มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน นิยาย บท 7

"ท่านหมายความว่าอย่างไร หวังให้ข้าตาย จะได้ไม่ต้องแต่งงานกับข้าหรือ? โม่จุน ที่บอกว่าท่านไร้ซึ่งศีลธรรมนี่พูดไว้ไม่ผิดเลย ท่านทำไมจึงต่ำทรามเช่นนี้? ไม่แต่งก็ไม่แต่งสิ ต้องมาแช่งข้าแบบนี้ด้วยหรือ?"

สีหน้าบนใบหน้าหล่อเหลาของเย่อู๋เหิงมากมายเต็มไปหมด รู้สึกว่าตนเองตอนนี้เป็นส่วนเกินหรือเปล่านะ?

แต่ว่าสำหรับความพูดมากกับความกำเริบเสิบสานของมู่จิ่วซีอันที่จริงก็รู้มาบ้างแล้ว ขนาดท่านผู้สำเร็จราชการแทนที่โหดร้ายเย็นชาในสายตาคนนอก นางก็ยังด่ากราดพ่วงสกุลไปด้วยได้เลย

"มู่จิ่วซี!" โม่จุนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน "ข้าก็แค่กำลังวิเคราะห์ตามปกติ!"

มู่จิ่วซีมองบนใส่เขายกใหญ่

"เรื่องจริงก็คือข้ายังมีชีวิต ดังนั้นคนร้ายคนนี้พวกท่านต้องหาออกมาให้ได้ ฝ่ามือสันดอนสินะ รอให้หาเจอก่อนเถอะ คุณหนูอย่างข้าจะให้เขาได้ลิ้มรสฝ่ามือยูไลดูบ้าง!" มู่จิ่วซี่ขบฟัน

"ฝ่ามือยูไล?" เย่อู๋เหิงดวงตาเป็นประกาย ท่าทีอยากรู้อยากเห็น "คุณหนูใหญ่เป็นวรยุทธ์ด้วยหรือ?"

"ท่านเย่ บิดาข้าคือแม่ทัพใหญ่นะ ที่ข้ารอบรู้บู๊บุ๋นมันก็เรื่องปกติไม่ใช่หรือ?" มู่จิ่วซีเอ่ยขึ้นอย่างเคืองๆ "มาดูถูกใครกันล่ะนั่น?"

"รอบรู้บู๊บุ๋น? เจ้าน่ะหรือ?" โม่จุนจู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา เพียงแต่หัวเราะนี้ดูจะประชดประชันเสียเหลือเกิน

มู่จิ่วซีมองเขาแล้วก็ร้องเชอะเย็นชาขึ้นมาบ้าง "พวกท่านก็โตกันขนาดนี้แล้ว วันๆ เอาแต่ฟังข่าวลอยโคมลอย สายตาคับแคบ แน่นอนล่ะว่าจะไม่รู้ถึงจุดดีของคุณหนูใหญ่อย่างข้า ช่างเถอะ ข้าเองก็จะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกท่านแล้ว หลักฐานพวกท่านก็เห็นแล้วนี่ น่าจะยืนยันได้แล้วว่าข้าถูกคนทำร้าย?"

พอมุมปากเย่อู๋เหิงกระตุก ก็ประสานหมัดเอ่ยขึ้นว่า "คุณหนูใหญ่ ข้าน้อยขออภัยต่อความไม่มืออาชีพของตนเองเมื่อครู่ด้วย หลักฐานนี้สำคัญอย่างมากจริงๆ คุณหนูใหญ่ถูกคนทำร้าย"

มู่จิ่วซีพยักหน้าเอ่ยขึ้น "ท่านเย่จงจำไว้ ชีวิตคนสำคัญเหนืออื่นใด อย่าได้หัวโบราณเคร่งในกฎเกณฑ์นัก ท้ายสุดจะก่อเกิดความอยุติธรรมขึ้น"

เย่อู๋เหิงหน้าผากเหงื่อผุด รีบประสานหมัดคารวะอย่างนอบน้อม เอ่ยขึ้นว่า "คุณหนูใหญ่สั่งสอนได้ถูกต้อง ข้าน้อยเรียนรู้แล้ว"

สายตาโม่จุนจ้องเขม็งไปยังใบหน้างามที่เหมือนจะแผ่ความมั่นใจในตนเองและความน่าเกรงขามของมู่จิ่วซี มึนงงไปเล็กๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน