มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 529

ใช้แค่หัวแม่เท้าคิด เวอร์จิน่าก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่อิเลียน่า จินวากับฉีเติ่งเสียนไม่กลับบ้าน

ไม่อย่างนั้นวันนี้เขาจะมาช่วยเธอจัดกระเป๋าเองถึงที่นี่ได้อย่างไร

“เวอร์จิน่า ฉันจะไปทักทายประธานหม่าด้วย” ฉีเติ่งเสียนบอก “ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำเถอะ อาศัยตอนที่ยังอ่อนวัย ฉันช่วยเธอมาถึงได้แค่นี้เท่านั้น”

“ขอบคุณค่ะประธานฉี” เวอร์จิน่าเอ่ยอย่างน่าเอ็นดูสงสาร

อิเลียน่า จินวาจับมือเวอร์จิน่าอย่างแผ่วเบาและพูดว่า “เชื่อในพระเจ้า แล้วพระเจ้าจะให้คำตอบแก่เธอ”

เวอร์จิน่าถอนหายใจด้วยความอิจฉาอิเลียน่า จินวา

“คนเรามีชีวิตแตกต่างกัน เธออย่าอิจฉาฉันเลย” อิเลียน่า จินวากล่าว

หลังจากพูดจบ เธอกับฉีเติ่งเสียนจึงออกไปจากที่พักที่หม่าหงจุนเตรียมไว้ให้พร้อมกัน

“จริงๆ แล้วเวอร์จิน่าเป็นเด็กที่น่ารักและใสซื่อคนหนึ่งเลย” อิเลียน่า จินวากล่าวกับฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนแสร้งทำเป็นขี้เกียจฟังและไม่อยากใส่ใจความเห็นอกเห็นใจของอิเลียน่า จินวาที่เอ่อล้นขึ้นมา

เขาพาอิเลียน่า จินวาไปที่สำนักงานขายแห่งหนึ่งเพื่อหาที่อยู่ให้เธอ

อิเลียน่า จินวารู้บทบาทของตัวเองดี ดังนั้นฉีเติ่งเสียนว่าอย่างไรเธอก็ว่าอย่างนั้น ไม่เคยปฏิเสธเลย

คิดว่าต่อให้จัดคอกม้าให้เธอก็คงจะเต็มใจอยู่

“แทนที่จะเชื่อฟังฉันทุกอย่าง เธอต้องรู้จักปฏิเสธเสียบ้าง” ฉีเติ่งเสียนเอ่ยอย่างจนปัญญา

“ฉันเองก็รู้จักคำว่าแสร้งปล่อยเพื่อจับเหมือนกัน แต่ถึงยังไงคุณก็คือที่พึ่งเดียวของฉัน ดังนั้นมันจะดีกว่าถ้าฉันชื่อฟังคุณ” อิเลียน่า จินวายังคงรักษารอยยิ้มไว้ได้เสมอ

ฉีเติ่งเสียนคิดว่าถ้าเธอโกรธบ้างเป็นครั้งคราวแบบหลี่อวิ๋นหว่าน ชีวิตนี้อาจจะมีรสชาติน้อยลง แต่ถ้าเธอเชื่อฟังตลอดแบบนี้ก็คงจะดีไม่น้อย

เขาเองก็ไม่ใช่คนชักช้ายืดยาด ดังนั้นเขาจึงเลือกแบบบ้านขนาดใหญ่ในชุมชนระดับสูง มีพื้นที่ใช้สอยหนึ่งร้อยหกสิบตารางเมตร นอกจากนี้ยังตกแต่งไว้พร้อม สามารถย้ายเข้ามาอยู่ได้ทันที

แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายย่อมไม่ใช่ถูกๆ หมดไปหกล้านกว่าหยวน

แต่ถึงอย่างนั้นฉีเติ่งเสียนก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่า จ่ายหกล้านเพื่อเลี้ยงดูนกคีรีบูนที่มีความสามารถรอบด้านแบบนี้ย่อมเป็นธุรกิจที่คุ้มค่าอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าเป็นรัฐบาลประเทศเสวี่ยก็อาจจะใช้เงินไม่น้อยกว่าสองร้อยล้านเพื่อฝึกฝนเธอ

“ต่อไป ที่นี่จะเป็นบ้านของฉันเหรอ” อิเลียน่า จินวารับกุญแจจากมือของฉีเติ่งเสียน ทันทีที่เปิดประตูออกก็รู้สึกราวกับอยู่อีกโลก

“ใช่ นี่คือบ้านของเธอ” ฉีเติ่งเสียนบอก

อิเลียน่า จินวาแบ่งกุญแจและมอบให้ฉีเติ่งเสียน เธอเอ่ยยิ้มๆ ว่า “นี่ก็เป็นบ้านของคุณเหมือนกัน คุณจะมาเมื่อไรก็ได้ ไม่จำเป็นต้องถามฉัน”

แน่นอนว่าฉีเติ่งเสียนต้องรับกุญแจไว้ หลังจากกลับไปเขาคิดจะเปลี่ยนกุญแจเป็นแบบปลดล็อกด้วยลายนิ้วมือหรือรหัสผ่านเพราะเกรงว่าถ้าตัวเองมีกุญแจสำรองติดตัวเพิ่ม มันจะมีพิรุธจนทำให้ถูกจับได้ง่ายๆ

ความละเอียดอ่อนในเรื่องนี้ เรียกได้ว่ารองหัวหน้าใหญ่แทบจะถอดแบบมาจากขงเบ้ง

“แต่เวลาฉันจะเข้าไปอยู่ในผ้านวมของคุณ ฉันจะถามความเห็นของคุณก่อน!” อิเลียน่า จินวาพยายามก้มตัวถอดรองเท้าส้นสูงออกและหันมาขยิบตาอย่างกรุ้มกริ่ม

ฉีเติ่งเสียนสูดลมหายใจเย็นๆ เพื่อระงับความปรารถนาอันชั่วร้ายที่อยากจะกดเธอกับตู้รองเท้าที่อยู่ข้างประตูเสียเดี๋ยวนี้

หลังจากเข้าไปในบ้าน อิเลียน่า จินวาก็ตื่นเต้นดีใจราวกับนกน้อยที่ได้กลับรัง เธอมองนั่นแตะนี่ ทุกสิ่งในบ้านดูเหมือนจะมีค่าดั่งทองคำ ควรค่าที่เธอจะทะนุถนอมด้วยชีวิต”

ฉีเติ่งเสียนถามว่า “เธอเข้าไปที่หยานจืออิงตั้งแต่ตอนที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบ เธอในตอนนั้นยังไร้เดียงสามาก การล้างสมองของประเทศเสวี่ยรุนแรงมาก เธอรักษาตัวให้มีสติได้อย่างไร”

อิเลียน่า จินวายิ้มและบอกว่า “อิสรภาพก็เหมือนขนนกที่ไม่อาจกักขังไว้ได้”

ฉีเติ่งเสียนส่งเสียงชื่นชม รู้สึกว่าประโยคนี้แฝงไปด้วยรสชาติของความเป็นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

“บ้านหลังนี้ใหญ่มาก อยู่คนเดียวมันโล่งเกินไป!” อิเลียน่า จินวาเอ่ยอย่างใจคอเหี่ยวแห้งหลังจากเดินวนไปวนมาหลายรอบ

สงบมาก แต่ถึงกระนั้นก็มีความผันผวนราวกับผ่านภูเขาและแม่น้ำนับหมื่นนับพัน แฝงไปด้วยความทุกข์ระทม ทว่าไม่ได้แสดงความสงสารหรือเห็นใจตัวเอง

ฉีเติ่งเสียนได้ยินคำพูดของเธอและอดรู้สึกเจ็บที่หัวใจไม่ได้ และนึกถึงสถานการณ์ในครอบครัวขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ

“ฉันหวังว่าเธอจะไม่ใช่แค่ตัวคนเดียว และก็หวังว่าเธอจะเป็นคนที่มีชีวิตเป็นของตัวเอง” ฉีเติ่งเสียนนั่งลง เขาพาดขาทั้งสองข้างลงบนโต๊ะกาแฟและเอ่ยอย่างเกียจคร้าน

“ฉันไม่คิดจะควบคุมเธอเหมือนพวกครูฝึกในหยานจืออิงหรอกนะ เธอเองก็ทำในสิ่งที่เธอต้องการไปเถอะ”

“ในวันข้างหน้า เวทีของเธอจะยิ่งใหญ่มาก”

แววตาของอิเลียน่า จินวาเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นจึงยิ้มและบอกว่า “ขอบคุณค่ะ!"

ฉีเติ่งเสียนพักผ่อนอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากดูเวลาแล้วจึงลุกขึ้นเพื่อกลับ เขาบอกว่า “เธอพักผ่อนเถอะ แค่รอรับสายจากเซี่ยงตงฉิงก็พอ ฉันมีธุระต้องทำอีก ขอตัวก่อนละ”

“คืนนี้คุณจะมาดูฉันเล่นหมากไหม” อิเลียน่า จินวาถาม ภายในแววตาแฝงไปด้วยความคาดหวัง

“ถ้ามีเวลา” ฉีเติ่งเสียนคิดนิดหนึ่งแล้วยิ้มตอบ

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนกลับไปแล้ว อิเลียน่า จินวาก็นอนเหยียดแข้งเหยียดขาบนโซฟา ไม่มีท่าที่เป็นกุลสตรีเลยสักนิด

“เอาน่ะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อผู้ชายคนนี้”

“จริงๆ เขาก็ไม่เลวเลย”

“สู้ๆ นะ อีวา!”

อิเลียน่า จินวาค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงและรู้สึกผ่อนคลายไปทั้งร่างกาย

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอรู้สึกผ่อนคลายแบบนี้