My Baby เด็กเลี้ยงบำเรอรัก นิยาย บท 25

ซินดี้เดินมาเข้าห้องน้ำหลังจากที่เธอช่วยงานพ่อเลี้ยงคาวีอยู่พักใหญ่ เธอส่องกระจกมองสำรวจตัวเองก่อนจะเดินออกมาหน้าห้องน้ำ

"ไง.."

ซินดี้เงยหน้ามองชายตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เธอเบื่อที่ต้องมาเจอเขาในตอนนี้และเวลานี้ แต่ก็เตรียมใจมาบ้างว่าต้องเจอแต่ดูจากเขามาวุ่นวายบริเวณซุ้มก็พอดูไม่ยากว่าคงเจอของเล่นชิ้นใหม่ ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากขนมผิง

"มีอะไร"

"กลับไปคืนดีกับพ่อเลี้ยงคาวีรึยัง"

"ถามทำไม..."

เธอกอดอกเอ่ยถามเขาอย่างไม่เข้าใจ เสี่ยนนท์ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะโอบเอวหญิงสาวเข้ามาใกล้ตัว

"ผมแค่สงสัยว่าขนมผิงเป็นอะไรกับพ่อเลี้ยงคาวี ถ้าเธออยู่ในสถานะเมีย นั่นเท่ากับว่าคุณไม่ใช่..."

"มันเรื่องของฉัน เรื่องส่วนตัวของฉันเพราะฉะนั้นไม่ต้องยุ่ง"

"โธ่... ผมก็แค่อยากช่วยคุณนะ รีบไปเอาพ่อเลี้ยงคืนมาสิอยากกลับไปหานักไม่ใช่หรือไง"

"ก็คุณเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้ฉันต้องกลับมาหาพ่อเลี้ยง ผู้ชายเจ้าชู้กินไม่เลือกแบบเสี่ยนนท์เนี่ยซักวันจะเป็นโรคตาย แล้วไม่ต้องมาหวังดีอยากช่วยเพราะฉันรู้จุดประสงค์คุณดี อยากได้นังขนมผิงสินะ"

ซินดี้เอ่ยอย่างรู้ทัน สายตาแห่งความอยากได้มันปิดกันไม่มิดหรอก เขายักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่ปฏิเสธ ไม่มีความจำเป็นต้องแคร์ของเก่าแล้วเบื่อก็ทิ้งไปแค่นั้น

"จะช่วยผมเหรอ"

"นังนั่นมันหลงพ่อเลี้ยงอย่างกับอะไร ไม่ง่ายหรอกนะที่คุณจะได้มันนะ"

"นั่นสิ ไม่ง่ายเหมือนตอนได้คุณเลย"

"นี่คุณ! เหอะ ฉันมันโง่เองที่คิดว่าคุณมันดี ที่ไหนได้สัตว์ร้ายในคราบร่างคน"

"ปากคอเราะร้าย แต่เอาเถอะวันนี้ผมอารมณ์ดี"

ทั้งสองคนยืนคุยกันอยู่อีกนานหลายนาที ขนมผิงที่เข้ามาห้องน้ำกำลังจะเดินออกไปก็ได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาคุยกัน ตอนนี้เธอเข้าใจทุกอย่างแล้วว่าทำไมพ่อเลี้ยงถึงไม่ชอบเสี่ยนนท์ แสดงว่าตอนที่ซินดี้กับพ่อเลี้ยงคบหากันคนที่เป็นมือที่สามคงจะเป็นผู้ชายคนนี้ แต่เหตุผลที่เลิกกันคือต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิต ซึ่งตอนนั้นพ่อเลี้ยงคงจะยังไม่ทราบเหตุผลที่แท้จริง และตอนนี้เหมือนเขาจะเบนเป้าหมายมาหาเธอ

'ฝันไปเถอะว่าเธอจะยอมเล่นด้วย'

ขนมผิงปล่อยให้ทั้งสองคนแยกย้ายจากกันซักพักเธอก็ค่อยๆเดินออกไปแล้ววิ่งไปหาพ่อเลี้ยงที่นั่งรอเธออีกฝั่ง ซินดี้ชายตามองขนมผิงอย่างจับผิดแต่เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"มาแล้วค่ะ"

"หล่อนไปเข้าห้องน้ำมาเหรอ"

ซินดี้เอ่ยถามอย่างสงสัย หวังว่าคงไม่ใช่ห้องน้ำที่เดียวกันกับเธอหรอกนะ ไม่อย่างนั้นคงจะเห็นว่าเธอคุยกับเสี่ยนนท์อยู่แน่นอน หญิงสาวหันไปมองหล่อนอย่างใสซื่อก่อนจะยิ้มออกมา

"ค่ะ ห้องน้ำใกล้ๆมันเต็มค่ะ ผิงเลยไปไกลหน่อย"

"งั้นเหรอ..."

ซินดี้ลอบถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปหยิบนั่นนี่มาดู ขนมผิงกอดแขนพ่อเลี้ยงไว้แน่นก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน

"พ่อเลี้ยงจะกลับหรือยังคะ"

"อืม ฉันจะพาผิงไปพักผ่อนแล้ว เราหน้าซีดไปนะกลับกันดีกว่าส่วนที่นี่เดี๋ยวดินจัดการต่อเอง"

"ผิงมาเป็นภาระพ่อเลี้ยงแท้ๆเลย"

หญิงสาวเอ่ยอย่างรู้สึกผิด ถ้าเธอไม่มาพ่อเลี้ยงก็คงได้ทำงานเต็มที่ไม่ต้องมากังวลเกี่ยวกับเธอมากขนาดนี้

"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ฉันเต็มใจ ซินดี้คุณจะกลับหรือยัง"

"กลับก่อนเลยค่ะ ซินดี้เจอเพื่อนนะว่าจะไปต่อกันซะหน่อย"

"ถ้าไม่ไหวไปหาหมอนะจะไปส่ง"

"ค่ะ ถ้าไม่ไหวผิงจะบอก"

เธอเงียบลงอย่างใช้ความคิด ตอนนี้ขนมผิงมีคำถามบางอย่างอยากจะถามพ่อเลี้ยง ก่อนหน้านี้เขาบอกว่ายังไม่อยากมีลูกเพราะงานเยอะมากกลัวจะไม่มีเวลาให้ ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังมีคำตอบในใจเหมือนเดิมรึเปล่า เธอเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองแล้วว่าจะไม่ท้อง เพราะจนถึงตอนนี้ประจำเดือนยังไม่มาเลย

"พ่อเลี้ยงขา"

"หืม ว่าไง"

เขาเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน ขนมผิงเงียบไปซักพักก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น

"คือว่า... ผิงอยากถามพ่อเลี้ยงว่าไม่อยากมีลูกเหรอคะ"

พ่อเลี้ยงคาวีหันไปมองหญิงสาวอย่างแปลกใจ ก่อนหน้านี้เราสองคนเคยคุยกันแล้วว่าเขาไม่อยากมีลูกตอนนี้ และตอนนั้นเขาก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องแต่งงานกับผิง แต่ยังไงลูกก็ต้องมีอยู่แล้วแต่คงยังไม่ใช่ตอนนี้

"ไม่ใช่ไม่อยากมี แต่ว่าตอนนี้ยังไม่อยากมี ฉันงานเยอะมากและมีแพลนจะทำธุรกิจเพิ่มอีกหลายอย่าง ไหนจะสวนน้ำอีก ฉันว่าจะรออีกซักสี่ห้าปีค่อยมี อีกอย่างผิงยังเด็กมีตอนนี้คงจะเร็วไปจริงมั้ย"

หญิงสาวยิ้มแห้งออกมาก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่ใจของเธอในตอนนี้้เริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว ถ้าพรุ่งนี้ผลออกมาว่าเธอท้องขึ้นมา จะทำยังไงต่อดี.. คิดไม่ออกเลยมันตันไปหมด

"ผิงกินยาคุมตลอดนี่ใช่มั้ย"

"อ่อ ค่ะ กินตลอดเลยค่ะ"

"ดีแล้วอย่าเพิ่งท้องตอนนี้เราสองคนยังไม่พร้อมหรอก ถ้าอยากมีตอนไหนจะบอกแล้วกัน"

พ่อเลี้ยงใช้มือไปโอบหญิงสาวมาไว้แนบอก เขาก็อยากมีชีวิตครอบครัวสมบูรณ์เหมือนคู่อื่น แต่อายุเขาเพิ่งจะสามสิบสองปี ขนมผิงเพิ่งจะยี่สิบกว่า เพราะฉะนั้นยังมีเวลาอีกเยอะแต่ตอนนี้ยังไม่ได้จริงๆ

"ค่ะพ่อเลี้ยง"