นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 139

มู่หวั่นโจวถอนหายใจ มีแค่ท่านหญิงอยู่ข้างเธอก็พอ

"ท่านหญิงคะ นี่ก็ดึกแล้ว รีบพักผ่อนเถอะค่ะ ครั้งก่อนที่หนูให้ธูปหอมไปดีไหมคะ? ได้ยินว่าช่วยเรื่องการนอนดีมาก ดีต่อสุขภาพด้วยนะคะ"

ใบหน้าของหลิวจิงซูเต็มไปด้วยความพอใจ "หวั่นโจว หนูช่างเอื้อเฟื้อจริงๆ มีอันนั้นฉันถึงค่อยนอนหลับสบายหน่อย เอาล่ะ หนูรีบไปนอนเถอะ ฟังจากเสียงหนูเหมือนจะเหนื่อยแล้วด้วย"

หลังจากที่มู่หวั่นโจววางสาย ดวงตาก็แดงก่ำจนไม่กล้ามองตัวเองในกระจก

ต้องมีรอยเยอะมากแน่ๆ เป็นรอยที่ทำให้เธออยากอาเจียน

เธอแช่น้ำจนผิวย่นแล้วลุกขึ้นจากอ่าง ความแค้นในใจเหมือนปีศาจที่กัดกินหัวใจเธอไปทีละนิด

แต่เธอไม่ได้แค้นกงมู่ป๋าย แต่ทั้งหมดเป็นเพราะสือฮว่า หากสือฮว่าไม่โผล่มา เธอกับกงมู่ป๋ายจะมาถึงขั้นนี้ได้ยังไง

ทั้งหมดเป็นเพราะสือฮว่านังบ้านั่น!

สือฮว่าที่ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร ตอนนี้นอนหลับสบาย ทันทีที่เธอตื่นขึ้นมาก็เห็นฮ่อฉวนสือกำลังนั่งจัดการเรื่องธุรกิจอยู่หัวเตียง

"อ้อ คุณสามี คุณรู้ไหมฉันเจอคนที่ผลักท่านหญิงแล้วนะ เป็นสือหยวน"

ฮ่อฉวนสือหยุดปลายนิ้วของเขาก่อนพยักหน้าช้าๆ "ฉันให้หนานสือไปจัดการกับบริษัทตระกูลสือแล้ว"

ฉื่อฮัวลุกจากเตียง "งั้นก็ดี งั้นฉันไปเจียหัวก่อนนะ ทางนั้นมีหลายเรื่องเลย"

สือฮว่าที่ไม่รอคำตอบก็กลับไปที่ห้องนอนตัวเอง หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ออกเดินทางไปยังเจียหัวทันทีโดยไม่ได้มีเวลาทานอาหารเช้าด้วยซ้ำ

ฮ่อฉวนสือนั่งคนเดียวบนโต๊ะอาหารด้วยสีหน้าดูไม่ดี ตั้งแต่สือฮว่าเข้าไปในเจียหัวก็แทบไม่ได้กินอาหารเช้ากับเขาเลย มันทำให้เขาอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก

แต่พอนึกถึงตอนกลางคืนจะมีผู้หญิงตัวหอมๆในอ้อมแขน ริมฝีปากที่เม้มก็คลายออก ใบหน้าก็ฉายแววถึงความสุข

สือฮว่าที่เพิ่งเข้าเจียหัวก็เหลือบไปเห็นหลี่เคอหร่าน

หลี่เคอหร่านคงอารมณ์ไม่ค่อยดี คนรอบข้างเอาแต่กระซิบกระซาบอยู่ตลอด

ดวงตาของหลี่เคอหร่านบวม นึกถึงท่าทีของหลินเฟิงเหมียนที่มีต่อเธอ ก็รู้สึกถึงลูกศรนับพันแทงทะลุหัวใจ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรผิดอย่างน้อยเธอก็รักหลินเฟิงเหมียนจริงๆ ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงให้อภัยเธอไม่ได้

ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นสือฮว่าก็โกรธขึ้นมา ถ้าไม่ใช่เพราะสือฮว่าโผล่ออกมา เธอกับหลินเฟิงเหมียนคงหนีไปด้วยกันนานแล้ว คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้!

"นังบ้า!"

เธอก่นด่าก่อนยกมือขึ้นจะตบหน้าสือฮว่า

แต่ทันทีที่เธอยกมือขึ้นก็โดนสือฮว่าบีบไว้แน่น

ใบหน้าสือฮว่าเย็นชา "ถงเหยียน"

ทันทีที่เธอเรียก ถงเหยียนก็ลุกขึ้นยืนทันทีด้วยใบหน้าที่ความเคารพ

"จดหมายทนายความที่จะให้คุณหลี่ล่ะ?"

ถงเหยียนรีบอธิบาย "ขอโทษค่ะ คุณสือ เมื่อวานล่าช้าไป วันนี้ได้ส่งที่โต๊ะทำงานของเธอแล้วค่ะ"

สือฮว่าพยักหน้าและหันมาสบตากับหลี่เคอหร่าน "คุณหลี่ เชิญฉันชนะคดีนี้กับฉันก่อน ฉันลืมบอกคุณว่ามหาลัยฉันเรียนกฎหมาย ถ้าคุณจ้างทนายความก็หวังว่าคุณจะจ้างคนที่เป็นมืออาชีพมาหน่อยนะคะ"

หลี่เคอหร่านโกรธจนหน้าซีดและทั้งตัวก็เริ่มสั่นสะท้าน

ทะนงตัว ครั้งนี้สือฮว่าทะนงตัวเกินไป

สือฮว่าเดินผ่านเธอไปก่อนขึ้นไปชั้นบนสุด

หลี่เคอหร่านไม่พอใจก่อนจะรีบไปหาเฉินถังทันที

เธอไม่ค่อยเข้าหาเฉินถังเท่าไร ตั้งแต่ได้เจอกับหลินเฟิงเหมียนเธอก็มีความสุขดี

เฉินถังบังคับเธอมาตลอดทั้งปี ต้องการกฎที่ไม่เคยพูดอยู่เสมอ แต่เพื่อให้ดูน่าสงสารต่อหน้าหลินเฟิงเหมียน ในปีนี้เธอเลยไม่ค่อยไว้หน้าเฉินถัง ดังนั้นการพัฒนาทางภาพยนตร์เลยจืดชืด

เฉินถังเห็นเธอมา ดวงตาก็สว่างไสวแล้วรีบปิดประตูห้องทำงาน "เคอหร่าน ทำไมเธอถึงมาที่นี่ล่ะ?"

ใบหน้าของหลี่เคอหร่านดูไม่ดี ลูบคอเขาก่อนนั่งในอ้อมแขน "ประธานเฉินคะ ก่อนหน้านี้เป็นฉันที่ไม่มีตาเอง คนอื่นต่างกูรู้ชัดว่าอยู่กับเฉินถังแล้วมีประโยชน์มากมาย ไม่รู้ว่าประธานเฉินจะเปลี่ยนใจไปแล้วหรือเปล่า"

ใบหน้าของหลี่เคอหร่านนั้นดูบริสุทธิ์ สิ่งที่พูดกระแทกเข้าหัวใจจังๆ เฉินถังยังไม่สามารถเอาอยู่

"เคอหร่าน เธอกำลังพูดถึงอะไร ฉันอยากได้เธอมาเป็นปีแล้ว ฉันจะเปลี่ยนใจง่ายๆได้ยังไงล่ะ"

หลี่เคอหร่านเคยทำสายงานนี้มาก่อน ก็ยื่นมือออกไปคลึงหน้าอกอย่างชำนาญ "งั้นถ้าฉันอยู่กับประธานเฉินแล้ว สือฮว่าคงจะไม่กล้ามาหาเรื่องฉันแล้วใช่ไหมคะ?"

เมื่อพูดถึงสือฮว่า เฉินถึงก็รู้สึกได้ทันทีว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่น่าดึงดูด

หลี่เคอหร่านเป็นคนหน้าตาดี แต่ความดูดีแบบนี้มันไว้เทียบกับคนธรรมดาเท่านั้น สิ่งที่น่าดึงดูดที่สุดสำหรับผู้ชายคือรูปลักษณ์ที่น่าสงสารในสายตาของเธอ

แต่สือฮว่าต่างออกไป ความงามของสือฮว่าทำให้ผู้ชายมีความทะเยอทะยานที่อยากจะพิชิต และอยากได้ความหยิ่งนั่น

เขาเคยถามผู้อำนวยการยวี๋ไปแล้ว แต่เขาไม่ได้บอกตัวตนของสือฮว่า ดูเหมือนว่าสือฮว่าจะเป็นอย่างที่เขาคิด เป็นแค่ของเล่น แค่ของเล่นที่รู้เยอะ

หลี่เคอหร่านสังเกตเห็นความลังเลของเขาก็กัดฟันและจูบที่ริมฝีปากของเขา "ประธานเฉินคะ ตอนนี้คุณไม่ชอบฉันแล้วเหรอคะ?"

ยวี๋เหว่ยครอบงำมาหลายปี ใครจะไม่กลัวเขา?

เพราะงั้นคนรอบข้างเลยไม่กล้าพูดอะไร ถึงแม้ว่าพวกเขาหวังให้สือฮว่าชนะ แต่ตอนนี้พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะแสดงท่าทีที่ดูเกินไป

ทุกคนกลัวจะโดนกดขี่ ใช้ชีวิตแบบเหนื่อยๆ ใช้แรงงานอย่างหนักหนาแถมโดนคนอื่นชักใยอีก พวกเขาไม่ได้อยากมีชีวิตแบบนี้ การมาของสือฮว่าคือความหวังของพวกเขา!

ใบหน้าของยวี๋เหว่ยเรียบเฉย "คุณสือ คุณเป็นแค่ผู้หญิง ดังนั้นอย่าเข้ามาสอดเรื่องพวกนี้เลย กลับบ้านไปเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานดูแลสามีเถอะ"

สือฮว่าลดสายตาลง รู้ว่าถึงยังอยู่ที่นี่ก็ไม่เป็นผล สิ่งที่เธอต้องการตอนนี้คือจุดที่เธอจะกุมได้ของยวี๋เหว่ย สงสัยต้องให้ถงหางไปตรวจสอบซะแล้ว

เธอหันหลังกลับและเดินจากไป

เมื่อศิลปินรอบข้างเห็นเธอจากไป แววตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง สุดท้ายก็ทำไม่ได้นี่นะ พวกเขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะช่วยพวกเขาได้...

ยวี๋เหว่ยแค่นเสียงอย่างเย็นชาแล้วมองไปรอบๆ "เก็บความคิดของพวกเธอไว้ซะ อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่าพวกเธอกำลังคิดอะไร สือฮว่าก็แค่ของเล่น คิดจะให้ของเล่นมาช่วยพวกเธอเหรอ ฝันไปเถอะ!!!"

ทุกคนก้มหน้าไม่กล้าตอบโต้

พวกเขาไม่พอใจ แต่จะทำอะไรได้ พวกเขาเซ็นสัญญาไว้ 10 ปี ไม่ถึงสัญญาทางบริษัทก็จะไม่ปล่อย เว้นแต่พวกเขาจะตกลงเงื่อนไขที่ยวี๋เหว่ยกำหนด

สือฮว่ารีบกลับไปที่ห้องทำงานชั่วคราวแล้วเรียกถงหางให้เข้ามา "ไปตรวจสอบยวี๋เหว่ย ดูซิมีจุดอ่อนอะไรไหม"

ถงหางพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วไปดำเนินการ

สือฮว่ารออยู่ในห้องทำงานสักพัก สายตาเห็นเวลาอาหารกลางวันก็ลุกขึ้นและไปร้านอาหารแถวๆเจียหัว

ทันทีที่เธอนั่งลงก็รู้สึกมีผู้ชายที่โต๊ะถัดไปกำลังมองมาที่เธอด้วยดวงตาแพรวพราว

ชายคนนั้นถือดอกกุหลาบไว้ในมือ จัดสูทนิดหน่อยแล้วเดินเข้ามา "คุณผู้หญิงครับ ขอเบอร์ได้ไหมครับ?"

สือฮว่าหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนพิงพนักเก้าอี้งีบหลับโดยไม่สนใจเขา

"อาเฉียง คุณไม่ได้จะให้ดอกไม้นี้กับฉันเหรอ? ทำไมถึงไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นล่ะ?"

เสียงแหลมของหญิงสาวดังขึ้นและชายที่ชื่ออาเฉียงก็ร้อนรน ไม่คิดว่าเธอจะมาเร็วขนาดนี้

"ฉันรู้แล้ว เป็นผู้หญิงที่เข้าหาแล้วอ่อยคุณก่อนใช่ไหม? นังบ้านี่!!"

หลังจากก่นด่า เธอก็ยกแก้วกาแฟจากบนโต๊ะจะสาดสือฮว่ากลับโดนถงเหยียนห้ามไว้

ตอนนี้ชายคนนั้นก็ได้สติ "ใช่ เธออ่อยฉัน ฉันเพิ่งนั่งเธอก็มาขอเบอร์แถมยังถามว่าคืนนี้ฉันพอมีเวลาด้วยหรือเปล่า"