นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 138

"มู่ป๋าย ฉันรู้ว่าคุณจะไม่ปล่อยฉันไป คนพวกนั้นน่ากลัวมากเลย ขอบคุณนะ"

มู่หวั่นโจวอิงอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่เธอกลับไม่รู้สึกถึงความอ่อนโยนจากผู้ชายคนนี้เลย ไม่เหมือนเมื่อก่อน

ดวงตาของกงมู่ป๋านฉายแววดูถูก เขาเอื้อมมือไปจับคางของเธอ "คุณมู่ต้องการให้ฉันช่วย ก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนนะ"

มู่หวั่นโจวตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง แต่ก่อนเขาไม่เคยร้องขออะไรที่มากเกินไปอย่างนี้

เธอไม่ใช่คนที่เขารักที่สุดเหรอ?

เธอแสร้งทำเป็นนิ่ง อ่อนแรงในอ้อมแขนของเขา "ที่คบกับคุณเหรอ? ได้ ฉันสัญญา"

ถึงตอนนี้เธอก็ยังคงมั่นใจในตัวเองมาก

กงมู่ป๋ายเกือบจะหัวเราะออกมาแล้วออกแรงมากขึ้น

คางของมู่หวั่นโจวโดนบีบจนเป็นรอยแดงทันที แต่เธอไม่กล้าพูดอะไร ตอนนี้ชายคนนี้สามารถช่วยชีวิตเธอได้

กงมู่ป๋ายดันหน้าอีกคนให้เผชิญหน้ากับกลุ่มลูกน้องของเขา "เธอน่าจะรู้จักพวกเขาแล้วสินะ เอางี้แล้วกัน เธอเลือกมาสักคน ถ้ายอมนอนกับเขา คืนนี้ฉันจะช่วย เป็นไง?"

ที่แท้ที่เขาพาเธอเข้าเข้ามาในห้อง ไม่ใช่เพื่อช่วยเธอจริงๆ แค่จะทำให้เธออับอาย

มู่หวั่นโจวรู้สึกหนาวจนตัวสั่น มองไปที่ชายตรงหน้าด้วยความไม่อยากเชื่อ "คุณ...คุณว่าอะไรนะ?"

เธอนึกว่าตัวเองได้ยินผิด ผู้ชายที่เคยรักเธอมากที่สุดจะพูดคำที่เลวร้ายแบบนี้ออกมาได้

"คุณมู่ เธอคงไม่คิดว่าผ่านจากกระสุนพวกนั้นมาแล้วฉันจะยังมีความรักต่อเธอใช่ไหม?"

มู่หวั่นโจวบีบมือแน่น ข้างนอกยังมีคนคอยตามเธอ ถ้าเธอออกไป คงไม่พ้นเงื้อมมือพวกนั้นแน่

แต่กงมู่ป๋ายกลับพูดแบบนี้ออกมา เธอมู่หวั่นโจวจะไปนอนกับผู้ชายตัวหยาบคายพวกนั้นได้ยังไง ฝันไปเถอะ!

เธอไม่เชื่อว่ากงมู่ป๋ายจะมองเธอไปตายได้!

เธอกัดฟันแล้วเปิดประตูห้องแล้วหันกลับไปมองปฏิกิริยาของกงมู่ป๋าย

กงมู่ป๋ายนั่งลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้านราวกับไม่สนใจว่าเธอจะทำอะไร

ใบหน้าของมู่หวั่นโจวเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำทันที เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาฮ่อฉวนสือ

ฮ่อฉวนสือที่เห็นสายเรียกเข้าก็ปิดโทรศัพท์และไม่สนใจ

มู่หวั่นโจวได้ยินเสียงจากข้างในก็ใจชา

"คุณมู่ ถ้าคุณไม่ตกลงกับข้อเสนอที่ฉันเพิ่งให้ก็รบกวนอยู่ห่างๆจากเราด้วย"

ใบหน้าของมู่หวั่นโจวปรากฏแต่ความอับอาย แต่ศักดิ์ศรีของการเป็นลูกสาวตระกูลมู่เตือนเธอว่ายังไงก็ต้องไม่ทำตามความตั้งใจของกงมู่ป๋าย!

เธอเปิดประตูด้วยใบหน้าตาซีดเซียวและไปขอความช่วยเหลือจากรปภ.ของร้านอาหาร

"ปัง ปัง ปัง!"

เสียงปืนดังขึ้น รปภ.ที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวก็ล้มลงและไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย

มู่หวั่นโจวขาอ่อนและวิ่งหนีด้วยใบหน้าซีดเซียว มีเสียงฝีเท้าจำนวนมากไล่ตามหลังแถมยังใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ

ยังมีคนอื่นๆในร้านอาหาร ทุกคนต่างหนีอย่างเร่งรีบ แต่มือปืนก็ได้เข้ามาและออกตามหาไปทั่วทุกที

มีเสียงไซเรนของตำรวจจากที่ไกลๆและยังมีระยะห่างจากที่นี่ ถ้ารอให้ตำรวจมาจริงๆ เธอก็อาจตกอยู่ในเงื้อมมือของคนพวกนั้นไปแล้ว

มู่หวั่นโจวไม่มีทางเลือกก่อนจะกลับไปห้องที่กงมู่ป๋ายอยู่อย่างน่าอับอาย

กงมู่ป๋ายจุดบุหรี่และเลิกคิ้วมองเธอ

"คุณมู่คิดได้หรือยัง? คิดจะเลือกใครล่ะ?"

มู่หวั่นโจวตัวสั่น ถ้าเธอรู้ว่าตอนนี้จะเป็นแบบนี้ เธอก็จะไม่ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับกงมู่ป๋ายแข็งทื่อแบบนี้

แต่โลกนี้ไม่มีวันหมุนกลับ

"มู่ป๋าย..."

เธอเรียกอย่างน่าสงสาร พยายามปลุกความรักที่เขามีต่อเธอ

กงมู่ป๋ายหัวเราะเบาๆ "อย่ามาไม้นี้ดีกว่า เลือกใครก็พูดมาเถอะ"

มู่หวั่นโจวกัดฟัน "ฉันเลือกคุณ มู่ป๋าย ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะให้ฉันไปกับคนอื่นจริงๆ"

"เลือกฉันเหรอ? น่าเสียดายที่ฉันไม่ชอบเธอ ถ้าคุณมู่ยังถ่วงเวลา ฉันจะโยนออกไปตอนนี้ พวกมือปืนข้างนอกคงจะกำลังตามหาเธออยู่ใช่มั้ย?"

มู่หวั่นโจวตกใจกลัวและรีบชี้ไปที่ชายคนหนึ่ง "ฉันเลือกเขา!!"

ชายที่โดนชี้ดูประหลาดใจและมองร่างกายของเธอ

มู่หวั่นโจวรู้สึกไม่สบายขึ้นมาทันที แต่ตอนนี้มีวิธีอื่นไหมล่ะ?

เธอเกลียดที่เธอไม่ได้ยิงกงมู่ป๋ายสักนัด!

กงมู่ป๋ายหัวเราะแล้วบี้ก้นบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่ก่อนพูดกับชายที่โดนเลือก "ฟังชัดแล้วใช่ไหม? ห้องนี้ก็ให้นายกับคุณมู่แล้วกัน ดูแลเธอดีๆล่ะ"

ชายคนนั้นรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็วและดึงมือมู่หวั่นโจว

มู่หวั่นโจวรู้สึกคลื่นไส้ อยากจะอาเจียน เธอมาถึงขั้นนี้ได้ยังไง "กงมู่ป๋าย คุณคิดว่าฉันเป็นตัวอะไรกัน? ผู้หญิงขายตัวเหรอ?"

กงมู่ป่านชะงักฝีเท้าแล้วกระตุกยิ้มอย่างโหดร้าย "แล้วตอนแรกคุณมู่คิดว่าฉันเป็นตัวอะไรล่ะ? เป็นขยะก้อนหนึ่งที่อยากจะทิ้งก็ทิ้งงั้นสิ?"

มู่หวั่นโจวไม่กล้าพูดอะไร ตอนนี้กงมู่ป๋ายเปลี่ยนไปมากแล้ว

ทันทีที่ประตูปิดลง ชายคนนั้นก็ลงมือทันที เธอโดนกดไว้แน่ เกลียดจนดวงตาแดงก่ำ

ด้านนอกยังมีเสียงปืนดังมา กงมู่ป๋ายก้มหน้าจุดบุหรี่และพูดกับคนที่อยู่ด้านข้างว่า "ตำรวจคงจะใกล้ถึงแล้ว ช่วยตำรวจแก้ปัญหาคนพวกนั้นด้วยล่ะ"

คนที่เดินตามเขาพยักหน้าอย่างรวดเร็วและเข้าไปรวมกับฝูงคนในทันที

กงมู่ป๋านยืนอยู่หน้าห้อง และไม่นานก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างใน

ผู้หญิงที่เขาเคยกุมไว้ในอุ้งมือ ตอนนี้โดนลูกน้องเขากระทำ ชีวิตหนอชีวิต

เขาปกปิดความเปล่าเปลี่ยวในดวงตาก่อนจะออกจากที่นี่ไปอย่างรวดเร็ว

ฮ่อฉวนสือจะต้องโกรธแน่นอน ยังไงผู้ชายก็ต้องการให้ไว้หน้า ไปเผยคำโกหกของเขาต่อหน้าคงทำให้เขาอับอาย

"ไม่มีอะไร"

เธอตอบอย่างแผ่วเบา แสร้งทำเป็นหาว "นอนเถอะ ดึกแล้วนะ"

ฮ่อฉวนสือวางมือบนเอวของเธออีกครั้ง "อืม"

สือฮว่าที่โดนกอดก็ไม่กล้าขยับ

ถึงจะนอนอยู่บนเตียงเดียวกันและไม่ได้ทำอะไรกันเลย แต่พอนึกว่าที่ชายคนนี้กับมู่หวั่นโจวพัวพันกัน เธอก็ยังไม่ชินที่จะโดนเขากอดตอนนอน

ค้างอีกคืนแล้วพรุ่งนี้ไปหาโรงแรมทางเจียหัวนอนแล้วกัน

เธอปลอบตัวเองและไม่นานก็หลับไป

ฟ้ามืดลงเรื่อยๆ แต่จิงตูที่พลุกพล่านก็ไม่ได้หลับใหล เสียงไซเรนบนท้องถนนนั้นดังราวกับว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น

ในห้องของร้านอาหาร ชายคนนั้นลุกขึ้ยยืนอย่างพอใจ มองไปที่มู่หวั่นโจวก็ไม่พูดอะไรมากและเดินจากไป

ฝ่ามือของมู่หวั่นโจวเต็มไปด้วยเลือด ขบฟันแน่น ได้ยินเสียงไซเรนตำรวจที่อยู่ด้านนอกก็รู้ว่าเรื่องคืนนี้จบลงไปแล้ว

เธอรีบใส่เสื้อผ้าแล้วรีบกลับไปที่บ้านตระกูลมู่ก่อนจะขังตัวเองไว้ในห้องนอน

ห้องน้ำเต็มไปด้วยน้ำ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะจมตัวลงไปเพื่อล้างทุกสิ่งบนร่างกายของเธอ

สกปรก เธอรู้สึกว่าตัวเองสกปรกมาก!

กงมู่ป๋าย...

คำไม่กี่คำที่เธอแทบจะเคี้ยว ผู้ชายคนนั้นทำต่อเธอแบบนี้

โทรศัพท์มือถือที่เธอวางทิ้งไว้ดังขึ้น เป็นท่านหญิงที่โทรมา

"หวั่นโจว หนูหลับหรือยัง?"

เมื่อมู่หวั่นโจวได้ยินเสียงนี้ก็ปรับอารมณ์ทันที

ความเป็นจริงครั้งก่อนเธอวางแผนจะลงมือกับท่านหญิง แต่เธอยังไม่ทันทำอะไนสือหยวนก็ชิงลงมือก่อน

"คุณย่า หนูยังไม่นอนค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้เธอไม่ขอพูดถึงและจะไม่ให้ใครรู้ เธอยังคงเป็นคุณมู่ที่สูงส่ง

ตราบใดที่เธอแต่งเข้าตระกูลฮ่อ จะมีใครกล้ามาพูดกับเธอ

"แค่จะถามน่ะ เฮ้อ ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนคุยคนแก่อย่างย่า มีแค่หนูที่น่ารักและยอมโทรหาฉันบ่อยๆน่ะ"

มู่หวั่นโจวกระตุกริมฝีปากยิ้มเยาะเย้ย หากไม่ใช่เพื่อแต่งเข้าตระกูลฮ่อ ใครจะไปยอมคุยกับคนแก่กัน

"คุณย่า ยังโกรธฉวนสือเหรอคะ? ฉวนสือก็แค่ตายังไม่สว่างเท่านั้นเองค่ะ ยังไงคุณสือก็หน้าตาสระสวย ผู้ชายต่างก็ชอบรูปลักษณ์อย่างเธอ"

"เหอะ! หลอกลวง! ฉันว่าผู้หญิงอย่างสือฮว่ามีดีแค่น่าดึงดูด! หวั่นโจว ไม่ต้องห่วง ย่ายืนอยู่ข้างหนู ของของหนู ยังไงก็ให้เด็กบ้านนอกเอาไปไม่ได้!"