้"

หลังจากเดินเล่นกันไปอีกรอบหนึ่ง คำพูดก็มาถึงตอนจบ

แน่นอนว่ายังคงเดินต่อไปได้อีก เเต่ถ้าไม่มีเรื่องคุยกัน ก็จะกลายเป็นความอึดอัด

ฉีเติ่งเสียนกลับคิดหัวข้อเรื่องที่จะคุยกันได้อีก กล่าวว่า"มวยไทเก็กของเธอ ใครเป็นคนสอน?ผมมอง

ออกว่าข้างในมีกลิ่นไอความเก่าแก่ของมวยไทเก็กอยู่ เหมือนกับการฆ่าศัตรูในสนามรบ"

อวี้เสี่ยวหลงหัวเราะกล่าว"ต้องมีสักคนที่มองว่าฉันจะอะไร ดังนั้น พวกเขาจึงสนับสนุนฉัน เรียกตัวตนของฉัน ความเป็นมาที่ลึกลับฉันก็ไม่รู้เขาคนนั้นคือใคร！"

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วกล่าว"เธอเป็นถึงพลโทของประเทศจีน ถ้าอยากจะสืบประวัติของใครสักคน ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนิดเดียว? ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะสืบไม่ได้！"

อวี้เสี่ยวหลงกล่าว"คนเขาไม่อยากบอก ทำไมฉันต้องไปสืบ? ฉันรู้แค่ว่า เขาชื่นชมฉัน ที่สำคัญยังสนับสนุนเรื่องการงานของฉันด้วย ดังนั้น ยินดีที่จะให้คำปรึกษาฉัน"

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า หลังจากนั้นยื่นมือข้างหนึ่งออกมาต่อหน้าอวี้เสี่ยวหลง กล่าว"การก้าวขึ้นไปเอาชัยชนะของคุณนั้นมีความโดดเด่นมาก แต่หลังจากนั้นยังคงไม่พอ ฉันคิดมานานมาก บวกกับท่านั้น อาจจะมีผลมากกว่านี้"

อวี้เสี่ยวหลงเห็นฝ่าของเขานูนขึ้น อดไม่ได้ที่จะตกใจ เมื่อทนไม่ไหวที่จะยื่นมือไปสัมผัส

ฉีเติ่งเสียนหุบมือเข้าหากันทันที จับฝ่ามือของเธอไว้

ใบหน้าของอวี้เสี่ยวหลงก็เปลี่ยนไป เมื่อขยับไหล่จะต้องดึงกลับอย่างแรง！

แต่ส่วนนูนบนฝ่ามือของฉีเติ่งเสียนก็เกิดระเบิดขึ้น มีเสียงฮูเกิดขึ้นและผลักมันออกด้วยฝ่ามือ มันดุร้ายและทรงพลังเหมือนดั่งรถไฟคำราม！

อวี้เสี่ยวหลงถูกผลักออกทันทีด้วยท่า"ดั่งตราประทับ" ตกใจกับฝ่ามือนี้ที่นิ่งไว้ทบนแขน ร่างทั้งร่างไม่สามารถควบคุมได้

เท้าของเธอไถล่ไปกับพื้นดิน และถูกผลักออกไปไกลกว่าสองเมตร

"นี่คือท่าอะไร?！"สีหน้าของอวี้เสี่ยวหลงตกใจ รู้สึกว่าเจ็บปวดไปทั่วทั้งแขนจากการถูกกระแทก

นักรบที่อยู่รอบข้างเห็นอวี่เสี่ยวหลงและฉีเติ่งเสียนต่อสู้กันอย่างกระทันหัน หลังจากถูกฝ่ามือของฉีเติ่งเสียนผลักออกไปไกลกว่าสองเมตร พวกเขาทั้งหมดต่างก็ตกใจ

"นายพลฉีของพวกเรานี่เก่งจริงๆ ถึงจะสู้กับนายพลอวี่ก็ยังดูได้เปรียบเล็กน้อย"

"ก็ไม่แปลก็อายุยังน้อยก็ถูกคัดเลือกเข้าหน่อยกรมยุทธทางการเมืองพิเศษในตำแหน่งนายพลจัตวา ถ้าฉันมีความสามารถแบบนั้น ก็เป็นนายพลได้เหมือนกัน"

"ด้วยความยินดี ตอนจากนี้พวกเราทุกคนก็เป็นสหายกันแล้ว"ฉีเติ่งเสียนส่ายหัว หันหลังเดินจากไป

พวกเขาทั้งสองคนถือว่าเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันแล้ว พูดถึงสหาย ไม่มีความสงสัยอะไรเลย

อวี้เสี่ยวหลงมองดูแผ่นหลังของฉี่เติ่งเสียน แววตาของเธอปรากฎความชื่นชมขึ้นเล็กน้อย รู้สึกว่าเมื่อก่อนเธอดูถูกฉี่เติ่งเสียนไปหน่อย

แต่ว่า เธอไม่เสียใจเลยที่เธอทำลายงานแต่ง ชื่นชม ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ชอบ

"ระเบิดจินตาน? น่าสนใจมากจริงๆ......ถ้าครั้งนั้นเขาใช้ท่านี้จัดการกับฉัน ร่วมกับหายใจเฉินเจียน ฉันกลัวว่ามีสิบชีวิตก็ไม่พอ" อวี้เสี่ยวหลงมองฝ่ามือของตัวเอง ค่อยๆผลักมือออก เเต่เป็นเลือดลมที่หาได้ยาก ความรู้สึกที่เสี้ยววิก็จะระเบิดออกมา

อวี้เสี่ยวหลงหยิบมือถือออกมา โทรหาใครสักคน เปิดปากก็พูดว่า"ผอ.หลัว ฉันมีเรื่องให้ช่วย!"

ฝั่งตรงข้ามกล่าว"นายพลอวี้มีเรื่องอะไรครับ ออกคำสั่งได้เลยครับ!"

อวี้เสี่ยวหลงกล่าว"รบกวนคุณ ให้จังหวัดตงไห่ที่เขตสงครามสาขาจูเชี่ย เอาของจากอุสหากรรมยาที่จงไห่มาให้หน่อยได้มั้ย?"

ผอ.หลัวตกใจกล่าว"นายพลอวี้ไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ย?ให้ผมช่วยเรื่องเล็กแค่นี้?"

อวี้เสี่ยวหลงกล่าวอย่างสงบ"ใช่ เรื่องนี้แหล่ะ"

ผอ.หลัวตกใจกับบุญคุณเล็กน้อยแค่นี้ของอวี้เสี่ยวหลงเพื่อให้คนช่วยเรื่องนี้ แต่จะว่าไป เมื่ออวี้เสี่ยวหลงออกปากแล้ว เขาก็ไม่มีทางปฏิเสธเเน่นอน

"ได้ ผมจะออกคำส่งให้เร็วที่สุด นายพลอวี้แค่วางก็พอแล้ว" เป็นถึงประธานโรงพยาบาลที่เขตสงครามของจงเชี่ยตอบกลับ

"ขอบคุณ" อวี้เสี่ยวหลงกล่าวอย่างสงบ

หลังจากวางสาย ในใจของผอ.หลัวก็ยังยากที่จะอดตกใจไม่ได้ ก็ไม่รู้ว่าเมืองหลวงในสาขายาเทียนหลานอยู่ที่ไหน กลับใช้ความกรุณานี้เพื่อขอความช่วยเหลือจากเขา!