มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน นิยาย บท 11

มู่จิ่วซีเข้ามาในห้องที่ท่านแม่พักอยู่ ก็ได้กลิ่นยาเข้มข้นวูบหนึ่งออกมา

"แค่กๆๆ" เสียงไอด้านในฟังแล้วทำเอาคนรู้สึกแย่เลยทีเดียว

"ฮูหยิน คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว" ป้าอิงหญิงชราร้องเรียกขึ้น

มู่จิ่วซีพุ่งเข้าไปในห้อง ก็เห็นว่าท่านแม่กำลังลุกขึ้นนั่งด้วยการประคองตัวของป้าหวังหญิงชราอีกคนหนึ่ง

"ท่านแม่" มู่จิ่วซีมาถึงเตียงพอเห็นสีหน้าของท่านแม่ ใจก็เต้นตุบ

ในใบหน้าขาวน้ำเงินนี้ มีอาการป่วยอยู่ไม่เบาเลย เพียงแต่ในความทรงจำเจ้าของร่างเดิมยังไม่หนักหนาขนาดนี้

"ซีเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้ว" ฮูหยินใหญ่หน้าตาดูมีบุคลิก คิ้วตาก็ดูใจกว้าง เห็นได้ว่าตอนยังสาวเป็นคนสวยมากๆ คนหนึ่ง

"ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว อาการป่วยของท่านทำไมจึงแย่หนักลงไวขนาดนี้?" มู่จิ่วซีจับมือของนางขึ้นมาจับชีพจรทันที

ชาติที่แล้วเพื่อที่นางจะแอบเข้าไปในองค์กรที่จำหน่ายยาแผนจีน จึงต้องไปร่ำเรียนแพทย์แผนจีนมาเป็นพิเศษ ต่อมาเข้าไปทำภารกิจในภูเขาต่อ สภาพแวดล้อมเลวร้าย โดนศัตรูทำร้ายจนบาดเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วน ต้องขอบคุณพวกหญ้าสมุนไพรที่คอยช่วยชีวิต

"ซีเอ๋อร์ แม่ก็ป่วยเหมือนเดิม แค่กๆๆ..." ฮูหยินใหญ่พูดแล้วก็ไอขึ้นมา ที่ตามมาคือเลือดที่กระอักออกมาจากการไอ สีเลือดดำคล้ำ จนทำให้ป้าทั้งสองคนข้างๆ ตกใจร้องขึ้นมา

มู่จิ่วซีหลังจากจับชีพจรสีหน้าก็เปลี่ยนไป กลิ่นอายทั้งตัวเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา

"ลู่เอ๋อร์ รีบไปเอาชุดเข็มเงินมา เร็ว！"

ลู่เอ๋อร์ตกใจจนรีบขานรับทันที หมุนตัววิ่งออกไป

"หมออู๋น่าจะใกล้มาแล้ว" ป้าหวังเอ่ยขึ้น

มู่จิ่วซีกวาดตามองไปทางป้าทั้งสอง ป้าทั้งสองคนนี้ล้วนเป็นสาวใช้ที่ติดตามมาตอนออกเรือนเมื่อครั้งนั้น รับใช้ท่านแม่มากว่ายี่สิบปีแล้ว

"ท่านพี่ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม" ลู่เวยหย่ารีบวิ่งเข้ามา ด้านหลังมีมู่เจินจูตามมาติดๆ

"น้องสาว เจ้ามีน้ำใจเหลือเกิน ข้าเองก็อาการเดิมๆ" ฮูหยินใหญ่เอ่ยตอบอย่างอบอุ่น

"ท่านพี่ ท่านต้องระวังหน่อย ตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว อากาศเองก็เย็น ห้ามไปสัมผัสลมเย็นเด็ดขาดเชียว พอเห็นว่าท่านพี่ไออย่างหนัก ข้าก็ให้คนใช้ไปตุ๋นน้ำสาลี่ชวนเป้ยไว้แล้ว ท่านพี่ต้องดื่มให้มากหน่อย"

ลู่เวยหย่าใบหน้าเป็นกังวล จนทำให้มู่จิ่วซีย้อนคิดไปถึงความทรงจำเจ้าของร่างเดิม

ในความทรงจำฮูหยินรองคนนี้เป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนสง่างามจิตใจดี เข้ากันได้ดีกับท่านแม่ และรักนางมากเหมือนกับหลานสาว

พอพูดขึ้นมา ฮูหยินรองหลังจากที่ท่านแม่ของมู่จิ่วซีคลอดมู่จิ่วซีออกมา ร่างกายก็อ่อนแอลง ไม่อาจให้กำเนิดทายาทได้อีก ทางจวนมู่เองก็ไม่มีคุณชาย เป็นท่านแม่ที่บีบให้ท่านพ่อแต่งงานกับนาง

ลู่เวยหย่าเองก็ใจสู้ พอคลอดทีก็คลอดออกมาเป็นลูกแฝด มู่เจินจูกับแฝดน้องมู่หยางชุน

แม้จะพูดกันว่าสนมมีลูกเพื่อสร้างความมั่นคงให้ตนเอง แต่แม่ทัพใหญ่มู่กับฮูหยินใหญ่ก็มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อกัน ไม่มีทางหลงสนมจนทอดทิ้งภรรยา แต่ฮูหยินใหญ่เองก็รู้สึกผิดต่อจวนมู่ จึงมาอยู่ในตำแหน่งที่เท่าเทียมกันกับฮูหยินรอง

ทั้งสองคนสนิทกันเหมือนพี่น้อง

"ท่านป้า ท่านทำไมจึงแย่ลงเรื่อยๆ ขนาดนี้?" มู่เจินจูเผยสีหน้ากังวล ถึงอย่างไรฮูหยินใหญ่ก็ดีกับมู่เจินจูมาก ไม่ได้ด้อยกว่าที่มีให้กับมู่จิ่วซีเลย

"เจินจู พี่สาวรังแกเจ้าอีกแล้วหรือ?" ฮูหยินใหญ่มองเห็นสภาพที่เพิ่งจะร้องไห้มาของมู่เจินจูจึงเลิกคิ้วถามขึ้น

ฮูหยินรองรีบถามขึ้น "ท่านพี่ ท่านอย่ากังวลเรื่องเหล่านี้เลย เจินจูเองก็ก่อเรื่องเอาไว้ ถูกจิ่วซีสั่งสอนบ้างมันก็สมควรแล้ว นางยังไม่พูดขอโทษจิ่วซีเลย" พูดเสร็จก็รีบกวาดตาไปทางมู่เจินจูผาดหนึ่ง

"ซีเอ๋อร์ เจินจูยังเล็ก เจ้าเป็นพี่สาว ต้องคอยดูแลนางนะ ครอบครัวมีสุขคือเรื่องดี" ฮูหยินใหญ่สั่งสอนมู่จิ่วซีทันที

มู่จิ่วซีพยักหน้าตอบ "ท่านแม่ ข้ารู้แล้ว ข้ากับน้องสาวแค่หยอกล้อกัน ท่านแม่ ท่านรีบนอนลงพักผ่อนเถิด ป้าสะใภ้รอง ในห้องคนมีมากเกินไปแล้ว ท่านโปรดออกไปก่อนเถิด"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน